Verhalen

Verhaaltje mailen naar iemand.

Spreek een verhaal u aan, vind je een verhaal om te lachen? En wilt u het verhaaltje laten lezen door één van uw vrienden? Dan kan je via dit formulier het verhaaltje verzenden naar u vriend(in).

Naam ontvanger:
E-mail ontvanger:
Naam afzender:
E-mail afzender:
Verhaal:

Verraden
Ik nam de pen op en begon de woorden neer te schrijven die ik nochtans haatte, maar waarvan ik dacht dat ze nodig waren. Het betekende voor mij niet alleen een ontlading van al die opgekropte woede gedurende de voorbije weken maar ik beschouwde dit als een mijn laatste eerbewijs aan een goed mens die ik nu mis: mijn vader. Mijn naam is Peter Dardenne, ik ben gepensioneerd en de oudste van vier broers. Ik heb mijn vader een paar maanden geleden verloren en de omstandigheden van zijn verdwijnen lijken mij nog steeds verdacht en vreemd. Mijn familie was voor mij steeds het belangrijkste op aarde, tot op de dag van vaders plotselinge dood, tot op het ogenblik ik bepaalde bedenkelijke gebeurtenissen observeerde tijdens zijn laatste levensdagen, zijn begrafenis en wat er op volgde.

Ik begon met te schrijven



“Moeder,

De laatste maanden zijn voor iedereen pijnlijk geweest, althans wil ik dat zonder al te veel overtuiging geloven. De gebeurtenissen tijdens de ultieme levensdagen van onze vader, maar ook bepaalde vaststellingen gedaan tijdens en na zijn begrafenis hebben mij nochtans een bittere nasmaak gegeven. Jou reactie van gisteren is de klassieke druppel te veel, zodat ik eindelijk mijn hart wil luchten om een paar zaken op een rijtje te zetten.�

Ik stopte en overwoog of dit werkelijk nodig was, maar na enkele seconden beschouwde ik mij voornemen eerder als een plicht tegenover mijn vader als een gebrek van respect voor mijn moeder en ik hervatte het schrijven.

“De comateuze toestand waarin vader verkeerde toen ik hem een paar maanden geleden in het hospitaal terug zag, geaccentueerd door fysiek verval in een gevorderd stadium, heeft me inderdaad diep getroffen, maar wat er mij nog meer geschokt heeft is het gedrag van sommige leden van “zijn� liefhebbende familie. “

Ik pauzeerde opnieuw, verzonken in herinneringen. Ik leef ver verwijderd van mijn familie, bestaande uit mijn ouders en drie broers, die allen in een straal van 20 kilometer wonen.

Zes maanden terug stierf mijn laatste tante, mijn vaders zuster en ik had deelgenomen aan haar laatste uitvaart. Vader was te zwak om erbij te zijn en bleef thuis. Met zijn 87 jaar verkeerde hij nog immer in een relatieve goede gezondheid, al had de reuma hem zodanig verzwakt dat hij een hulpstok diende te gebruiken tijdens het gaan. Hij bleef als laatste over van vier.

Amper een paar maanden later betrad ik de ziekenhuis kamer en kon nauwelijks mijn ogen geloven. Ik ontdekte er een uitgemergeld skelet op de rug liggend en bewegingsloos uitgestrekt op een wit laken. Mijn blik richtte zich op de achterovergedrukte schedel overtrokken met een doorzichtige huid en diepliggende gesloten ogen. De tandenloze mond gaapte wijd open en twee plastiek buisjes staken in beide neusgaten. Een naald stak in de linker arm, bevestigd met een pleister. Een plastiek buisje voerde omhoog naar een baxter, hangende aan een metalen L-vormige staander. Elektrische draden in de hartstreek op de borst gekleefd leidden naar een piepende cardiograaf, het ritme van de hartslag aangevend. Die was duidelijk zeer hoog.

Aarzelend naderde ik het ijzeren bed, bevreesd om nog er ergere dingen te ontdekken. Ik was vergezeld van mij echtgenote maar die bleef bescheiden achter mijn rug bleef staan terwijl mijn schoonzuster Catherine, mijn jongste broers echtgenote reeds een plaats had ingenomen aan de andere bedkant.

De laatste paar stappen naar dit hoopje ellende toe dat uiteindelijk mijn vader was vielen me zwaar.

Ik ben nochtans geen zacht gekookt ei en ik laat zelden mijn gevoelens blijken , maar nu liet ik de tranen de vrije loop, overmand door een ongekende emotie. Ik raakte voorzichtig de arm aan die langs het krachteloze lichaam lag, zo breekbaar, zo dun dat ik er onwel van werd.

Mijn moeder had mij voordien medegedeeld dat hij in de nacht van zijn opname in het ziekenhuis uit het bed was gevallen. Inderdaad, de talrijke donkere hematomen over de volledige arm verspreid spraken boekdelen. Ik hief het beenachtig bovenlichaam voorzichtig omhoog om de rug te inspecteren en ontdekte er inderdaad één grote donkere vlek die de volledige linkerkant bedekte. Ik onderzocht vervolgens het hoofd en was weinig verbaasd om er een grote bult te vinden, bedekt met gestold bloed in een kleine wonde. Ondertussen vervolgde Catherine haar betoog en beschreef in geuren en kleuren hoe vader uit zijn bed was gesukkeld, maar een groeiend gevoel van toorn kreeg stilaan de bovenhand op al mijn inwendig verdriet. Ik wist dat vader in een goede vorm verkeerde toen hij naar het hospitaal vertrok. Hij was niet ziek maar de huisdokter wilde hem een volledige check-up laten ondergaan. Het voorziene verblijf van enkele dagen betekende pure routine, een kwestie van de batterijen te herladen, zoals hij het uitdrukte. Vader leed enkel aan een lichte dehydratie te wijten aan te weinig drinken.

Deze toestand waarin ik hem vond bij mijn eerste bezoek vroeg om uitleg.

Waarom vertoefde hij in coma? Hoe was dit mogelijk zonder enig voorteken? Vreemd, zelfs de dokter konden geen geloofwaardige diagnose stellen. Hoe dan ook, de avond van zijn opname was hij nog gezond genoeg geweest om met de verpleegsters te discuteren. Hij had luidruchtig de wens geuit om huiswaarts te keren. Niettegenstaande zijn luidruchtige bedreigingen dat hij alleen naar huis zou trekken waren onvoldoende geweest opdat er niemand het nodig geacht zou vinden om het toezicht op hem te verscherpen. Ergens temidden de nacht was hij dan uit zijn bed gerold om na een vrije val van 70 centimeter hard kennis te maken met de bevloering. Onbepaalde tijd later had een nachtverpleger hem in bewusteloze toestand gevonden. Nochtans beweerden de dokters dat dit accident niet de oorzaak was van zijn huidige toestand.

Onzin. Ik weigerde dit te geloven.

Catherine’s reactie op mijn ontdekking van de hoofdwonde bewees duidelijk dat deze blijkbaar over het hoofd werd gezien en dat niemand van de naaste familie daarvan op de hoogte was. Later zou mijn moeder dat eveneens bevestigen!

Stel je voor, ze hielden dagelijks zijn handje vast gedurende de bezoeken, maar niemand vond het nodig om dat frêle lichaam nader te onderzoeken na die mysterieuze nacht! De verbazing in Catherine’s ogen vertelde me genoeg. Waarom had niemand foto’s van het slachtoffer genomen? Waarom vond iedereen het normaal dat juist vanaf die fatale val vader in coma lag? Mijn moeder, mijn drie broers en Catherine hadden NIETS ondernomen! In gerechtelijke termen spreekt men van …nalaten hulp te bieden aan een persoon in nood, en dat is een strafbaar feit.

Ik beefde opnieuw van machteloze woede en schreef verwoed verder:

“Mijn vader terug zien in een kritische toestand is één ding, maar wanneer ik vervolgens vaststelde dat zijn ganse lichaam met hematomen bedekt was, voelde ik mij diep geschokt en woedend. De plotse degradatie van zijn gezondheidstoestand is niet te wijten aan dehydratie maar is het gevolg van de zware val. . Hoe is het mogelijk dat iedereen de hoofdwonde heeft overzien? Waarom heeft er niemand om bijkomende uitleg gevraagd? Waarom zwijgen de dokters of beweren ze dat het oude mannetje volledig versleten is? Waren jullie zo naïef om die verwarde uitleg te slikken? Is het nooit bij jullie opgekomen dat de dokters nooit zullen toegeven dat die coma wel degelijk van die val afkomstig is? Je vergeet dat het hospitaal verantwoordelijk is voor het welzijn van zijn patiënten! Zij hadden een gerechtelijke procedure te vrezen indien ze toegaven dat de val wel degelijk aan de oorzaak lag van vaders toestand.

Het is toch verwonderlijk dat één week na het gebeuren de verantwoordelijken toch nog besloten om een bijkomend onderzoek uit te voeren. Was het hun ter oor gekomen dat er één van de broers toch niet zo naïef was om hun versie te geloven? Het resultaat van dit onderzoek kennen wij en het was ook niet anders te verwachten in dergelijke omstandigheden. Vader werd het slachtoffer van zijn eigen familie omdat iedereen hem meteen had afgeschreven. Trouwens, meenden de dokters niet dat de arme man doodop was? Dus laat hem sterven!

Ik herinnerd mij mijn eerste bezoek waar ik reeds de indruk kreeg dat het vlug wegkwijnen van vader een grote opluchting voor iedereen zou zijn. Nooit zal ik de woorden van Catherine vergeten die met koudbloedige onbeschaamdheid euthanasie door middel van een inspuiting voorstelde. Ze had er reeds met de dokter over gesproken, blijkbaar ook met jou.

Hoe hartverscheurend en menselijk!�

Ik ademde diep in. Mijn hart klopte zeer snel en mijn vingers verpletterden haast de pen. Ik verloor mezelf in herinneringen en zag iedere scène duidelijk in mijn geest alsof het juist aan het gebeurden was.

Catherine bemoeide zich blijkbaar met alle interne zaken thuis, terwijl mijn broers neutral en vooral passief bleven, waarschijnlijk uit angst om rechtstreeks betrokken te worden of uit vrees dat moeder hun hulp zou inroepen.

Tot voor dit dramatisch gebeuren had ik mijn schoonzuster als een lief en sympathiek persoon ingeschat. Zelfs toen zij ons huiswaarts vergezelde na ons eerste hospitaal bezoek was ik gelukkig dat moeder op haar hulp kon rekenen.

Tijdens diezelfde korte terugrit naar het ouderen huis bleef ze maar doorratelen, maar ik luisterde nauwelijks. Zij beschreef in elk detail haar betrokkenheid in moeders dagelijks leven. Uiteindelijk liet ze zich tot een kapitale fout verleiden die haar huichelarij uiteindelijk aan het licht bracht.

De woorden die ze in het hospitaal had durven uitspreken, het voorstel tot euthanasie, resoneerden nog steeds doorheen mijn gedachten. Nu vertelde ze plots onomwonden dat “ZIJ� met de medische staf onderhandelde. Alles begon om mij heen te draaien terwijl ze er fier op ons te vertellen dat de dokters geen enkele reanimatiepoging meer zouden ondernemen indien vader het slachtoffer moest worden van een hartstilstand. Ik kon mijn oren nauwelijks geloven!

Vervolgens beklaagde ze zich om die dagelijkse stresserende ritten met de wagen naar het hospitaal! Het was ook duur, maar ze vergat daarbij te vermelden dat moeder haar benzine betaalde!

Nochtans vielen de fatale woorden twintig minuten later. Op dat ogenblik hield ze op voor mij te bestaan.

Gezien de kritieke toestand waarin mijn vader verkeerde, achtte ik het nodig om met moeder klare taal te spreken. Ik veroordeelde daarbij de houding van de dokters en beschuldigde zelfs de familieleden van passiviteit. Ik suggereerde haar tenslotte dat zij met het ergste mocht rekenen. Ik raadde haar aan om een geldreserve in veiligheid te stellen zolang ze dat nog kon, want indien vader stierf zouden alle bankrekeningen geblokkeerd worden. Ik stelde eveneens voor om het huis zo snel mogelijk op de naam van Lucas te schrijven, de enige vrijgezel die bij mijn ouders leefde en zijn ganse leven voor het gemeenschappelijk huishouden had ingestaan. Alle andere broers hadden inmiddels hun eigen huis.

Catherine de Grote ontplofte en vergat alle voorzichtigheid, reagerend al een furie:

“Waarom moet hij het huis alleen krijgen?�

Het was geen simpele vraag, maar een terechtwijzing! Het masker viel van haar engelen gezicht en plots ontdekte ik het ware duivels karakter van dit lieve wezentje. Zij begreep te laat haar fout en probeerde vruchteloos de situatie alsnog te redden door te doen alsof ze mijn voorstel verkeerd had begrepen.

Ik schreef verder

“Wat ik te horen kreeg is ontzettend. Je weet dat ik haar mocht en dat zij altijd mijn voorkeurs schoonzuster was geweest. Hoe kon je haar de volmacht geven om met de medische staf te onderhandelen? Dokters hebben niet te beslissen over dood en leven. De keus om al dan niet een patiënt te reanimeren is een familie beslissing, dus neem ik aan dat alle lieve broers en jij akkoord gingen met het voorstel?

IK NIET!

Waarom heb je onze mening niet gevraagd? Ik heb ook vastgesteld dat Catherine thuis de leiding heeft genomen en ik was getuige hoe ze jou orders gaf. Door mijn raad toen te negeren, toen je nog vrij kon handelen, ben je in jou eigen val getrapt! Het heeft me tijd gekost om alle gebeurtenissen te analyseren, maar nu begrijp ik, jammer genoeg te laat, dat vader nog had kunnen leven.

Je ging akkoord met Catherine’s onaanvaardbaar voorstel, stel je voor.

Per slot van rekening hadden alle familieleden het toch bij het verkeerde eind! Vader was een stuk sterker dan je had aangenomen en hij overleefde niet alleen zijn zware val, maar dwarsboomde al degenen die hem door hun passiviteit hadden veroordeeld. Hij kwam tot de levenden terug! Dat oud versleten mannetje dat zogezegd aan het wegkwijnen was! Dat moet een schok voor allen geweest zijn, maar voor mij was dit een opluchting. Het heeft mij de mogelijkheid gegeven om hem nog eenmaal levend terug te zien.“

Ik glimlachte tevreden bij het herlezen van deze laatste regels. Ik wilde hen treffen, zij die vader hadden veroordeeld, zij die passief hadden toegezien hoe iedereen argumenten naar voor bracht om het geweten te sussen. Maar hij was nog niet klaar geweest om de eindeloze reis in de eeuwigheid aan te vatten. Toen moeder mij opbelde om mij mede te delen dat vader terug gekeerd was, betekende dit de gelukkigste dag van mijn leven en ik plande meteen mijn afreis naar het platte land.

Twee dagen later was het zover. Ik ging moeder afhalen en wij bezochten vader.

Wat een verschil

Vader sprong niet rond, noch maakte hij vreugdedansen rond zijn bed, maar hij was wel degelijk vol bij bewustzijn en hij herkende onmiddellijk mijn echtgenote en mijzelf. Hij maakte zelfs grappen met de verpleegsters wat een goed voorteken was. Hij was zeer zwak, normaal na twee weken intraveneus gevoed te zijn geweest doorheen smalle plastiek tubes. Hoe dan ook, hij had de crisis overleefd . Op dat moment vergaf ik mijn schoonzuster en vergat ik de passieve rol die mijn broers hadden gespeeld.

We discuteerde met elkaar maar ik had nooit kunnen denken dat dit de laatste maal zou zijn. Hij zag er goed uit en hij was gemotiveerd om zo snel mogelijk huiswaarts te keren. Hij benodigde echter nog enkele dagen herstel en sterkte, maar hij kon reeds vaste voeding tot zich nemen.

We bleven één uur en waren getuige dat hij het bed verliet om in een zetel plaats te nemen. Toen hij zijn bed terug opzocht om televisie te kijken, besloten we om te vertrekken, met de belofte om zo snel mogelijk terug te keren. Ik beloofde mijzelf eveneens om meer tijd met mijn ouders te besteden. Het leven is toch zo kort.

Thuisgekomen dronken we een koffie alvorens de lange terugrit naar de Ardennen aan te vatten. Moeder was bijzonder zwijgzaam, waarschijnlijk volop bezig met het snode plan dat zij met Catherine had gesmeed en waarvan ik nog niet op de hoogte was, waarvan niemand op de hoogte was. Ze reageerde zelfs niet op mijn laatste raadgevingen.

Wij vertrokken.

Gedurende de lange rit discuteerden mijn echtgenote en ik vaders gezondheidstoestand en we kwamen overeen dat we op hem zouden passen indien dit nodig mocht blijken!

Enkele dagen later kreeg ik een onverwacht telefoontje van moeder die mij onomwonden meedeelde dat vader niet naar huis zou komen. Zij had een plaats gereserveerd in het ouderentehuis! Ik geloof dat ik droomde. Ik werd er ziek van. Hoe kon zij dit vader aandoen? Dit zou onvermijdelijk zijn dood worden. Ik vernam terloops dat zij de toekomstige woonruimte reeds met Catherine had bezocht. Ik bleef als verstomd naar de hoorn kijken en kletste die terug op het toestel.

Ik belde onmiddellijk mijn schoonzuster op, maar die kwelde mijn oren met alle mogelijke argumenten die ik weigerde te accepteren. Ik besefte met ontzetting dat Catherine de hoofdrol speelde in dit familie drama.

Ik schreef verder mijn frustraties neer…

“Hoe is dit mogelijk? Eerst veroordeel je vader door hem niet te verzorgen wanneer hij het dringend nodig heeft en nu hij herrezen is, wat een klein mirakel mag genoemd worden, heb je besloten om hem opnieuw te veroordelen! Je hebt alles fijn gepland. Heeft Catherine dit in jou oor gefluisterd? Ik noem dit een schande. Vader heeft gedurende zijn ganse leven 14 uur per dag gewerkt. Met pensioen zijnde heeft hij steeds alle boodschappen gedaan, eerst met de fiets, dan op zijn brommer, in regen en sneeuw. Toen ik mijn huis renoveerde, kwam hij als bijna 75 jarige een handje toesteken. Al was hij een brombeer, je kon altijd op hem rekenen en hij had een hart van goud. Hij zou nooit op het idee gekomen zijn om jou in een ouderen tehuis onder te brengen!

Hij zou ook nooit aanvaard hebben om daar ondergebracht te worden maar je bent vergeten om zijn mening te vragen, veronderstel ik. Wat een blijk van dankbaarheid hebben jullie hem betoond. Dat verdiende hij niet. Hij was eigenaar van zijn huis en hij bezat genoeg financies om zich te laten verzorgen. Op een dag zou hij terug sterk genoeg geweest zijn om zonder al te veel hulp van derden zijn einde vreedzaam tegemoet te kunnen gaan."

Ik dacht over deze hypothesis na.

Ik herinnerde me terug wat er kortelings daarop volgde.

De telefoon had opnieuw gerinkeld en moeder had me medegedeeld dat vader terug in een coma verzonken was. Op mijn aandringen voor meer details bekende ze dat hij plots had geweigerd om voedsel tot zich te nemen en de medische staf had zich genoodzaakt gezien om hem opnieuw intraveneus te voeden. Moeder beloofde mij op de hoogte te houden.

Een paar dagen later was het terug zover. Zij deelde mij mede dat vader was gestorven zonder tot bewustzijn teruggekeerd te zijn.

Enkel naaste familie leden namen aan de begrafenisplechtigheid deel; moeder, broers, schoonzusters en kleinkinderen. Na de kerkdienst trof het ganse gezelschap zich voor de gemeenschappelijke maaltijd in een klein restaurant tegenover de kerk. Tijdens deze pijnlijke uren gedurende en na de begrafenis, observeerde ik verontrustende gebeurtenissen die ik niet onmiddellijk kon plaatsen. De laatste ogenblikken die ik had doorgebracht naast het stoffelijk overschot van mijn vader hadden me te diep beroerd en het verdriet was nog te intens om objectief situaties in mijn omgeving te kunnen inschatten.

Pas enkele dagen later moest ik de waarheid onder ogen zien. De notaris die de erfenis regelde, stuurde mijn broers en mij een brief, nodigde ons uit in zijn bureel teneinde er een afstandsakte te tekenen te gunste van moeder, zodat zij vrij over al de gemeenschappelijke bezittingen kon beschikken, die sedert de dood vaders dood geblokkeerd waren. Ik mocht zelfs een volmacht tekenen op naam van een broer en hoefde me alzo niet te verplaatsen.

Met deze handtekening stonden we ons erfdeel af aan onze moeder, de helft van het gemeenschappelijk. Ik had daar eerst geen bezwaar tegen maar de onverklaarbare doodsomstandigheden bleven in mijn hoofd rondspoken. Ik aarzelde nog toen moeder me een paar dagen later opbelde om zonder omhaal te vragen of ik reeds de volmacht had teruggestuurd. Dat maakte me nadenkend en ik vroeg haar terloops hoe hoog de erfenis wel bedroeg . Zij antwoordde kortaangebonden dat dit mijn zaken niet waren.

Verkeerd antwoord.

Ik maakte haar duidelijk dat wij wel degelijk het recht hadden om dit te weten daar we de wettelijke erfgenamen waren. Aangezien Catherine op de hoogte was van alle interne aangelegenheden meende ik als zoon daar eveneens het recht op te hebben en ik maakte haar duidelijk dat ik de notaris zou contacteren.

Op dit ogenblik echter vielen stukjes puzzel tezamen. Wat had Catherine ook weer gezegd toen zij met ons huiswaarts keerde na dat eerste ziekenhuis bezoek? Zij was volledig op de hoogte van mijn ouders financiële toestand. Dat stoorde mij in het bijzonder maar verwonderde me tevens dat mijn anders zo wantrouwige moeder deze huichelachtige feeks vertrouwde, terwijl haar eigen kinderen niets mochten weten. Waarom?

Ik schreef een brief naar de notaris en deelde hem mede dat aangezien ik mijn schoondochter ervan verdacht mijn moeder te beïnvloeden, ik weigerde die afstandsakte te tekenen en dat ik wenste op de hoogte gebracht te worden van de rechten van de erfgenamen.

Het antwoord kwam drie dagen later. Inderdaad, de totale som van de erfenis bedroeg 80000€ en het huis. Nu werd ik pas echt woedend. Tot dan toe had ik verondersteld dat mijn ouders een bescheiden spaarpotje hadden verzameld maar niet een dergelijke belangrijke som geld. Plots viel moeders argument dat vader verzorging thuis te duur zou zijn geweest, in duigen. Nu begreep ik ook waarom ik niet mocht weten hoeveel de erfenis bedroeg!

Ik heb de telefoon gegrepen, belde moeder en vroeg haar onomwonden waarom zij had geweigerd om vader thuis te laten verzorgen. Zij kon niet weten dat ik op de hoogte was, daar ze rotsvast geloofde dat de notaris zou weigeren om mij uitleg te geven.

Zij kwam met dezelfde zinloze uitleg: de onkosten voor de thuisverzorging zouden de hoog geweest zijn, er was geen voldoende ruimte en zij zou geen vrije tijd meer gehad hebben! Haar stem werd agressief en ze vroeg mij of ik misschien voor mijn vader zou gezorgd hebben.

Ik veroordeelde haar gedrag en deelde haar ijskoud mede dat 80000€ wel degelijk een voldoende reserve was om vader thuis te laten verzorgen. Ik maakte haar duidelijk dat ze vergat dat vaders deel zelfs meer dan voldoende zou geweest zijn! Zij hadden hun ganse leven toch gespaard om het hoofd te kunnen bieden aan dergelijke situaties, of niet?

Bij gebrek aan tegenargumenten verbrak ze het gesprek.

Goed, zegde ik tot mijzelf, dan zullen we dat even op papier zetten! Zij moest weten wat ik van dit alles dacht, maar ook dat vader haar zou vervloekt hebben had hij ooit de waarheid moeten kennen, alsook alle familie leden die hem verraden hadden.

Maar misschien was dat de reden van zijn dood? Hij wist het?

En ik vervolgde mijn brief aan moeder.

“Ik heb informatie ingewonnen betreffende thuisverzorging. Ik verzeker jou dat dit niet zo duur zou geweest zijn als je ons probeert wijs te maken. De kostprijs voor een verzorging wordt gewoonweg berekend volgens jou pensioen! Ik denk eerder dat je goedkope excuses zoekt om jouw geweten te sussen. Geef toe dat je zo snel mogelijk van hem verlost wilde zijn? Hij was een last geworden en die wilde je niet meer rond jou heen hebben en je weigerde de spaarcentjes te verspillen voor zijn verzorging!

Waarschijnlijk dacht je, “waarom geld verspillen aan iemand die toch stervende is?� Jouw woorden, ik citeer “…het zou te duur geweest zijn� kwetsen mij diep, vooral nu ik ontdek dat die uitgesproken worden door “mijn eigen moeder�, “zijn vrouw� en dat alles voor het geld dat hij per slot van rekening heeft verdiend!

Ik zou dat nooit geloofd hebben indien de feiten niet zo duidelijk waren, indien ik het zelf niet had ontdekt.

Je arrangeerde alles haarfijn met Catherine. Met welk recht had zij te beslissen over vaders leven of dood? De reden waarom zij vader “uit zijn leiden� wilde verlossen is nu overduidelijk. Zij was immers op de hoogte van jou financiële situatie en ze had dringend geld nodig, tenminste voor de aankoop van een nieuwe wagen, zoals ze ons zelf vertelde.

En er is meer. Ik vraag me nu af waarom vader plots heeft geweigerd om te eten? Ik denk eerder dat er een vals vogeltje, iemand die dagelijks zijn handje vast hield, in zijn oor moet gefluisterd hebben dat hij binnenkort het geluk zou hebben om verder verzorgd te worden in een rustoord!

Catherine bezocht hem iedere dag, zijn handje houdend en onvermoeid babbelend als een orakel. Een onzichtbare stem, misschien is het wel vaders geest, fluistert me onophoudelijk in de oren dat zij dat kleine vogeltje is geweest!

Iedereen weet dat vader zou verkozen hebben te sterven dan naar een ouderentehuis te gaan. Hem vertellen dat hij daar naartoe zou gaan betekent gewoonweg hem ter dood te veroordelen! Indien hij het te weten is gekomen, dan moet dit wel een harde opdoffer geweest zijn en indien mijn verdacht juist mocht zijn, dan verdoem ik die persoon voor de rest van zijn of haar leven �

Ik ging naar de koelkast en nam mij een bier. Mijn mond was droog en ik beefde lichtjes. Ik wist dat ik zware beschuldigingen uitte, maar ik had er lang over nagedacht en de omstandigheden van mijn vaders dood vanuit alle mogelijke hoeken bestudeerd.

Kon ik verkeerd zijn met mijn theorie?

Er waren zoveel aanwijzingen die deze diabolische hypothese ondersteunden. Mijn gedachten gingen terug naar de begrafenisplechtigheid. In mijn verbeelding zag in de doodskist op het rolgestel liggen, vooraan in de kerk. Daar rond stonden in een halve cirkel stoelen opgesteld waarop de de rouwende familieleden hadden plaatsgenomen.

Als oudste zoon zat ik aan moeders linkerkant, mijn andere broers rechts van haar. Alle kleinkinderen hadden een plaats achter ons op de tweede rij. Gedurende de ceremonie keek ik zo nu en dan even rond en bestudeerde de gezichtsuitdrukking van de familieleden. Sommigen weenden geruisloos maar Catherine was de luidruchtigste van allen. Daar tegenover bleef het gezicht van moeder stoïcijns onberoerd en dat vond ik nogal vreemd. Geen enkele traan voor de man die gedurende 55 jaar aan haar zijde had geleefd.

Een andere gebeurtenis stoorde mij in het bijzonder. Op het einde van de plechtigheid begon de priester vaders voorbeeldig leven te schilderen, maar hij benadrukte vooral dat zijn jongste kleinkind Melissa, Catherines dochter, de enige zonneschijn was geweest in zijn laatste levensjaren. Hij had zoveel van haar gehouden. Geen enkel woord voor de andere kleinkinderen, allen aanwezig om hem voor de laatste maal vaarwel te zeggen.

Ik was met verstomming geslagen. Mijn ouders hadden zes kleinkinderen en ik zal nooit geloven dat vader enkel van één van hen heeft gehouden. Mijn blik ontmoette die van mijn tweede schoonzuster, Rosa en wij verstonden elkaar.

Zij had drie en ik twee kinderen en vader was mijn dochters peetvader. Deze voorstelling was zeker niet het initiatief van de priester geweest die de familie Dardenne nauwelijks kende. Het lag voor de hand wie dat allemaal had geënsceneerd. De pastoor nodigde Melissa uit om naar voor te komen, een kaars aan te steken en een gedichtje te lezen. Op het einde van de plechtigheid kreeg ze het kaarsje als aandenken.

Wat een ontroerend tafereel, een onschuldig kind gebruiken voor eigen egoïstische doeleinden. Het maakte me ziek.

Buiten de kerk haastten de familieleden zich hals over kop naar de tegenovergelegen kroeg terwijl het stoffelijk overschot in de lijkwagen werd geschoven om de ultieme reis naar het crematorium aan te vatten. Hadden die allen zo'n dorst of moesten ze zo dringend naar het toilet dat ze geen tijd en eerbied genoeg hadden om tenminste te wachten totdat de lijkwagen uit het zicht verdween. Wanneer die uiteindelijk wegreed, stonden enkel nog mijn echtgenote, dochter en zoon op de stoep, een laatste blik werpend naar "opa" die nu voorgoed uit ons leven verdween!

Een goed man had ons definitief verlaten.

Gedurende het daaropvolgende maaltijd, slaakte Catherine een diepe zucht gevolgd door een zin die altijd in mijn geheugen zal gegrift blijven:

“Het was tijd dat het voorbij is…�

Ik ben geen paranoïcus , maar zoveel verontrustende gebeurtenissen rondom vaders dood geven me de overtuiging dat vader nog had kunnen leven.

Met een zucht zette ik me terug aan het schrijven.

“Ik ben ervan overtuigd dat Catherine niet dat liefhebbende persoontje is dat je denkt dat ze is . Voor mij is ze een berekende heks die haar dochter als lokaas gebruikt, spelend met jou gevoelens. De walgelijke “Spielberg� performance in de kerk was een doordachte handeling en een kaakslag voor alle andere kleinkinderen. Zij denkt nu beslist dat ze daarvoor zal moeten beloond worden. Ik ben er zeker van dat vader AL zijn kleinkinderen lief had en hij zou nooit akkoord geweest zijn met het spektakel waarvan we allen mochten getuige zijn geweest. Zij verdient de Oscar voor haar huichelachtige rol die ze tot in de perfectie heeft vertolkt.

Ik weet dat ze en nieuwe wagen nodig heeft, want dat heeft ze ons verteld, en jij hebt ons reeds bevestigd wat ik had voorspeld. Vaders assen is nog niet koud en ze komt reeds om financiële hulp vragen.


Alle stukjes van de puzzel vallen nu op hun plaats. Het zou me niet verwonderen dat zij vader terloops heeft ingelicht dat er een kamer in het rustoord op hem wachtte. Zij kende jou financiële toestand en zij kon alleen op jou hulp rekenen wanneer vader er niet meer zou zijn. Zij denkt dat ze je kan manipuleren en ik geloof dat ze gelijk heeft. Toen vader naar het ziekenhuis werd afgevoerd, plaatste zij zich onmiddellijk op de voorgrond. Zij sprak met de medische staf en nam eigenhandig beslissingen. Ze was regelmatig met vader alleen, dagen voordat hij met eten stopte. Zij wist ook dat ik hem op de hoogte zou brengen van wie hem daar naartoe had gestuurd. Dat kon ze niet toelaten en ze heeft alles gedaan om haar rol in dit macaber spel te verdoezelen. Zij is intelligent genoeg om te weten wat er zou gebeuren indien hij het te weten mocht komen. Ik zou er veel voor over hebben om te weten wat ze hem uiteindelijk allemaal mag verteld hebben!

Zij was het die zijn opname in dat rustoord vorderde! Gerechtigd of niet, zij is slechts de schoonzuster en heeft niets te beslissen in onze familie aangelegenheden. Zo waren we immers overeengekomen, maar je hebt je laten bedotten, zand in ogen laten strooien omdat je haar nodig had om je overal naartoe te brengen. Je betaalde zelfs haar benzine voor de dagelijkse verplaatsingen naar het ziekenhuis, maar ze had het lef om achter jou rug om te beweren dat die ritten vermoeiend en kostelijk waren. Dat arme kind wilde ons laten geloven dat zij zich opofferde! Dat alles om vader in vrede te laten sterven. Niets werd er gedaan om hem op de been te helpen, maar alles om hem legitiem te laten sterven.

Meteen denk ik aan een gelijkaardig voorval, zes jaar geleden. Ik ben toen zonder aarzelen van Albanië teruggekomen omdat vader in het hospitaal was opgenomen en zijn toestand kritisch bleek. Gelukkig voor hem want ik ben ervan overtuigd dat hij dat ziekenluis nooit levend had verlaten indien ik mijn bezoek enkele dagen had uitgesteld.

Ik vond vader stervende en niemand die ook maar een vin verroerde. Hij at niet meer en niemand die daar iets tegen deed! Daar reeds had je hem veroordeeld. Ik heb toen een hartig woordje met de huisdokter moeten spreken en plots veranderde de situatie. Wat kon de dokter anders doen dan reageren? Voor het eerst kwam er een specialist in de ziekenkamer op bezoek en hij vroeg mij of ik uit Kosovo was teruggekomen. Weet je wel wat dit betekent? Zij hadden angst voor een schandaal! Opeens werd vader terug verzorgd en hielp men hem bij het eten. Hij kwam er bovenop, wat niemand voor mogelijk had gehouden.

Als je over de tachtig bent, heb je waarschijnlijk geen recht meer op medische zorg, want hoe anders verklaar je die vreemde handelswijze in dat ziekenhuis? Vader overleefde door simpele hulpverlening bij het eten! Ik heb toen ook nooit van de daken geschreeuwd dat deze onderbreking van mijn buitenlandse zending me 2500€ had gekost.�

Ik heb over alles meermaals nagedacht maar steeds kom ik tot dezelfde conclusies. Jou eerste telefoontje na de begrafenis bijvoorbeeld. Pas had ik opgenomen of je wilde weten of ik de volmacht voor mijn broer had opgestuurd om aan mijn erfdeel te verzaken, wat ik normalerwijze ook zou gedaan hebben. Nu echter zie ik de zaak anders en ik heb een voorstel naar de notaris gestuurd. Ditmaal verzaak ik niet aan mijn deel en ik zal mij broers de raad geven om hetzelfde te doen.

Ik zou vaders deel willen invriezen. Jij krijgt de jaarlijkse intresten zoals bepaald door de wet. Ik beschouw vaders deel als de som die hem had moeten toelaten om te leven indien je anders had gehandeld. Daar je dit onderlaten hebt en vader het slachtoffer geworden is van jou geldgier, denk ik niet dat je het verdient om daarvoor ook nog beloond te worden. Indien vader ons nu zou kunnen zien en raad geven, geloof ik dat hij met mijn beslissing zou instemmen.

Ga je niet akkoord, dan kan je ons nog altijd ons aandeel uitbetalen. Ik hoop dat ik jou op een dag zal kunnen vergeven, alsook vergeten dat mijn broers het lef niet hadden om tussen te komen.

Een paar dagen terug zei je mij dat de familie aangelegenheden mij niet aangingen. Nu doen ze dat wel of je het wilt of niet. Ik ben bereid om mijn deel in het huis aan Lucas over te laten, want hij is de enige die daar recht op heeft en wij allen hebben reeds een eigendom.�

Ik ondertekende de brief en legde de pen terzijde. Ik ging een vers biertje halen en keek naar de volgeschreven vellen papier voor mij verspreid. Ik had de moed niet om de tekst te herlezen. Ik benodigde een adem pauze.

Wat was ik in godsnaam aan het doen? Was dit echt nodig?

Ik nam een flinke slok en begon uiteindelijk toch te herlezen. Dit waren de ergste zinnen die ik ook in mijn leven had geschreven, maar mijn woede was te groot opdat ik van mijn voornemens zou afzien. Zij was mijn moeder, 82 jaar oud, maar had zij medelijden gehad toen ze vader aan zijn lot overliet? Hij had dringend hulp nodig gehad nadat zijn 35 kilogram uitgemergeld lichaam op de grond was geslagen daar er niemand bij hem was gebleven, nochtans wetende dat hij alles zou doen om huiswaarts te keren indien hij er de kans toe kreeg. Niemand bemerkte dat het trauma door een hoofdwonde werd teweeggebracht. Indien men weet waar die vandaan kwam dan kan men veronderstellen dat een inwendige bloeduitstorting de comateuze toestand had veroorzaakt.

Niemand had er gereageerd toen moeder en Catherine vader in het rustoord wilden laten stoppen. Mogelijk dat niemand het wist, al is dit heel onwaarschijnlijk.

Wat had ik kunnen doen? Al mijn adviezen en klachten werden gewoonweg genegeerd. Ik woonde tevens te ver weg om tijdig te zien wat er gebeurde om tussen te komen. Of ben ik ook een hypocriet die excuses zoekt voor mijn eigen daden? Had ik werkelijk niet meer kunnen doen? Misschien wel indien ik deze harde woorden eerder had geschreven, toen vader nog tot de levenden behoorde. Misschien, misschien, misschien! Ik zal het nooit weten.

Ditmaal echter besloot ik om geen stap terug te zetten, er zal gebeuren wat gebeuren moet..

De volgende dag bracht ik de brief naar de postbus.


Petar Molic
petar.molic@siteslibres.com

Alle rechten voorbehouden 2005-2024 - www.verhalenlezen.nl



Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

• blunders
• dieren verhalen
• erotische verhalen
• griezel verhalen
• humor verhalen
• kinderverhalen
• liefdes verhalen
• sex verhalen
• spannende verhalen
• sprookjes

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 11 bezoekers online