Lees verhaaltjes op verhalen lezen. Van spannede verhalen tot erotische verhaaltjes.

Verhaaltje mailen naar iemand.

Spreek een verhaal u aan, vind je een verhaal om te lachen? En wilt u het verhaaltje laten lezen door ��n van uw vrienden? Dan kan je via dit formulier het verhaaltje verzenden naar u vriend(in).

Naam ontvanger:
E-mail ontvanger:

Naam afzender:
E-mail afzender:

Verhaal:

Ooit al eens meegemaakt?
Heb je ooit al eens meegemaakt dat een klein kind je wil waarschuwen maar dat je dan niet luistert, want zo’n kind weet nog niets, en waarom zou een kind je willen waarschuwen …?
Maar dan na enkele jaren gebeurt waar dan toch je nooit aan gedacht zou hebben. Je bent iets verloren, iets kwijt, niet wetend hoe je dat zou kunnen verklaren, tot je plots de woorden van het kindje herinnert, hoe het kind je waarschuwde en hoe je dat jammer genoeg negeerde. Je ging op zoek naar het kind, naar de plaats waar je het tegenkwam, maar dan vertelt er een familielid van dit kind dat ze enkele jaren geleden gestorven is.

Ik, Joe Shabouet woon in Atlanta, ben een bediende bij een bank en heb een fantastische vrouw en drie kinderen, en ik maakte dit mee op 28 maart 1993. Het klinkt wel raar, maar dit gebeurde werkelijk.

Zoals elke morgen sta ik om 6 uur ’s morgens op om naar mijn werk te vertrekken, dat gaat wel echt snel. Ik heb zelfs geen tijd om te ontbijten , maar toch ben ik tevreden met mijn werk, wat mijn vrienden nauwelijks geloven. ’s Avonds als ik terugkom van het werk, ga ik eerst naar mijn kinderen om te vragen hoe het was op school, ik moet toch niet vertellen dat hun antwoord niet altijd even enthousiast klinkt. Ze proberen wel positief over te komen maar ja, ouders hebben wel altijd alles door. Ah ja, zoals ik zei, heb ik drie kinderen, een 16jarige zoon en twee dochters van 13 en 9 jaar oud. Ik heb ze zo graag als mijn vrouw Shela, die eveneens werkt. Soms kan ik gewoon niet geloven hoe tevreden ik ben met mijn leven, vaak denk ik dat ik de gelukkigste mens ter wereld ben, maar het zou nog beter geweest zijn als dat voor altijd zou blijven.

Op 30 juli 1991 ging ik met mijn gezin twee weken op vakantie bij mijn ouders in Washington. Ik kan niet zeggen hoe tevreden ze waren ons terug te zien. Ik had het wel verwacht want ik ben ook hun enige zoon. De eerste week liep prima bij mijn ouders, mijn kinderen amuseerden zich net als mijn vrouw en ikzelf. In de tweede week gingen we picknicken in een park dat zich ongeveer 15 kilometers ver bevond van mijn ouders’ huis. Toen we daar aankwamen zochten we een gezellig plekje. Nadat mijn kinderen een plekje gekozen hadden, picknickten we. Daarna stelde ik voor een foto te maken van iedereen, ik haalde mijn fototoestel boven en maakte een foto. Toen wou ik een foto laten maken door iemand anders zodat ik samen met mijn familie op de foto kon staan, dus vroeg ik het aan een toevallige voorbijganger. Daar zag ik een 8-jarige meisje op me afkomen en ze vroeg of zij het mocht doen. Op het eerste zicht vond ik het wel raar, maar wel ook vriendelijk. Ik gaf haar mijn fototoestel. Ik ging bij mijn familie staan maar kon het rare gevoel binnenin mij niet verklaren, het leek alsof het meisje warme stralen zou uitzenden waardoor mijn lichaam rillingen kreeg. Nadat ze de foto gemaakt had gaf ze het toestel weer aan mij en vertrok vooraleer ik haar kon bedanken. Ik legde het fototoestel in mijn rugzak en toen vertrokken we weer naar huis. Ik ging naar mijn kamer en verbond als eerste mijn fototoestel met de computer zodat ik de foto’s kon afprinten. Ik printte de eerste foto af die ik getrokken had maar toen ik de tweede foto wou afprinten zag ik iets raars op de foto, namelijk dat mijn vouw en drie kinderen er niet opstonden maar dat er slechts vier schaduwen te zien waren. Ik kreeg een hevige schok. Ik kon het niet geloven hoe het kwam dat ze er niet opstonden.?
Ik printte het af en onderzocht het, maar kon geen verklaring vinden. Die nacht kon ik niet slapen, mijn gedachten bleven bij deze foto.
De volgende morgen was ik van plan mijn vrouw aan te spreken over deze foto, maar dan bedacht ik dat ik het toch liever voor mij wou houden.
De dagen gingen voorbij en we keerden terug naar Atlanta waar ik te horen kreeg dat mijn beste vriend, Rian gestorven was in een auto-ongeval. Het duurde twee weken vooraleer ik mijn ergste droefheid kon verwerken. Ik kon me niet voorstellen door het leven te gaan zonder Rian. Ik denk dat ik jullie niet verteld heb over Rian. Rian en ik kende elkaar van toen we nog klein waren, we groeiden samen op. We beschouwden elkaar als broers. Hij was iemand waar ik altijd bij terecht kon gaan als er iets was, hij steunde me in moeilijke tijden, hij was iemand aan wie je alles kon vertellen, een geheim bleef een geheim. Hij betekende alles voor me. Nu ik hem verloren heb, ziet het leven in mijn ogen er anders uit, nu moet ik er alleen voor gaan.
Ik ging weer werken maar toch voelde ik steeds dat er iets ontbrak, ik probeerde aan andere dingen te denken of me bezig te houden en het hielp wel gedeeltelijk. Maar natuurlijk mag ik niet ontkennen dat mijn familie me in deze moeilijke periode heeft bijgestaan. Wanneer ik ze echt nodig had vond ik ze, wat me meer van hen liet houden. Tijdens het weekend kon ik de dood van mijn vriend vergeten dankzij mijn familie. Maandag was het weer zover, ik vertrok naar mijn werk. Het was heel stil, ja ‘t is ook maandagmorgen, ik ging aan mijn bureau zitten en zette mijn pc aan. Toen ik mijn mails wou lezen, ontving ik een nieuwe mail onder de naam ‘doit’ dus ik opende de mail en las het volgende:

“Very difficult when you lost your best friend, isn’t it?
But shouldn’t it be more difficult when… you will lose your whole family?”

Ik wist niet meer hoe ik moest reageren of wat ik moest doen. Ik kon niet begrijpen wie dit bericht zou schrijven dus stuurde ik een bericht terug naar de zender, ik probeerde te weten te komen wie hij was. Maar ik kreeg geen antwoord.
De volgende dag was ik wat later aangekomen op het werk, ik had me verslapen. Terwijl ik naar mijn kantoor ging bestelde ik een koffie zodat ik wakker kon blijven. Ik zette de computer aan en onmiddellijk kreeg ik een mail opgestuurd van dezelfde zender als gisteren namelijk ‘doit’. Ik wist eerlijk gezegd niet hoe ik het juist kon uitspreken. Was doit in het Frans geschreven of kwam het van het engels van do it? Zou je het samen toevoegen bekom je ‘moet het doen’.Maar, bon, het was niet zo belangrijk. Ik opende het bericht en las het en toen schoot ik in paniek, ik printte het af en verliet mijn kantoor, ik stapte zo snel mogelijk in mijn wagen en reed direct naar mijn huis. Ik parkeerde mijn auto in het midden van de straat en stapte zo snel mogelijk af, lopend opende ik de deur van mijn huis en riep twee keer heel luid ‘shela!’. Maar ze antwoordde, ze was aanwezig, er was niets gebeurd. Shela kwam naar me toe en vroeg wat er aan de hand was, ik was zo opgelucht haar te zien maar ik kon niet antwoorden. Ik liet haar alleen achter en ging terug naar mijn werk. Enkele collega’s vroegen me waarom ik lopend mijn kantoor verlaten had, maar hen negerend liep ik naar mijn kantoor, sloot de deur achter me en ging zittend de mail nogmaals lezen. Deze keer concentreerde ik me, er stond namelijk in dat mijn vrouw zal verdwijnen en ook mijn huis. Ik las het verder, ik voelde hoe het warm begon te worden, neen hoe ik het warm kreeg, het gevoel dat ik vroeger had keerde terug, het angstige gevoel. Toen ik aan de voorlaatste alinea kwam, las ik het volgende:

“Maybe you don’t know, but the house you are living in,
is not a normal house, it’s a very special one. You will surely know
why?? It’s easy, because there are corpses buried in your house!”

Pas dan herinnerde ik me de dromen die ik droomde toen ik een jaar of tien was. Het waren angstaanjagende dromen die me zeker één jaar niet los lieten. Ik droomde steeds dat ik op een plaats was, maar elke verplaatsing die ik deed werd ik omringd en gevangen door lijken. Zouden mijn dromen verband hebben met wat ik nu meemaak, zou het een illusie geweest zijn of is het allemaal een raadsel. Ik kreeg steeds meer rillingen. Er werd op de deur geklopt, ik schrok, maar het was Linda die me de koffie bracht. Langzaam dronk ik mijn koffie op. Noch steeds wist ik niet wie mij deze mail had gestuurd, en uitvinden wie het zou zijn kon ik ook niet dus liet ik het zoals het was. Ik probeerde te vergeten wat ik gelezen had, maar dat lukte niet zo best.
Na mijn werk keerde ik terug naar huis. Ik zette me neer en haalde de rugzak boven van toen we naar Washington geweest waren. Ik opende die en zocht naar de foto’s die het kleine meisje en ik gemaakt hadden, maar ik vond enkel diegene die ik gemaakt had, maar niet van het meisje. Ik zocht overal maar tevergeefs, ik vond het nergens. Misschien hadden mijn kinderen het ergens weggestopt. Dus haalde ik mijn laptop boven waarop ik deze foto had opgeslaan, printte het nog eens af en stopte de foto samen met degene die ik gemaakt had in een enveloppe. Ik bewaarde die boven in de kleerkast in mijn slaapkamer. Daar zou het veilig zijn. Ik hoorde mijn kinderen de deur openen, dus ging ik naar beneden en bleef bij de kinderen. Nadat we gegeten hadden was het ondertussen zeven uur geworden en mijn vrouw was nog niet thuisgekomen. Ik belde haar op haar gsm maar ze nam niet op, waarschijnlijk was er nog een vergadering dus wachtte ik tot het langzaam negen uur werd. Mijn kinderen waren ondertussen gaan slapen en plots hoorde ik dat de deur geopend werd. Ik liep direct naar de deur en zag mijn vrouw naar binnen komen, ze schrok toen ze me zag. Ze zag er moe uit het leek alsof ze dagen in de boerderij had gewerkt. Haar kleren waren vol modder wat heel raar was. Toen ik haar vroeg waarom ze zo uitzag, negerde ze me en ging naar boven richting badkamer. Vermoedelijk was er iets gebeurd, maar wat weet ik nog niet. Ik dacht haar liever niet meer te vragen wat er was want ze zag er ook niet goedgezind uit, en ging naar mijn slaapkamer waar ik probeerde te slapen. Deze nacht kon ik niet goed slapen, ik hoorde allerlei geluiden, maar dacht dat het van de buren kwam dus ik hechtte geen belangen aan.
De volgende dag ging ik half slapend naar het werk. Ik ging naar mijn kantoor en plots herinnerde ik dat mijn zoon Jorge me gisteren gevraagd had of ik tweeëntwintig november zijn basketbalmacht wou bijwonen. Ik had het hem beloofd. Ik nam mijn schoolagenda en noteerde het, dat mocht ik zeker niet vergeten. Beloofd is beloofd. Tijdens de middag kwam John, een collega van me, aan mijn tafel zitten, hij vroeg me of ik eventueel vrijdag zin had met enkele collega’s te gaan voetballen. Ik ging akkoord, het was al lang geleden dat ik nog eens gevoetbald had.
Rond vijf uur keerde ik van het werk terug naar huis, doordat ik zo moe was, was ik van plan eventjes te gaan slapen toen ik plots geluiden hoorde in de kelder. Ik ging dus naar de keuken en ging net de deur van de kelder openen toen ik de telefoon hoorde rinkelen. Ik liet de klink van de deur los, ging naar de woonkamer en nam de hoorn op. Niemand antwoordde, ik keek naar het nummer, het was een privé-nummer en legde de hoorn neer. Ik ging terug naar de keuken en opende de deur van de kelder ging de trappen naar beneden en deed het licht aan. Ik keek even rond maar zag niets abnormaal. Ik zag enkele flessen cola liggen en wou een fles nemen. Ik bukte me, nam de fles cola mee, draaide me om en ging terug naar de keuken toen zag ik dat het tapijt een beetje opgerold was. Ik ging naar het tapijt toe en terwijl ik het tapijt goed wou zetten zag ik onder het tapijt iets dat uitstak. Ik rolde het tapijt verder op en zag werkelijk een deur. Ik was wel nieuwsgierig en begon direct de deur te openen. Het duurde wel enkele minuten vooraleer het werd geopend, toen zag ik nog een trap. Het was zo donker daar binnenin, ik nam een zaklamp mee en volgde de trappen naar beneden. Ik vond het zo raar dat ik al deze jaren niet wist over deze deur in de kelder. Ik moet wel zeggen dat het er verschrikkelijk stonk. Daar beneden, zette ik de zaklamp aan. Ik stapte verder en zag overal vuilniszakken liggen, er waren er een stuk of honderd. Maar ik kon de verschrikkelijke geur niet volhouden, ik legde mijn pul op mijn neus en wou wel weten wat er zich in deze vuilniszakken bevond. Ik opende de eerst zak die ik tegenkwam en schrok, ik wou schreeuwen, er lag namelijk een lijk. Ik liet de vuilniszak vallen, ik kon het niet voorstellen, waren het allemaal lijken? Ik stapte door en zag achter enkele vuilniszakken benen uitsteken. Ik ging stilletjes kijken van wie deze waren en toen zag ik het, het leek dat mijn hart stopte alsof ik droomde maar nee het was de realiteit. Het lijk dat daar lag was van Rian, ja mijn beste vriend. Ik begon me af te vragen wie dit zou doen, maar er is maar één persoon namelijk Shela mijn vrouw. Nu begrijp ik wat er allemaal afspeelde, nu werd alles duidelijk.
Ik ging terug denken naar het verleden toen ik een jaar of tien was, toen ik steeds droomde dat ik omringd werd door lijken. Plots kwamen alle herinneringen van vroeger terug. Ja, nu snap ik waarom het zevenjarige buurmeisje me zei dat ik liever Shela niet moest trouwen. Het ging als volgt: ik leerde Shela kennen in de jaren ’70, we hielden zielsveel van elkaar. Tot op een dag we afspraken te gaan trouwen. Ik nam haar mee bij mij thuis zodat mijn ouders het mooie nieuws zouden te weten komen. Na een halfuur kwam het buurmeisje bij ons, ze ging bij mij op schoot zitten. Na een tijdje vroeg ze me wie de vrouw naast me was, ik antwoordde ‘mijn toekomstige vrouw’ toen ging ze van mijn schoot en vroeg me haar te volgen naar de keuken. Ik stond op en ging naar de keuken, ze leek bang te zijn, ze zei dan ‘ ik wil niet dat je met haar trouwt ze is een slecht mens’. Ik verwonderde hoe ze zoiets over Shela kon zeggen hoewel ze haar niet kende maar ik probeerde haar te overtuigen dat ze een goed mens was en dat we van elkaar hielden. Ze werd boos en vertrok.
Na de trouw gingen Shela en ik in haar woning wonen. Na ongeveer een halfjaar kwam het buurmeisje met haar ouders bij ons op bezoek. En wat ik niet begreep in deze tijd was toen ze bij ons binnen kwam al direct weer naar buiten wou, ze schreeuwde en riep dat ze hier niet wou blijven.

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 15 bezoekers online