Verhalen

Verhaaltje mailen naar iemand.

Spreek een verhaal u aan, vind je een verhaal om te lachen? En wilt u het verhaaltje laten lezen door één van uw vrienden? Dan kan je via dit formulier het verhaaltje verzenden naar u vriend(in).

Naam ontvanger:
E-mail ontvanger:
Naam afzender:
E-mail afzender:
Verhaal:

The Game
• Hoofdstuk 1.

Met een laptop in de hand lopen Frans, Karin, Arno en Joost door een groot verlaten bos heen. Via aanwijzingen en deze laptop waren ze op zoek naar de sleutel .............

Het feit dat ze met zijn vieren met een laptop in een groot bos lopen hoort allemaal bij een groot opgezet spel. Met zijn vieren hadden ze zich via de internetsite als groep opgegeven. Op die internetsite stond het verhaal van dit spel met een aanmeldingsformulier. Na kort overleg tussen de 4 vrienden besloten ze zich op te geven voor dit spel. Na een paar dagen kregen ze bericht dat ze waren uitgeloot om mee te mogen doen aan dit spel. Ze moesten donderdagochtend vroeg bij de bespreking zijn met de andere teams waarna ze aan het spel konden beginnen.

Ze moesten voor aanvang van dit spel een Teamnaam hebben en namen voor hun teamleden. Omdat het viertal helemaal gek was van zwaarden, noemden ze hun team “Excalibur� een toepasselijke naam vonden ze alle vier. Maar nu moesten ze nog namen voor zichzelf verzinnen. Ze kozen namen die wel redelijk goed bij de persoon zelf paste.
Joost was een echte ramptoerist. Als er ergens een ongeluk gebeurd was stond Joost als eerste op de plaats delict te kijken. Ook had Joost een vrij fors postuur, een stoer gezicht en was soms meedogenloos en genadeloos. Daarom vonden Frans, Karin en Arno de naam “Barbaar� een goede naam voor Joost.
De naam die ze voor Karin hadden verzonnen was simpel en overduidelijk. Met haar 1meter51 was Karin de kleinste van hun alle vier. Dus de naam “Dwerg� was een logische naam.
Frans is altijd helemaal into de oorlogsgames en vechtspellen op de computer. Oorlogen vond hij zo hij zo al reuze interessant en wilde zelf ook het leger in. “Krijger� was dus een naam die daarom erg goed bij Frans paste.
Het laatste teamlid van “Excalibur� was Arno. Arno was bezeten van hekserijen, fantasy-verhalen en alles wat daarbij hoort en komt kijken. De naam “Tovenaar� vond hij daarom helemaal te gek en was helemaal voor hem weggelegd vond hij zelf.

Als Excalibur, vertrokken de Barbaar, de Krijger, de Dwerg en de Tovenaar donderdag in alle vroegte naar de afgesproken plek. Na een uurtje met de auto gereden te hebben kwamen ze bij een groot verlaten kasteel aan de rand van een groot landgoed. Ze parkeerde de auto en liepen voorzichtig en in spanning naar de entree van het kasteel. Zoals een echte krijger dat ook deed, opende Frans de grote zware kasteeldeur. In de grote hal van het kasteel zagen ze grote middeleeuwse harnassen staan. Aan de muur brandde fakkels en hing een enorm groot schilderij en er hing een grote kroonluchter aan het plafond van de hal. Karin zag dat de deur die naar de eetzaal leidde op een kier open stond. Eenmaal in de eetzaal binnengekomen werden ze van harte welkom geheten bij The Game 2005. Er zaten al wat andere mensen aan de grote rechthoekige houten eettafel. Ze gingen zitten aan de tafel en wachten met spanning af wat er komen en gebeuren gaat. Nadat er nog meer mensen binnen waren gekomen stond een man op en ging voor de deur van de eetzaal staan.
“Wees van harte welkom allemaal hier op de opening van The Game 2005� zei de man met een luide duidelijke stem die galmde door de grote en hoge eetzaal. “Ik zal jullie de bedoeling van het spel uitleggen, waarna jullie aan het spel kunnen beginnen.� De man vervolgde zijn verhaal.
“De bedoeling is eigenlijk heel simpel. Met behulp van een laptop die in contact staat met een grote server gaan jullie een route uitstippelen langs oude kastelen en donkere kerkers hier in de omgeving. Jullie gaan op zoek naar aanwijzingen naar de plaats waar de sleutel verborgen ligt. Er wordt gestreden door tien teams van ieder vier teamleden. Het team dat als eerste de sleutel gevonden heeft is de winnaar van het spel. Met behulp van Wireless Excess Points die her en der in de omgeving geplaatst zijn kunnen jullie over het hele reservaat lopen. Deze Wireless Excess Points zijn onzichtbaar en onvindbaar gemaakt om vals spelen onmogelijk te maken�.
Deze Wireless Excess Points helpen jullie om de exacte locatie van de sleutel te vinden. Op de laptop kun je niet achterhalen waar de Wireless Excess Points zich bevinden en in welke volgorde je de Wireless Excess Points tegenkomt. Door aanwijzingen te verzamelen kunnen jullie stukje voor stukje een route uitstippelen langs de verschillende Wireless Excess Points. Wat uiteindelijk leid naar de sleutel. Eenmaal in de buurt van een Wireless Excess Points aangekomen gaat er een LED-je branden op de laptop, wat betekent dat jullie van de server een nieuwe aanwijzing krijgen. De Wireless Excess Point registreert dat jullie er zijn en dat jullie op het goed spoor zijn�.
Ondertussen reikte een andere man de verschillende teams een laptop uit. De man vervolgde zijn verhaal. “Alle sleutels, portemonnees en mobiele telefoons moeten ingeleverd worden. Ieder team heeft zo zijn eigen route, zodat jullie elkaar niet kunnen tegenkomen. Verder rest mij alleen nog maar jullie veel succes te wensen met dit spel. Dat de beste moge winnen!�. De verschillende teams keken elkaar sluw in de ogen en waren vast beraden om te winnen. Zo ook het team Excalibur. Ze hadden er enorm veel zin in, want het zou een groot avonduur worden. Toen de man op de eettafel ging staan, werd het stil. “Dames en heren, hierbij geef ik het startsein dat jullie mogen beginnen. Ieder team ontvangt nu zijn eerste aanwijzing. Veel succes!�. De man was nog niet uitgesproken of alle teams kregen hun eerste aanwijzing binnen via de laptop. Elk team leest zorgvuldig de eerste aanwijzing. De eerste aanwijzing voor Excalibur was de volgende:

Daar waar de kwade geesten wonen, staat een oude fiets.
Waar het licht vandaan komt vinden jullie de volgende aanwijzing.
- The Game 2005

• Hoofdstuk 2.

“Dat kan van alles zijn� zegt Karin tegen de anderen. “Waar komen kwade geesten voor in deze omgeving?� vraagt Karin een beetje gestresst. “Kwade geesten komen veelvuldig voor op begraafplaatsen, in kelders van kastelen en op kleine zolderkamertjes van grote leegstaande sloten en kastelen� zei Arno wijselijk. Al snel vertrokken de eerste teams naar buiten, wat betekende dat zij al op weg waren naar hun eerste aanwijzing. De tijd voor Excalibur begon te dringen. “We moeten NU ergens naar toe gaan� zei Frans een beetje zenuwachtig. “Laten we naar de begraafplaats lopen, wat zich aan de achterkant van dit kasteel bevind� riep Arno vlug.
De rest van de groep pakte de spullen en liep met grote stappen de eetzaal en het kasteel uit, in de richting van de begraafplaats. Joost had de laptop in zijn handen en Karin had een grote rugzak achterop haar rug hangen met wat eten en drinken erin. Eenmaal aangekomen op de begraafplaats gingen ze alle vier afzonderlijk de begraafplaats af op zoek naar een fiets. Na een paar minuten en het hele begraafplaats onderzocht te hebben, hadden ze nog geen oude fiets gevonden. Dit was duidelijk niet de plek waar ze moesten zoeken. Joost keek naar het LED-je op de laptop, want deze zou groen worden als ze in de buurt zouden zijn. Het LED-je bleef akelig rood gekleurd. Ze zaten gewoon verkeerd hier. Maar waar moesten ze dan naartoe? “Kwade geesten komen ook voor in kelders en kerkers van kastelen� zei Arno scherp. “Dat is misschien onze laatste hoop om dit spel nog te kunnen winnen, want wie weet hoe ver de andere teams al zijn?� zei Karin met een hoog stemmetje.

Ze trokken een sprintje terug naar het kasteel. Frans opende de zware kasteeldeuren weer en gingen in de grote hal linksaf, de gang in. Aan het eind van de gang stond er een grote stenen trap die naar beneden liep. Heel voorzichtig liepen ze de trap af. Ze hoorde de wind guren in de verlaten keldergang. Welke kant moesten ze op? Links of rechts? Arno volgde zijn gevoel en liep links de gang in. “Vertrouw me maar� zei Arno vlug. De rest vertrouwde hem en volgde hem de gang in. Aan de muur hingen brandende fakkels die de gang maar matig verlichtte. Joost was zo slim om een fakkel van de muur te halen en voor zich uit te houden zodat ze meer zicht hadden. Ze keken in iedere kerker die ze tegenkwamen en in ieder hoekje of er een oude fiets stond. Joost keek nogmaals op zijn laptop. Verschrikt zag hij dat het LED-je nu niet meer rood gekleurd was maar inmiddels groen gekleurd is. Ze zijn in ieder geval op de goede weg en bovenal in de buurt van de nieuwe aanwijzing. Aan het eind van de gang blijft Joost versteend staan. De anderen komen ernaast staan en staan eveneens stil als een standbeeld. Ze staan oog in oog met .......... de oude fiets.

Ze hebben hem eindelijk gevonden. “Oké, we hebben de fiets gevonden, maar nu deel 2 van de aanwijzing� zei Frans snel. Joost pakte zijn laptop en liet de aanwijzing zien. “Waar het licht vandaan komt vinden jullie de volgende aanwijzing� las Joost voor vanaf het beeldscherm. Karin inspecteerde de fiets grondig, maar bij de verlichting kon ze niets vinden. Arno keek het van een ander perspectief en keek grondig rond. Grondig op zoek naar een gat in de muur waar licht van buiten naar binnen kan dringen. Het oog van Arno viel even later op een klein openingetje in de rechterhoek onderin. Hij liep er naartoe en zag een envelop liggen. “Ik heb het gevonden!� riep Arno enthousiast. Hij gaf de envelop aan Karin, die de envelop snel maar voorzichtig opende. Ze haalde er een boomblad en een brief uit. Op de brief stond de nieuwe aanwijzing:

Alleen als je niet bang bent voor hoogtes,
vind je de nieuwe aanwijzing.
Uit het kasteel 111 x 2.
- The Game 2005
• Hoofdstuk 3.

Terwijl ze richting de trap liepen om de kerkers van het kasteel te verlaten, zaten ze te verzinnen wat er met deze aanwijzing bedoeld werd.
Het boomblad uit de envelop en niet bang zijn voor hoogtes in de brief maakte al snel duidelijk dat het om een hoge boom moest gaan. Snel liepen ze de stenen trap weer op, de gang van de begane grond weer in. Langs de brandende fakkels in de richting van de grote hal. De grote zware deuren stonden nog open en ze liepen naar buiten. “Oké, even checken� zei Frans. “We zijn dus op zoek naar een grote boom, maar wat betekent uit het kasteel 111 x 2 nou precies?� voegde Frans er gelijk aan toe. “Ook dit kunnen weer zo veel betkennissen hebben� zei Arno licht geïrriteerd. “111 kan slaan op meters, voet, bomen� dacht Joost hardop, maar na het woord bomen was hij even stil. “bomen, dat is het� zei Joost met een glimlach op zijn gezicht. “Het gaat om het aantal bomen, alleen de vraag, zijn het 111 x 2 bomen achter elkaar, of 111 paren van 2 bomen?� Joost had inmiddels de laptop overgedragen aan Arno, die snel op de laptop de plattegrond van het landgoed opzocht. Aan de andere kant van het natuurreservaat heb je een grote oprijlaan met aan weerszijde van de weg bomen. De nieuwe aanwijzing zou dus volgens het viertal in de boom hangen die langs de oprijlaan stond. Het was volgens hen vanaf het begin van de oprijlaan gezien boompaar 111. “Ja, dit moet het zijn� zei Karin zelfverzekerd. “laten we wat tijd winnen door er naar toe te rennen� stelde Frans voor en iedereen stemde daarmee in. Want ze willen dolgraag het spel winnen.

Ze begonnen met rennen, want het is een eindje rennen naar het begin van de oprijlaan. Daar aangekomen waren ze zo uitgeput dat ze even tot rust moesten komen. Na een minuut of vijf rustig gezeten en wat gedronken te hebben stonden ze op en liepen ze de oprijlaan op. “ een .... twee .... drie .... vier� zei Joost en het viertal liep rustig door. “zestien .... zeventien .... achttien .... negentien .... twintig� Vervolgde Joost zijn telling en liep lekker door. Ondertussen waren Arno, Karin en Frans al lopend aan het nadenken over de aanwijzing. Als ze bij de bomen aangekomen waren moesten ze in de boom klimmen bedacht Frans. “Die kans zit er goed in� zei Karin nukkig. “In de aanwijzing staat niet voor niets: Alleen als je niet bang bent voor hoogtes, vind je de nieuwe aanwijzing.� “achtenzestig .... negenenzestig .... zeventig .... eenenzeventig .... tweeënzeventig� en Joost liep verder door. Aan zijn gezichtsuitdrukking kon je goed zien dat hij geconcentreerd bezig was, maar tegelijkertijd zichtbaar genoot van het spel wat ze aan het spelen waren. Zo was dat ook bij Karin, Arno en Frans het geval en tot nu toe hebben ze totaal geen spijt gehad dat ze zich voor dit spel hebben opgegeven. “vierennegentig .... vijfennegentig .... zesennegentig .... zevenennegentig� Alle vier waren ze het erover eens dat ze het eigenlijk wel een interessant en spannend spel vonden. Dit komt mede doordat ze geen idee hebben wat ze verder in het spel te wachten staat. “honderdenzeven .... honderdenacht .... honderdennegen .... honderdtien en de laatste is honderdenelf� en Joost wees naar een grote dikke beukenboom die aan de rechterkant van de oprijlaan stond. “Dit moet de boom zijn� riep Joost naar de andere toe. Frans had de laptop bij zich en keek op het beeldscherm van de laptop naar het LED-je.
Hij zag dat het LED-je groen gekleurd was, wat betekende dat ze in de buurt zijn van een Wireless Excess Point.
“We zitten op het juiste spoor� zei Frans tegen de anderen. Bezorgd keek Karin naar Joost en wees naar een boom aan de andere kant van de weg.
“Die boom kan het ook nog zijn� zei ze twijfelend. “Als Joost nou in deze boom klimt en Arno in die andere boom, hebben we meer kans op slagen en winnen we ook nog tijd� zei Frans enthousiast. De rest vond dit een geweldig idee, zo simpel en toch hadden ze daar niet aan gedacht. Zo gezegd, zo gedaan. Arno liep naar de boom aan de overkant en begon met de klim. Aan deze kant van de weg was Joost al begonnen met klimmen. Als twee kleine kinderen waren Joost en Arno al goed in boomklimmen. Daarom vond Frans ook dat zij de uitgewezen personen waren om dit te doen. Met veel geklauter en gepruts kwamen de twee tot halverwege de boom. Vanaf hier waren het vooral takken met bladeren. Het klimmen waren ze een beetje verleerd, maar dat geeft niet want Karin en Frans vonden dat ze het goed deden.
In de boom zag Arno een blauw lintje om een tak heen hangen. “Ik geloof dat ik in de goede richting zit� riep Arno naar beneden. Toen hij weer omhoog keek, zag hij weer een blauw lintje hangen en vervolgde zijn weg naar boven. Na het vijfde lintje gezien te hebben, was hij bijna bovenin de boom terecht gekomen maar nog steeds geen aanwijzing. Niet veel later zag hij het zesde lintje hangen met een envelop eraan. “Ik heb hem!!� riep hij keihard naar beneden. Hij ontknoopte het lintje en pakte de envelop beet en stak het voorzichtig tussen zijn tanden, waarna hij voorzichtig naar beneden klauterde. Frans en Karin hadden Joost al gevraagd om naar beneden te komen, omdat Arno de envelop al gevonden had. Even later stond ook Arno weer met beide benen op de grond en liep naar het drietal toe. Hij gaf de envelop aan Karin die de envelop snel open maakte en haalde er een kaartje uit. Op dat kaartje stond de nieuwe aanwijzing:

Maak de straten van Pamplona rood,
maar een vreemd geluid komt naderbij.
- The Game 2005

• Hoofdstuk 4.

Op de laptop stond ook een zoekprogramma geïnstalleerd, waarmee je objecten kon zoeken die op dit landgoed te vinden zijn. Karin tikte het in het zoekprogramma in en er verscheen een lijstje op de monitor. Een klein lijstje, omdat er maar een object is wat aan de omschrijving voldoet. “Dit moet het zijn� zei Karin opgewekt en wees met haar vinger naar het beeldscherm, “de straten van Pamplona, een schilderij uit de 16e eeuw, geschilderd door Juan del los Carge� Karin vervolgde haar verhaal “gelegen in het badhuis� Karin opende tegelijkertijd op de laptop de plattegrond van het landgoed. Op haar hurken keek ze zeer er zorgvuldig naar. Even later stond ze op en wees met haar wijsvinger in de richting van een grote fontein. “Daar moet het ergens in de buurt zijn� vertelde Karin aan haar teamleden. Joost, Arno en Frans vertrouwde volledig op de kaartlezing van Karin. Ze liepen er rustig naar toe, want zo hadden ze even de tijd om wat te eten en te drinken wat Karin in haar tas had zitten.
Eenmaal aangekomen bij de fontein keken ze om zich heen en zagen in de verte een oud verlaten gebouw staan met veel wildgroei van planten eromheen. “Dat moet het badhuis wezen� bedacht Joost.
Ze liepen in de richting van het oude gebouw, vanaf een afstandje konden ze op de voorgevel van het gebouw een bord zien met daarop de tekst ‘Badhuis’.

Arno deed voorzichtig de deur open en het viertal liep naar binnen. In de kleine hal zagen ze 4 helmen, 4 kledingspakken en 4 geweren liggen. Joost keek even naar de geweren en zag dat het paintballguns waren. Ze trokken alle vier een pak aan, zetten hun helm op en pakten een geweer. Frans deed het vizier van zijn helm dicht en riep “de slag van Pamplona is begonnen!� Sluw vertrok het viertal het badhuis verder in, maar waren op hun hoede voor gevaar. Ze liepen in de richting van de grote badruimte. *pang pang* verschrikt keken ze opzij. Aan het eind van de donkere gang zagen ze een schaduw. Zo in de verte te kunnen zien leek het op een schaduw van een mens. Zonder te aarzelen richtte Frans zijn geweer en schoot in de richting van de schaduw. In een opwelling riep Frans “de oorlog is begonnen� en maakte zich klein. Langzaam en sluw sloop hij de gang in. De anderen achtervolgde hem de gang in. Tegen de tijd dat ze aan het einde van de gang waren aangekomen was de schaduw al verdwenen. Frans liep zonder te aarzelen een ruimte binnen die aan de rechterkant van de gang gelegen lag. Met zijn munitie op scherp sloop hij de ruimte binnen. Zo aan de ruimte te zien en wat hij zag meende hij dat dit de grote badruimte is en riep de anderen om hem te volgen. De naam van Krijger die hij voor dit spel bij zich droeg deed hem veel goeds. “kijk daar is het� riep Arno zachtjes en wees naar een groot schilderij op aan de muur. Een snel en dof geluid ging de kamer door. “Vuurgevecht� riep Joost opgewekt en richtte zijn geweer naar het bad toe. “We zijn niet alleen hier� zei Karin. Na een kort overleg tussen de vier vrienden besloten Joost en Frans de vijand te verslaan, zodat Karin en Arno hun opdracht proberen te voltooien. De Krijger en de Barbaar samen op oorlogspad. Door te splitsen en ieder aan de zijkant de ruimte te verkennen heb je meer overlevingskans.

Op een gegeven ogenblik zag Joost iets in de ruimte bewegen. Hij zette zijn geweer op scherp, richtte en opende het vuur. 3 doffe knallen waren er te horen. “Touchdown� riep Joost opgewekt. “One enemy down� In de tussentijd lopen Karin en Arno richting het schilderij. “Wie waagt het mij uit te dagen?� schreeuwde Joost door de ruimte heen. Zoals hij dat altijd tegen de vijand zei als hij een oorlogsspel aan het spelen was op zijn computer. *pang, pang, pang,pang* De verfkogels vlogen om de oren van Joost en Frans heen. Het gevecht tegen de vijand was in volle gang. Een vreemde stem brulde ineens “gij zijt te bang om te vechten!� Als een reactie daarop zei Frans heel hilarisch “Jullie zijn te bang om te poepen!� Frans stond op en loste een lading verfkogels af. Met een oerkreet rende hij door de ruimte heen. Schuilend achter een muurtje kon hij de vijand goed zien. Hij richtte en opende het vuur. *pang, pang*. In vol enthousiasme riep hij “Two down!�. “Make that three� riep Joost iets later en schoot nog een vijandig persoon neer. Ondertussen stonden Arno en Karin voor het schilderij. Op het schilderij was een kronkelig straatje te zien met aan weerszijde van dat straatje mooie Spaanse huizen.
“De straten van Pamplona moeten rood gekleurd worden� zei Karin en richtte haar paintballgeweer naar het schilderij. Met een paar flinke precieze schoten maakte ze de straten rood van kleur. “Yes, we hebben het gehaald!� riep Karin uitbundig en gaf Frans een high five.
Arno pakte in tussentijd de laptop van de grond die hij in de hoek had neergelegd en keek naar het beeldscherm. Daarop zag hij dat de nieuwe aanwijzing was verschenen:

Waar de bewoners begraven liggen, bij de oudste persoon waar je niets hoort en ziet vind je de volgende aanwijzing.
- The Game 2005

• Hoofdstuk 5.

“Wacht� zei de bloedlustige barbaar. “We hebben net drie mensen gedood, maar we werken in teams van vier. Er moet er dus nog een rondlopen�. Voorzichtig slopen ze in de richting van de deur. De grote zware deur hadden ze bij binnenkomst open laten staan, maar nu was de deur gesloten. “Kijk uit!� fluisterde Frans naar de anderen. Ze gingen heel voorzichtig aan weerszijde van de deur staan. Terwijl Karin heel voorzichtig de deur opendeed stonden de andere drie al klaar met hun paintballgeweer om de vijand uit te schakelen. “Pieeeeeeep� Met een piepend geluid ging de grote zware deur open. Joost, Arno en Frans stormden naar buiten en even later stormde ook Karin naar buiten. Niets, er was niets of niemand te zien buiten. “Hoe kan dat nou?� zei Joost verbaasd. In zijn ooghoek zag hij iets bewegen en draaide bliksemsnel zijn hoofd om. “Vlug, kom mee!� fluisterde Arno. Hij trok een sprintje naar de zijkant van het kasteel. Karin bleef samen met Frans achter om de vijand hier te veroveren en neer te schieten. Even later hoorde Karin en Frans een paar doffe schoten van paintballgeweren. Waarna een jubelend geluid te horen was. Direct kwamen Joost en Arno via de zijkant weer naar het bordes van het kasteel waar Frans en Karin op het tweetal stonden te wachten. “En dat was de laatste� riep Joost overtuigend. “Oké, dit was het, op naar het volgende.� Zei Arno hijgend, nog moe van het rennen. “Karin, lees de aanwijzing nog eens voor?� zei Frans. “Waar de bewoners begraven liggen, bij de oudste persoon waar je niets hoort en ziet vind je de volgende aanwijzing.� Las Karin voor van de laptop. “We moeten dus naar de begraafplaats.� Vertelde Karin opgewekt.

Om naar de begraafplaats te komen die op het landgoed te vinden is, moet het team van Excalibur door een groot bos heen. Dit had Karin namelijk bliksemsnel op de laptop opgezocht. Het viertal begon aan de grote wandeling, want de begraafplaats was gelegen aan de andere kant van het landgoed en ze moesten dus een flink stuk lopen. Ze besloten dit lange stuk te gaan lopen en niet te gaan rennen, omdat ze anders uitgeput waren om nog fatsoenlijk door te gaan. Ondertussen kon het viertal even op hun gemak onder het lopen door even wat eten en drinken, want ze waren na het paintballen wel een beetje uitgeput. Karin had de laptop in haar hand en wees de weg naar de begraafplaats. Dat deed ze met behulp van de plattegrond die op de laptop staat. Eerst moesten ze vanuit het badhuis weer terug naar de grote fontein. Vanuit daar moesten ze terug lopen naar het kasteel waar ze hun eerste opdracht moesten volbrengen. Achter dat kasteel lag de begraafplaats. Ze waren er al een keer geweest, namelijk bij hun eerste opdracht dachten ze dat hun aanwijzing daar zou liggen. Maar helaas.

Na een tijdje lopen kwamen ze bij de grote fontein aan. We zitten op de goede route. Riep Arno vrolijk, waaraan je aan zijn stem kon horen dat hij het nog steeds naar zijn zin had. Dat kwam ook omdat deze aanwijzing niet zo heel ingewikkeld klonk en daarom misschien wat tijd konden inhalen. Want ze wilden koste wat het kost als eerste team de Sleutel vinden. Onderweg naar het kasteel hadden Karin, Arno, Frans en Joost het over de sleutel. Wat zou de sleutel nou precies zijn? Vroeg Joost zich hardop denkend af. Sjah, dat kan van alles zijn. Zei Arno een beetje teleurgesteld. Want ze waren al naar hun gevoel een paar uur ondereg, maar nog steeds niets geen aanwijzing wat nou de identiteit van de sleutel precies is. Het kan een doodgewone sleutel zijn. Zei Karin humoristisch. Als dat zo is, kun je me opvegen. Zei Karin er snel achteraan. Het gesprek liep een beetje stroef, want ze wilden eerst de opdrachten zien te voltooien en daarna pas na te denken over de sleutel.
In de verte zagen ze het grote kasteel staan en liepen in de richting van de begraafplaats, die aan de linkerkant van het kasteel gelegen was. Eenmaal bij de begraafplaats uitgekomen, splitsten het team in twee groepen van twee teamleden. Dit zoekt hel snelst. Zei Frans slim. Ze waren op zoek naar de oudste persoon die op dit kerkhof begraven ligt. Arno en Frans bekeken de linkerkant van het kerkhof terwijl Joost en Karin de andere kant bekeken. Frans en Arno keken naar een grafsteen die ze als eerste tegenkwamen. *Gravin Hosanna van Nederbach - Angelen, geboren 15 oktober 1911 en overleden 12 september 1976* Deze gravin is dus 64jaar geworden. Zei Frans toen hij bliksemsnel de leeftijd uitrekende. Arno was iets langzamer met uitrekenen, maar kwam uiteindelijk ook op dezelfde leeftijd uit. Nee, ik denk niet dat deze het is. Zei Arno. En ze gingen verder naar de volgende. *Groot hertog Johannus Gerardus van Nederbach, geboren 06 mei 1899 en overleden 05 december 1954* snel uitgerekend kwam Frans op een leeftijd van 55jaar. Deze is dus 1 jaar ouder dan de vorige, maar 55 jaar is nog niet de oudste en ze gingen door.
Aan de andere kant van het kerkhof waren Karin en Joost aan het bekijken en aan het rekenen. Ze waren iets verder en hadden leeftijden gezien van 67 en 58 jaar. Vanaf de andere kant hoorde Karin en Joost een luide *74jaar*. Ze hadden bij voorhand afgesproken als ze een ouder persoon hadden gevonden om dat dan naar de andere groep te schreeuwen. Zo konden ze gemakkelijk en snel alle graven langs lopen in de hoop zo snel mogelijk de oudste persoon te vinden, waar dan de nieuwe aanwijzing zou liggen. Karin en Joost liepen nu langs een graf van een persoon die 88jaar is geworden. Zoals afgesproken schreeuwde Karin de leeftijd van 88jaar naar de overkant. Na een tijdje zo doorgezocht te hebben kwamen Arno en Frans bij een oud en verlaten graf aan, het graf lag in een verlaten hoekje van het kerkhof. Het was muisstil. Ze keken naar de data die op de grafsteen gegraveerd waren. Uitgerekend kwamen ze op een leeftijd van 108jaar. En Arno riep deze leeftijd weer naar de andere kant. Ze hadden nu ruim driekwart van het kerkhof gezien. Nadat ze alle graven gezien te hebben, konden ze concluderen dat het verlaten graf van die persoon die 108jaar was geworden de langst levende persoon is geweest. Snel liepen ze met zijn vieren naar dat graf toe. Dit was volgens hen de oudste. Karin ging op haar knieën zitten en ging op zoek naar een envelop. Maar na goed zoeken kon ze niets vinden. “Wacht eens even� zei Joost ineens en pakte de laptop van de grond. “Kijk, het LED-je is groen van kleur� zei hij en wees met zijn wijsvinger naar de LED-je. Hij klapte de laptop open en zag op het beeldscherm de nieuwe aanwijzing. “We hebben hem!� riep Joost opgewekt en las de aanwijzing voor:

In het bos vindt je een oud huisje, slechts 1 van jullie mag naar binnen. Wie van je teamleden vertrouw je het meeste?
- The Game 2005

• Hoofdstuk 6.

Arno pakte de laptop over van Joost en ging opzoek naar de plattegrond van het landgoed. Heel misschien zou het huisje op die plattegrond aangegeven zijn. Haastig speurde Arno de plattegrond door, maar in het grote bos was er geen huisje te bekennen.
Met een flinke mars in de benen liep het viertal in de richting van het grote bos.

Met een laptop in de hand lopen Frans, Karin, Arno en Joost door een groot verlaten bos heen. Via aanwijzingen en deze laptop waren ze op zoek naar de sleutel ............. maar eigenlijk hebben ze alle vier nog werkelijk geen idee wat nou precies de sleutel moest voorstellen of waar het uiteindelijk naar toe zou lijden.
Ondertussen moeten ze het onderling ook nog discussiëren over wie ze het meeste vertrouwen, die straks het huisje ingaat. Om eerlijk te zijn hebben ze helemaal geen idee wat er in dat huisje te wachten staat. Daar liepen ze dan, vier vrienden op zoek naar een oud huisje in een groot bos. Geen idee hebbend waar het huisje staat en wat er gebeuren zal. Na ongeveer een half uurtje in het bos gelopen te hebben komen ze op een open veld waar een oud huisje stond met een rieten dak.

Daar stonden ze dan voor het huisje. Een van hun moest naar binnen, maar wie? Doordat ze elkaar al redelijk goed kennen, was de keuze al snel gevallen op Arno. Ze kozen voor Arno, omdat hij een heel serieuze jongen is die midden in het leven staat. Hij loopt naar de deur en opent deze. Hij draaide zich met zijn hoofd om en keek de andere drie nog even vlug in de ogen. Niet veel later stapte hij het huisje binnen. Het was donker, pikkedonker in het huisje, maar in de verte zag Arno een kaarsje branden en hij liep in de richting van het kaarslicht. Eenmaal bij het kaarslicht aangekomen ziet hij een tafel en 2 stoelen staan. In een van de twee stoelen ziet hij een man zitten. “Ga zitten jongen� zegt de man in de stoel en Arno schuift de stoel naar achteren en gaat zitten. “Dit is jullie laatste opdracht dus luister goed� vervolgde de man in de stoel. “Zoals ik kan zien liggen jullie heel erg goed op schema om als eerste bij de sleutel te zijn. Echte concrete aanwijzingen waar de sleutel verborgen ligt hebben jullie niet gekregen, maar alleen aanwijzingen om uiteindelijk hierheen te komen. Vanaf hier vervolgen jullie de weg naar de sleutel. Maar wat is de sleutel nu precies?� de man in de stoel haalde wat uit zijn zakken en legde drie kaarten op tafel. “Dit zijn drie aanwijzingen naar de standplaats en de vorm van de sleutel.
Je krijgt van mijn drie vragen die je moet beantwoorden, waarbij je bij elk goed antwoord een kaart mag bekijken. Dus hoe meer goede antwoorden, hoe eerder je standplaats en vorm van de sleutel kunt vinden.� “Ben je er klaar voor?� vervolgde de man zijn verhaal. “Ja, ik ben er klaar voor� zei Arno optimistisch. “Oké, hier gaan we dan� “Vraag 1: Wat was de naam van de oudste persoon die op het kerkhof van dit landgoed begraven ligt?� Er viel een stilte, een doodse stilte. Je kon Arno gewoon horen nadenken. Hij had met die opdracht enorm zijn best gedaan vond hij zelf. Het was iets met van Nederbach zijn, want dat stond bij de meeste graven op het kerkhof. Na een paar minuten nagedacht te hebben zei hij: “Graaf Constantein van Nederbach� “Dat is het juiste antwoord� zei de man in de stoel. “Vraag 2� vervolgde hij. “Hoe heette het schilderij dat in de eetzaal van het grote kasteel hangt waar jullie begonnen zijn met dit spel?� Opnieuw viel er een doodse stilte. Arno begon te zweten en tikte met zijn vingers tegen de tafel. Hij weet het antwoord op deze vraag niet. Eigenlijk heeft hij helemaal niet op het schilderij gelet, laat staan dat hij nu zomaar ineens de naam van dat schilderij moest weten. “De straten van Pamplona� antwoordde Arno. Hij wist natuurlijk dat dit niet de naam was van het schilderij wat in de eetzaal van het grote kasteel hangt, maar dat dit de naam van het schilderij wat in het badhuis hangt. Dat schilderij hebben ze zelfs moeten verven met paintballverf. “Dat is helaas het foutieve antwoord� vertelde de man in de stoel. De man stak ondertussen een sigaretje op en vervolgde zijn zin. “Vraag 3: Hoeveel fakkels hangen er in totaal in het badhuis?� Dit was een vraag die Arno wel moest weten. Hij ging in gedachten door het badhuis heen en telde alle fakkels die hij onderweg gezien had. “Het badhuis heeft 16 fakkels� zei hij met zelfvertrouwen. “Dat is het juiste antwoord� zei de man in de stoel. “Je hebt twee van de drie vragen goed beantwoord, dat betekent dat je twee kaarten mag bekijken. Een kaart moet je nu uitkiezen en aan mij geven� zei de man met een norse stem. Arno boog zijn rug naar voren en ging met zijn gezicht boven de kaarten hangen. Welke van de drie moest hij nou kiezen? Stel je nou voor dat ik een heel belangrijke aanwijzing wegdoe, dacht Arno ineens en het zweet stond ineens op zijn voorhoofd. Na enige twijfel pakte hij de middelste kaart en schoof deze in de richting van de man die aan de andere kant van de tafel zat. “Dan mag je nu de andere twee kaarten omdraaien� zei de man. Zo gezegd, zo gedaan. Arno draaide de twee kaarten om en ziet twee afbeeldingen. Een afbeelding van een schilderij, die hem heel erg bekend voorkomt namelijk ‘de straten van Pamplona’ en op de andere kaart ziet hij een afbeelding van de letter ‘H’. “Hier moet je het mee doe jongen, heel veel succes� zei de man tot slot. Arno stond op en liep naar de deur toe.

• Hoofdstuk 7.

“En?� vroeg Frans zenuwachtig aan Arno. “Ik heb twee aanwijzingen gekregen waar de sleutel zou moeten liggen.� vertelde Arno optimistisch. “De twee aanwijzingen die ik heb gekregen zijn als eerste de naam van het schilderij ‘de straten van Pamlona’ en de tweede aanwijzing was de letter ‘H’� zei Arno er gelijk achteraan. Het viertal ging net achter het huisje op de grond zitten om alles even rustig op een rijtje te zetten.

Nadat ze op de grond zijn gaan zitten moest er eerst heel hard nagedacht worden over de twee aanwijzingen die Arno had gekregen van de man in het huisje. Er viel een stilte, een stilte die een paar minuten aanhield. “De straten van Pamplona� zei Joost plotseling. De stilte was hiermee doorbroken. “De straten van Pamplona is een schilderij geschilderd door Juan del los Carge� vervolgde hij. “en het schilderij hangt in het badhuis waar we geweest zijn� voegde Frans daaraan toe. “dat klopt, maar die opdracht was om de straten van dat schilderij rood te verven met behulp van paintballgeweren� vulde Karin aan. Ze hebben drie feiten die ze konden bedenken over deze aanwijzing. Over de andere aanwijzing van de letter “H� taste het viertal nog volledig in het duister. “zullen we toch maar op weg gaan naar het badhuis?� vroeg Karin aan de anderen om ervoor te zorgen dat er toch wel vaart achter gezet moest worden. Want als ze hier zouden blijven zitten zou er alleen maar tijd verloren gaan. Joost, Arno en Frans stemde in met het voorstel van Karin en met zijn vieren tegelijk probeerden ze van de grond te komen. Nadat ze zijn opgestaan lopen ze in de richting van het badhuis. Onderweg pakte Karin wat broodjes uit haar tas en gaf ieder een broodje.
Omdat ze al eerder in het badhuis waren geweest was de weg ernaartoe niet moeilijk te vinden en na een half uur lopen kwamen ze er al aan.

“Goed, hier moet ergens de sleutel liggen� zei Frans opgewekt en keek vluchtig om zich heen. “maar waar, waar ligt die sleutel?� vroeg Arno aarzelend aan de anderen. “als we allemaal apart op zoek gaan naar de sleutel, gaat het misschien sneller� zei Arno slim. “ja, goed idee, maar hoe weet ik nou of ik jou kan vertrouwen?� vertelde Frans geïrriteerd. “jij bent degene die in dat huisje de aanwijzingen hebt gekregen. Misschien zit je wel de hele boel bij elkaar te praten en ligt de sleutel hier niet� vervolgde Frans zijn verhaal. “oh, dus je wilt beweren dat ik aan het liegen ben?� zei Arno met een luide stem, je kon duidelijk zien aan Arno dat hij in de verdediging ging. “ik wil net zo graag als jullie dit spel winnen, wat heeft het dan voor zin als ik de boel dan ga saboteren?� “en bij mijn weten hebben we met zijn allen besloten dat IK degene zou zijn die naar binnen moest in dat huisje omdat jullie MIJ het meeste vertrouwen� er kwam figuurlijk gesproken bijna stoom uit zijn oren, want hij werd voor iets beschuldigd wat helemaal niet waar was. “ik heb het gevoel dat je iets achterhoud Arno!� zei Frans kwaad. Arno en Frans stonden als kemphanen tegenover elkaar en vlogen elkaar bijna in de haren. Niet veel later liep de spanning zo hoog op dat Frans een stap in de richting van Arno zette. “En nu houden jullie op!!� schreeuwde Karin naar de twee kemphanen en sprong tussen hen in, zo de gevarenzone in. “Frans, jij moet nu echt ophouden met je negatieve en wantrouwende gevoel, WIJ hebben met zijn allen gekozen dat we Arno het meeste vertrouwden� vertelde Karin op een normaal stemvolume aan Frans. Karin draaide zich om en begon tegen Arno te praten. “als ik ook maar een keer de indruk krijg dat je iets voor je houd, dan leef je niet lang meer, begrepen?� en ze keek er heel serieus bij, zo serieus dat als blikken konden doden Arno morsdood was geweest. “ik heb echt niets achter te houden, ik wil gewoon net als jullie dit spel winnen, meer niet, oké?� zei Arno op een norse manier. “het is al goed Arno, laten we nu maar weer op het spel concentreren� zei Karin wijselijk.

Ineens wat het doodstil en niemand sprak een woord. Alle vier waren ze in alle concentratie aan het nadenken over de aanwijzingen, de locatie van de sleutel en wat de sleutel nou precies inhoud, want daar hebben ze nog steeds geen idee van. Ineens werd de stilte verbroken. “Als we� ......

• Hoofdstuk 8.

“als we ..... nu eens een kijkje nemen in het badhuis bij het schilderij ‘de straten van Pamplona’ misschien ligt daar wel de sleutel� zei Joost ineens. De stilte was dit keer voorgoed verbroken. Karin zag het niet zo zitten, omdat zij het gevoel had dat ze daardoor de verkeerde richting op gingen en dat ze daardoor het spel zouden verliezen. De drie heren vonden het wel een goed idee en proberen op hun eigen manier Karin er van te overtuigen dat dit de goede kant is en dat ze mee moet gaan. Na ongeveer 5 minuten op Karin ingepraat te hebben besluit ze om mee te gaan, maar als we hierdoor op het verkeerde spoor zitten en uiteindelijk het spel zouden verliezen dan moeten de mannen niet zeuren dat ze hun niet hadden gewaarschuwd. “Deal� zei Joost optimistisch. Arno pakt de laptop van de grond en in een behoorlijk tempo liep het viertal in de richting van het badhuis, maar ondanks hun snelle wandel doen ze er best wel lang over. Dat komt omdat het badhuis helemaal aan de andere kant van het landgoed gelegen is. Ze lopen langs het kerkje, de oprijlaan met de grote bomen en de grote fontein en uiteindelijk komen ze aan bij het badhuis. Frans opent de deuren en loopt naar binnen. Hij ziet dat de paintball-accessoires weg zijn. Hier moet dus iemand in de tussentijd geweest zijn, veronderstelde Frans. De andere liepen ook naar binnen. Ze lopen links de gang in en lopen aan de rechterkant de deur door naar de grote badruimte. Karin en Frans lopen naar het schilderij ‘de straten van Pamplona’ terwijl Joost en Arno de omgeving in de badruimte doorspitten naar een aanwijzing wat de sleutel zijn of waar de sleutel kan liggen. Ondertussen kijkt Arno met enige regelmaat op de laptop om te kijken of het LED-je van rood naar groen verspringt. De eerste aanwijzing hebben ze helemaal begrepen, want dat was een plaatje van dit schilderij. Maar de tweede aanwijzing, de letter H was nogal onduidelijk. “Waar zou de letter H op duiden?� vroeg Frans aan de anderen.

Na enige aarzeling kreeg Joost een briljant idee. “kom mee, ik geloof dat ik iets weet.� bulderde hij door het badhuis heen en liep in de richting van de uitgang. De anderen haastten zich achter Joost aan naar buiten. Eenmaal buiten aangekomen vraagt Joost of Karin goed op de monitor van de laptop wil letten, terwijl Arno een voetje moet geven aan Joost. Joost doet de deuren van het badhuis dicht en vraagt of Arno in het midden van de deuren wilt gaan staan. Arno kijkt Joost met een vragende blik aan en Joost knikte terug. Arno deed wat hem gevraagd werd en gaat met zijn rug tegen de deuren van het badhuis staan en vouwt zijn handen in elkaar als een soort steuntje. Joost gaat voor Arno staan en zet zijn rechtervoet in de ineenvouwde handen van Arno. Op deze manier kon Joost gemakkelijker de hoogte in. Hij zet zijn andere voet op de linkerschouder van Arno. Hij strekt zijn armen en grijpt naar de letter H van het woord Badhuis.
De letter zit niet erg vast en komt vrij gemakkelijk los van de muur en valt naar beneden op de grond in het gras. Voorzichtig klimt Joost weer naar beneden en haalt zijn voet van het zelfgemaakte steuntje van de handen van Arno. Joost loopt naar de losse letter H toe en pakt deze op en loopt naar Karin toe en legt de letter op de laptop. De laptop staat op de grond en het viertal staat er omheen te kijken of er wat gebeurd. En er gebeurt wat, het LED-je verspringt van rood naar groen en er verschijnt een bericht op de monitor. Karin pakt de laptop op en leest het bericht voor:

Gefeliciteerd!
Jullie hebben het spel tot een goed einde gebracht.
Het spel zit er voor jullie op, maar wie is de winnaar?
Ga terug naar het kasteel voor de ontknoping van het spel.
- The Game 2005


• Hoofdstuk 9.

Na uitbundig hun overwinning te hebben gevierd, ging het team Excalibur terug naar het kasteel, zoals in de aanwijzing stond. Ze hadden werkelijk geen idee wat er nog voor hen te wachten stond. Ze pakten hun spullen en liepen in slakkentempo in de richting van het kasteel. Onderweg werd het spel wat ze net gespeeld hebben uitvoerig besproken door het viertal. Ze waren het alle vier over eens dat het spel erg goed in elkaar zat en dat het een super spel was om te doen. Ze hadden het spel naar hun mening heel erg goed gespeeld en ze hopen daarom ook om de winnaars van het spel te zijn. De centrale vraag die het team nog in hun achterhoofd had, was hoe ze het spel gedaan hebben ten opzichte van de andere negen teams. Ze hoopten in het kasteel antwoord te krijgen op deze vraag, want ze zijn wel heel erg nieuwsgierig wie er het spel gewonnen heeft. Na een behoorlijke wandeling van ongeveer een drie kwartier kwamen ze uiteindelijk weer aan bij het grote kasteel waar het allemaal begonnen is. Opnieuw zien ze die spectaculaire en reusachtig grote kasteel. Onvoorstelbaar mooi. Joost, Karin, Arno en Frans lopen de trappen naar het bordes op, waarna Joost de grote zware deur van het kasteel opent. De spanning stijgt bij het viertal.

Ze lopen de grote hal van het kasteel in waar een meneer het team staat op te wachten. “Gefeliciteerd met het vinden van de sleutel.� Vertelde de man. “Wilt u zo vriendelijk zijn om mij te volgen?� vervolgde de man zijn verhaal. “maar natuurlijk� zei Karin zenuwachtig, die geen idee had wat er nu allemaal te wachten staat. Ook de andere drie hadden daar werkelijk geen idee van en liepen direct achter de man aan. De man liep een nauwe gang in aan de rechterkant van de hal en bleef voor een kleine deur staan. Hij stak een grote sleutel in het sleutelgat en draaide de sleutel om. De man maakte een binnentredend gebaar. “Treed u binnen� zei de man op een norse manier. Het viertal ging naar binnen en zag een klein kamertje van ongeveer vier bij vier meter met een houten tafel en een paar houten stoelen. Karin ging op een stoel zitten en wachtte geduldig op de dingen die komen gaan. De man deed de deur dicht.
Na ongeveer 3 kwartier gewacht te hebben in die kamer kwam de man weer terug. “Wilt u weer zo vriendelijk zijn om mij te volgen?� vroeg de man serieus. Arno keek Frans met een gefronste wenkbrauwen aan met een verbaasde gelaatsuitdrukking. De man draaide zich om en liep de gang in. Arno stond op en liep de man achterna. Niet lang daarna liepen ook Frans, Karin en Joost de kamer uit. Ze liepen in de richting van de grote centrale hal. Eenmaal in de grote centrale hal aangekomen gingen de deuren van de eetzaal open. “treed u binnen� zei de man op een wat dringende toon. Zo gezegd, zo gedaan en het team van Excalibur liep de eetzaal binnen. Het eerste wat hun weer opviel was de grote lang gerekte houten eettafel die voor een man of 50 gedekt was. Ze liepen naar de rechterkant van de eettafel en gingen netjes op een plek zitten naast andere mensen die al aan de tafel zaten. Niet veel later kwamen er andere teams de eetzaal binnen en gingen stuk voor stuk aan de grote tafel zitten. Toen het laatste team zat kwam er een man aanlopen. Het was de man die ze aan het begin van de dag welkom hadden geheten bij The Game 2005.

“Wederom welkom in deze eetzaal� brulde de man om zo boven het stemvolume te komen van de menigte. “na de uitvoering van een fantastisch spel krijgen jullie van ons een compleet verzorgd Bourgondisch diner� vertelde de man toen het wat rustiger was en vervolgde zijn verhaal. “eet en drink zo veel jullie kunnen, straks na het eten zal ik het winnende team van het spel The Game 2005 bekend maken� “Eet smakelijk allemaal!� en de man ging aan het hoofd van de tafel zitten. Ondertussen dat de man ging zitten, kwamen er vrouwen aan lopen met kannen drank en schalen met vlees, vis en groente. Frans merkte op dat er geen bestek naast de borden lagen. “Bourgondisch eten is eten met de handen.� vertelde Karin stellig. Als alle teams heerlijk aan het Bourgondisch diner zitten, komt er een troubadour binnen en begint te spelen en te zingen. Je waant je even in de Middeleeuwen. Ondertussen wordt er gepraat en gezongen. Iedereen genoot zichtbaar van dit spektakel. Ook het eten was op fantastische wijze klaargemaakt en iedereen had geen enkel probleem om op Bourgondische wijze het eten op te eten. Na ruim een uur waren de meeste wel uit gegeten. Er stonden grote houten schalen met schijfjes citroen erin op tafel waar je je handen in kon wassen. Naast die schalen lag een theedoek waarmee je je handen kon drogen.
Op een gegeven moment was iedereen klaar met eten en de vrouwen kwamen de lege schalen, borden en bekers ophalen. Toen de tafel helemaal opgeruimd was stond de man die aan het hoofd van de tafel op en ging op zijn stoel staan. “Ik neem aan dat iedereen van deze heerlijke maaltijd heeft genoten?� Iedereen zei “ja� of knikte met zijn of haar hoofd. “Dat is een heel goed teken.� “Dan wilde ik nu het winnende team bekend maken die zich een jaar lang de winnaar van The Game 2005 mag noemen en volgend jaar zijn titel moet verdedigen�. De spanning onder de teams is te snijden, want iedereen wil winnen. “Het winnende team van The Game 2005 is geworden ...�
“... het team van The Sun!�

Terwijl het team The Sun uitbundig feest viert, zitten de andere negen teams er een beetje verslagen en teleurgesteld bij. Ook het team Excalibur. Ze dachten echt dat ze het zo goed gedaan hadden dat ze eigenlijk wel gerekend hebben op de eerste plaats. Maar zover mocht het niet gaan. Ze moesten genoegen nemen met de tweede plaats net voor het team van De Tijdmachine die derde zijn geworden.
De eerste teams gingen zo langzamerhand al weg. Ze namen afscheid van iedereen en van de organisatoren van het spel en gingen door de grote kasteeldeur naar buiten. Niet veel later ging ook het team Excalibur naar huis. Ook zij namen afscheid van de organisatoren en bedankten hen voor het grandioze spel en de fantastische dag die ze gehad hadden. Ze schudden de handen en liepen door de kasteeldeuren naar buiten in de richting van de grote parkeerplaats waar Frans vanmorgen de auto had geparkeerd. Halverwege het pad bleven ze even staan.
Nou daar stonden ze dan, de 4 vrienden, enorm hun best gedaan maar toch verslagen. Een tweede plaats en heel veel mooie herinneringen is alles wat het viertal heeft overgehouden na een onvergetelijke dag. Karin zag aan de linkerkant van het pad een rots en liep er op af en ging op de rots zitten. De andere drie liepen er ook naar toe en gingen er ook op zitten. Ze zeiden helemaal niets tegen elkaar en keken wat doelloos in het rond. Na ongeveer een half uur gezeten te hebben vond Arno het wel welletjes en wilde naar huis. Karin, Frans, Joost en Arno stonden op.

Ze liepen weg en een kale rots bleef over.

Alle rechten voorbehouden 2005-2024 - www.verhalenlezen.nl



Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

• blunders
• dieren verhalen
• erotische verhalen
• griezel verhalen
• humor verhalen
• kinderverhalen
• liefdes verhalen
• sex verhalen
• spannende verhalen
• sprookjes

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 30 bezoekers online