Verhalenlezen.nl - Voor al uw verhalen en sprookjes. Ook hebben we liefdes verhalen en erotische verhalen.

Verhaaltje mailen naar iemand.

Spreek een verhaal u aan, vind je een verhaal om te lachen? En wilt u het verhaaltje laten lezen door één van uw vrienden? Dan kan je via dit formulier het verhaaltje verzenden naar u vriend(in).

Naam ontvanger:
E-mail ontvanger:
 
Naam afzender:
E-mail afzender:
   
Verhaal:

Is dit mijn vader wel? deel 1.
Met een klap hoor ik ’s avonds laat de voordeur dichtvallen. “Oh nee, het is weer eens zover” fluister ik in mezelf. Snel doe ik mijn slaapkamerdeur op slot en hou me gedeisd. Ik hoor alweer van alles kapot gaan. Dan probeert hij mijn deur open te krijgen. “Doe verdomme open!” schreeuwt hij. Snel kruip ik onder mijn dekens en druk mijn kussen over mijn oren heen. Dan denk ik dat ik niets meer hoor en doe mijn kussen van mijn hoofd af. Ik hoor mijn zusje gillen, zij was dus niet op tijd. Ik begin zachtjes te huilen.
Nu begin ik toch moe te worden. Huilend val ik in slaap. Als ik die ochtend opsta, kruip ik snel onder de douche. Ik hoor mijn zusje opstaan en ga er snel onder weg. Ik doe mijn badjas aan en loop de badkamer uit. Dan zie ik mijn zusje. Ik kijk haar met grote ogen aan. Haar lip is gezwollen en ze heeft blauwe plekken op haar armen. Ik krijg er tranen van in mijn ogen. “Gaat het wel?” stamel ik. Mijn zusje knikt en loopt de badkamer in. Nu pas zie ik wat hij heeft aangericht in huis.Overal liggen kapotte vazen en borden. Ik kijk maar een andere kant op en loop naar de keuken. Die ziet er niet veel beter uit. Dan zie ik mijn moeder zitten met haar hoofd in haar handen. Ik probeer alle troep te negeren en maak drie broodjes klaar. Ik zet een bord met een broodje voor mijn moeders neus neer. “Mam, je moet wel wat eten hoor!” zeg ik. “Dat weet ik wel, Luna. Maar ik voel me gewoon niet heel goed.” Antwoord ze. Dan komt mijn zusje binnen gelopen. “Stella, meisje toch!” en mijn moeder sluit haar in haar armen. “Kijk Stella, een lekker broodje.” En ik schuif het bord naar haar toe. Boos duwt ze het bord weer weg. “Ik hoef niets, helemaal niets!” schreeuwt ze naar me.
Ik ga naar mijn kamer en kleed me om en loop daarna naar de slaapkamer van Stella. Ik zie dat ze haar lip en haar blauwe plekken camoufleren. “Zal ik je helpen?” vraag ik. Ze knikt en ik kom dichterbij. “Kom geef mij die camouflage stift maar” en ik begin haar blauwe plekken te verbergen. “Zo, dit ziet er al wat beter uit. Wil je nog wat eten?” vraag ik. Ze schud van nee. “Kom Stella, we moeten naar school!” zeg ik. We lopen stil langs de kamer van onze vader. “Mam! We gaan!” roep ik nog snel even. Een half uurtje fietsen we zwijgend naast elkaar. Dan komen we op school aan. Ik loop naar mijn vriendinnen maar zie dat Stella alleen blijft staan. Dan besluit ik toch naar Stella toe te gaan en met haar nog even over een leuk onderwerp te praten.
Als de bel gaat moeten we toch twee verschillende kanten op. Ik loop met mijn vriendinnen mee naar het klaslokaal. Ik staar naar buiten en ben diep in gedachten. “Luna, weet jij het antwoord van de vraag op het bord?” vraagt de leraar. Ik heb het helemaal niet door en antwoord niet. Pas als de leraar met zijn handen voor mijn ogen zwaait heb ik het door. “Aarde aan Luna, ben je er nog?” vraagt hij. “Oh, sorry meneer.” antwoord ik. Hij vraagt het nog eens en dit keer geef ik meteen het antwoord, wat natuurlijk helemaal niet klopt. “Heb je überhaupt wel opgelet?” vraagt hij. “Nee eigenlijk niet” en ik sta op en loop het lokaal uit. Snel loop ik naar de wc en gooi wat water in mijn gezicht.De leraar zal nu wel boos zijn omdat ik zomaar het lokaal uitliep. Ik hoor de bel gaan en loop het lokaal binnen om mijn tas te pakken. “Luna, kan ik je zo even spreken?” vraagt hij. “Nee.” antwoord ik kortaf en ik loop snel door. Gelukkig werd er de rest van de lessen niet zo op mij gelet. In de grote pauze loop ik een beetje door de kantine heen en weer. Dan zie ik Stella boven aan de trap staan. Volgens mij heeft ze nog steeds niets gegeten want ze ziet enorm bleek. En ja hoor, ik heb gelijk. Ze loopt een paar treden af en grijpt daarna naar de leuning. Langzaam zie ik haar in elkaar zakken. Ik ren zo snel mogelijk naar haar toe. “Stella, Stella!” roep ik. Een paar leerlingen gaan om haar heen staan.
Ik pak snel een flesje water uit mijn tas en gooi wat in haar gezicht. Langzaam komt ze bij. Ze opent haar ogen en kijkt een beetje verward om haar heen. Er komen op het laatste moment ook nog wat leraren aangesneld. Stella staat langzaam op. “Het gaat alweer!” zegt Stella. Ze loopt met mij mee naar een tafeltje. “Stella, nu moet je echt wat gaan eten.” en ik geef haar een broodje van mezelf. Met tegenzin eet ze die op. Als de bel gaat moeten we weer naar de les. Ik ben blij als school eindelijk voorbij is. Stella was al eerder uit als ik, dus die is al naar huis. Ik pak mijn fiets uit de fietsenkelder en merk dan dat mijn banden lek zijn geprikt. “Verdomme, dit kan er ook nog wel bij” en ik besluit om maar te gaan lopen. Ondertussen loop ik al een uur met de fiets aan mijn hand. Waarschijnlijk heb ik al duizend telefoontjes van mijn moeder gekregen. Ik heb mijn telefoon niet bij me dus dat gaat moeilijk. Eindelijk kom ik dan om half zes ’s middags thuis.

Blijkbaar is het thuis weer raak want ik zie dat de gordijnen dicht zijn. Met een zucht maak ik de voordeur open. Meteen zie ik mijn vader staan. “Luna! Waar was je?” en hij komt dreigend op me af. “Mijn band was lek, dus ik ben gaan lopen” antwoord ik. Hij wankelt dus ik merkte dat hij al weer heel wat drank op had. Hij haalt naar me uit en raakt me op mijn wang. Ik wankel een beetje achteruit maar blijf toch recht voor hem staan. Nog een keer haalt hij naar me uit en raakt me op mijn andere wang. Ik voel mijn hoofd bonken. Hij duwt me achteruit tegen de muur aan. “De volgende keer kom je op tijd thuis, meissie!” zegt hij terwijl hij er een beetje bij spuugt. Als hij naar zijn slaapkamer loopt, ren ik snel naar de woonkamer. “Mam, is alles goed?” vraag ik. Ze ligt op de bank met een ice-pack op haar hoofd. Ze knikt maar ik weet wel beter. Haar migraine wordt de laatste tijd steeds erger. Maar het doet me nog meer pijn dat ze niet voor ons op komt. Ik ren naar de spiegel om de schade te bekijken. “Oh nee, hoe moet ik dat nou verbergen?” kreun ik. Ik voel aan mijn wangen en zie dat ze blauw worden. Het doet pijn, maar ik moet sterker zijn. Ik zie Stella achter me staan. “Doet het pijn, Luna?” vraagt ze. Ik probeer te glimlachen, maar ook dat doet zeer. Ook heb ik behoorlijk last van mijn rug. Ik besluit mijn huiswerk maar te laten voor wat het is en ga meteen op bed. Stella klopt een paar keer op mijn deur. “Mag ik vannacht bij jou slapen, Luna?” vraagt ze. “Natuurlijk, kom maar” antwoord ik. Gelukkig heb ik een tweepersoons bed. Ze stapt bij me in bed. Dan besluit ik om met haar over de situatie te praten. “Stella? Moeten we niet iets doen?” vraag ik haar. “Nee, als je het zegt wordt het waarschijnlijk alleen maar erger. Ik wil er niet nog meer problemen bij!” antwoord ze. Ik denk aan morgen. Dan heb ik gym, maar hoe ga ik die blauwe plek op mijn rug verbergen? Het zag er best raar uit in de spiegel. Ik moet maar weer een smoesje verzinnen. Lang zit ik te piekeren. Ik hoor de ademhaling van Stella en val hierdoor toch nog rustig in slaap.
Als ik wakker word, is Stella al opgestaan. Ik hoor mijn vader zingen onder de douche. “Gelukkig, weer eens een normale dag” zucht ik. Als ik de trap afloop, zie ik alles nog staan zoals het stond. Ik loop de keuken binnen en zie Stella en mama aan tafel zitten. De tafel is gedekt en er staan vier borden. Het is al heel lang geleden dat dit is gebeurd! Ik ga zitten en neem een stukje brood en smeer er wat pindakaas op. Ik zie Stella heel weinig eten. Ze wordt de laatste tijd ook steeds dunner. Dan komt papa binnen gelopen. We kijken hem aan en zien dat hij in een nuchtere bui is. “Pap, zou het niet beter zijn als je naar een afkickkliniek zou gaan?” vraag ik. Ik merk meteen dat ik een verkeerde vraag gesteld heb. “Luna! Zoiets zeg je toch niet?” schreeuwt mama een beetje wanhopig.Papa loopt met stampvoeten weer weg. “Bedankt hoor Luna, nou heb je de sfeer verpest” roept Stella. “Het is toch zo!”en ik barst los. “Vinden jullie het normaal dan, dat hij ons in elkaar timmert als hij weer eens wat drank op heeft? En waarom doe jij niets mam? Je kijkt alleen maar toe als wij weer eens klappen opvangen!” schreeuw ik. Huilend ren ik daarna het huis uit. Ik ren zo ver weg als ik kan. Dan kom ik bij een bushalte aan waar toevallig net een bus stopt. Ik besluit om de bus te nemen en geef de buschauffeur mijn laatste briefgeld. Eigenlijk heb ik geen idee waar deze bus heen gaat, maar ik blijf zitten tot de laatste halte. “Bliep, bliep” hoor ik vanuit mijn zak. Een sms’je van een vriendin van me.

HĂ©, waar ben je? Stella wist het ook al niet. X Sabine

Ik besluit om geen sms’je terug te sturen. Als ik in de stad ben aangekomen, ga ik in een klein restaurantje zitten. Ik bestel een warme chocolade melk met slagroom. Daar ging echt mijn aller laatste geld.Eigenlijk besef ik nu pas dat ik er waarschijnlijk totaal niet uitzie. Aangezien ik heb gehuild en mijn make-up van gister er niet af heb gehaald. Snel vraag ik de ober waar het toilet is. Als ik dan in de toilet sta kijk ik in de spiegel. “Wat moet ik nou?” vraag ik aan mezelf. Ik gooi wat water in mijn gezicht en zorg dat ik er wat frisser uitzie. Dan loop ik terug naar mijn tafeltje en drink de rest van mijn chocolade melk op. “Triiiiiiiiing” hoorde ik vanuit mijn zak. Zonder te kijken neem ik mijn mobiel op. “Ja? Met wie spreek ik?” vraag ik. “Met Sabine, waar ben je? De leraren op school weten ook van niets!” zegt ze door de telefoon. “Ik.. Ik uh.. Ik ben ziek.” antwoord ik. “Lieg niet tegen me, als je ziek was, wist Stella dat vast wel! Zeg het nou tegen me. Ik weet dat je iets dwars zit. Je doet zo vreemd de laatste tijd!” zegt ze ietwat wanhopig.
Dan begin ik te huilen. De mensen in het restaurant kijken me vreemd aan. “Ik weet gewoon niet meer wat ik moet!” stamelde ik door mijn tranen heen. “Ik ga niet meer naar huis, nooit meer. Ze kunnen de pot op! Zeg maar tegen Stella dat ik van haar hou.” weet ik er tussen mijn tranen door uit te krijgen. “Maar, maar Luna! Nee hang niet o…” en toen hing ik toch op. De ober kwam ondertussen bij me om te vragen of het wel goed ging. Ik antwoordde niet, betaalde en ging weg. Ik liep zo lang door de stad dat ik de tijd vergat. Nog een paar keer ging mijn mobiel af maar ik heb niet opgenomen. Het is donker en ik heb geen idee waar ik heen moet. Ik loop naar het park en ga op een bankje zitten. Dan komt er een jongen naast me zitten. “Wil je een sigaretje?” vraagt hij. “Ja, graag!” antwoord ik na enige twijfel. In het begin moest ik wat hoesten, maar nou ging het wel. “Lekker hè? Maar wat doet zo’n mooie dame op dit tijdstip nog buiten?” vraagt hij. Ik gniffel een beetje. “Ik heb geen slaap plaats dus ja, wat moet je anders?” antwoord ik.
“Dan kom je toch met mij mee?” vraagt hij. “Ik weet nog niet eens hoe je heet!” antwoord ik verontwaardigd. “Nou ik ben Simon, probleem opgelost!” zegt hij met een knipoog. “En wat is jouw naam?”. Ik begin nu toch wel een beetje zenuwachtig te worden. Maar wat moet ik anders? “Mijn naam is Luna” antwoord ik dan toch maar. “Ga je mee?” vraagt hij nu heel lief. “Oké, is goed” antwoord ik. Ze lopen richting een flatje. “Hier woon ik, niet heel luxe. Maar het kan er mee door!” zegt hij. Als we zijn appartementje binnen komen, verbaas ik me over de netheid. “Nou, je woont hier wel mooi zeg!” zegt ik verbaasd. “Ik heb een logeerkamer, dus daar mag jij wel slapen” en hij opent de deur van de logeerkamer. “Wauw, wat mooi zeg!” en ik ga op het bed zitten. “Nou zoek jij het hier maar even uit!” en hij loopt naar de woonkamer en zet de televisie aan. Ik kijk in het rond. Een eigen toilet, inloopkast en make-up tafel. Een beetje vreemd is dat wel. En in de inloopkast hangen een paar kleren. Ik besluit maar een nachtjapon aan te trekken. Dan valt mijn oog op mijn mobiel. Ik zet hem aan en kijk hoeveel berichten ik heb. Het valt mee, drie gemiste oproepen van Sabine en twee berichten. Een gemiste oproep van mama en papa. En nog een berichtje van Stella. Ik besluit het berichtje van Stella te lezen.

Luna, kom je nog thuis? Iedereen maakt zich zorgen om je. Zelfs papa voelt zich schuldig. Lieve Luna, kom asjeblieft thuis. Als papa straks weer wat op heeft, reageert hij het op mij af! X Stella

Nu weet ik dat mama haar heeft gevraagd om nog wat meer te smeken zodat ik thuis kom. Maar ik weet dat als ik thuis kom, papa mij er van langs geeft. Nu zit ik huilend op bed als Simon binnen komt.
Simon kijkt bezorgd naar het meisje. Misschien heeft ze thuis al veel problemen, en is dit niet een goed slachtoffer. Maar aan de andere kant, ze is knap. Ik zie Simon naar me kijken. “Sorry, ik liet me even gaan” antwoord ik glimlachend door mijn tranen heen. “Ach meisje toch, nou die japon staat je geweldig” zegt hij glimlachend. “Je mag hem wel houden hoor!”. Simon verlaat de kamer weer. Ik besluit maar onder de dekens te kruipen en te proberen wat te slapen. Ik word de volgende ochtend pas laat wakker. Tot mijn eigen verbazing zie ik make-up op het make-uptafeltje staan. Ik besluit om mijn haar te borstelen en in een speelse knot vast te zetten. Mijn oude mascara er even afhalen en er nieuwe opdoen. Nog een beetje eyeliner. Nu pas zie ik dat Simon een stapeltje kleren op het voeteinde van het bed heeft klaar gelegd. Ik trek het aan, het past precies! Ik draai voor mezelf een rondje voor de spiegel. “Wauw!” zucht ik zachtjes. Ik loop de logeerkamer uit. Ik weet niet echt wat ik nu moet. Eigenlijk ben ik hier geheel onbekend. Ik kijk een beetje om me heen en zie dan een paar vrienden van Simon op de bank en stoelen zitten. Het was natuurlijk niet te voorkomen. “Hé jongens, moet je eens kijken! Volgens mij is dat Simons logee.” roept één van de jongens. Ik begin te blozen. “Nou meisje! Hoe heet je?” vragen ze. “Ik heet Luna” antwoord ik blozend. “Nou, kom er gezellig bij zitten. We bijten niet hoor! En pak trouwens ook maar een tosti. Simon heeft ze net klaar gemaakt” zegt hij met een knipoog. Hij klopt op het lege plekje op de bank. Ik ga maar zitten en neem een tosti. “Hmm, smaakt goed hoor” zeg ik lachend. Net op dat moment komt Simon binnen. “Kijk nou! Ons engeltje kan lachen” zegt hij glimlachend.

Het wordt vervolgd!

Alle rechten voorbehouden 2005-2024 - www.verhalenlezen.nl


Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!


Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 7 bezoekers online