Lees verhaaltjes op verhalen lezen. Van spannede verhalen tot erotische verhaaltjes.

Verhaaltje mailen naar iemand.

Spreek een verhaal u aan, vind je een verhaal om te lachen? En wilt u het verhaaltje laten lezen door ��n van uw vrienden? Dan kan je via dit formulier het verhaaltje verzenden naar u vriend(in).

Naam ontvanger:
E-mail ontvanger:

Naam afzender:
E-mail afzender:

Verhaal:

You and...?
Weer een nieuw verhaal. Dit keer een iets kortere als de vorige, maar ik hoop wel net zo leuk! Ook op dit verhaal heb ik weer een vervolg geschreven, dus vergeet niet om die ook te lezen! Het kan wel een tijdje duren voordat die erop staat...
Veel plezier met lezen en laat me weten wat jullie ervan vinden:
mino_nimo@hotmail.com

Ik heb ook nog geen goede titel, dus als jullie suggesties hebben, kunnen jullie dat ook mailen. Alvast bedankt!

YOU AND...?

Ik ren de trap af naar beneden en sla even een glas water achterover.
“Ik ben even weg!” roep ik. Zonder antwoord af te wachten open ik de voordeur en met een klap valt hij dicht. Ik krimp even in elkaar. Dat was niet de bedoeling. Ik zie mijn moeders hoofd door het raam kijken.
“Sorry, mam!” Ze haalt haar schouders op en zwaait even kort naar me, waarnaar ze weer uit het zicht verdwijnt.

Ik spring op mijn fiets die nog tegen het tuinhek staat en race de straat uit. Het lijkt wel of alle auto’s op de weg zijn. Het is nog nooit zo druk geweest, bedenk ik me. Ik zigzag tussen de auto’s door en snij een stukje af over de stoep. Ik kijk even achter me om de bordjes te zien, waar ik ook al weer heen moet.

Ik draai me weer om en krijg de schrik van mijn leven. Ik zie nog net iemand wegspringen. Ik trap zo hard mogelijk op de remmen en kom een eindje verder tot stilstand. Ik gooi mijn fiets neer op de stoep en ren terug. De jongen staat alweer en schud het zand van zijn kleren af. Ik kom tot stilstand en grijp hem bij zijn arm.
“Gaat het met je?” Ik kijk of ik verwondingen kan zien, die tot mijn opluchting niet te zien zijn. De jongen kijkt op. Hij heeft een donkere zonnebril op die zijn halve gezicht bedekt en zijn vest zit tot ver boven zijn mond dicht geritst. De capuchon van zijn vest zit over zijn donkere haren, waardoor er een schaduw over zijn gezicht valt. Er is bijna niets van zijn gezicht te zien. Ik verbaas me er even over, maar richt mijn aandacht dan weer op zijn arm, waar ik wat bloed zie glinsteren. Ik til zijn arm langzaam op en bekijk de snee. Gelukkig is hij niet zo diep. De jongen heeft nog steeds niets gezegd en zijn blik lijkt dwars door de zonnebril te gaan. Ik voel de rillingen over mijn rug lopen.
“Gaat alles goed?” herhaal ik en ik kijk hem onderzoekend aan. Hij knikt even langzaam. “Het spijt me zo erg, ik lette niet op,” Hij haalt zijn schouders op. Ik haal mijn zakken leeg om te zien of er een zakdoekje in zit, wat gelukkig wel het geval is. Ik vouw het verfrommelde papieren zakdoekje te open en druk hem tegen de snee in zijn arm. Ik voel dat zijn arm eventjes verstijfd.
“Wacht maar even, het is niet zo ernstig hoor!” stel ik hem gerust. De jongen heeft iets… ik weet niet precies wat het is. Hij heeft iets…zieligs over zich. Iets waardoor ik me verantwoordelijk voor hem voel, ook al is hij waarschijnlijk ouder dan ik ben.
Na een tijdje is de snee gestopt met bloeden en ik verwijder het zakdoekje.
“Het is al weer over, zie je dat?” Hij knikt weer en ik probeer zijn blik op te vangen, wat me niet lukt. “Ik heb met iemand afgesproken, dus ik moet weer gaan. Nogmaals sorry,” Hij antwoord niet en draait zich om en loopt met een gebogen rug de stoep af. Ik blijf hem nakijken totdat hij uit mijn zicht is verdwenen.

Ik loop weer naar mijn fiets en raap hem van de grond af. Hij blijft door mijn hoofdspoken als ik doorfiets naar het huis van mijn vriendin Lize. We kennen elkaar al van jongs af aan, toen we bij elkaar in de kleuterklas zaten. Ik kan het me nog goed herinneren. Ik was net nieuw in de klas. Lize was de eerste die naar me toe kwam om me vervolgens bij mijn hand pakte en meesleurde naar de rode tafel waar ze aan zat. Vanaf die dag zijn we niet meer van elkaar te scheiden. Jammer genoeg zitten we nu niet meer bij elkaar in de klas, maar elke vrije tijd die ik heb breng ik door bij haar thuis of zijn bij mij. We kijken een leuke film of spitten de meidenbladen door op zoek naar tips die we nog kunnen gebruiken. Of eigenlijk, die ik kan gebruiken.
Lize is ontzettend mooi van zichzelf. Ze heeft lang zwart, steil haar waar in het zonlicht een blauwe gloed vanaf komt en twee grote bruine puppyogen. Daardoor kan ik haar altijd moeilijk wat weigeren. Als ik naast haar loop, voel ik me altijd maar gewoon met mijn bruine halflange haar en zeeblauwe ogen. Hoewel Lize me altijd verzekerd dat ik er prachtig uitzie.
Ik kom haar straat inrijden en verbaas me er weer over hoe groot de huizen in haar straat zijn. Lize woont zelf in het laatste huis van de straat. Een oud, groot huis, met een rieten dak en veel kleine ramen. Ik vind altijd dat het een soort Franse uitstraling heeft als ik aan kom rijden. Ik rem en zet mijn fiets tegen het oude schuurtje. Lize komt al naar buiten rennen en haar zwarte haar danst vrolijk met haar mee. Ze heeft een grote grijns op haar gezicht. Ik schiet in de lach als ze me omhelst en bijna omverduwt.
“Ook hallo, Lize,”
“Hai meid,” Ze laat me los en gaat voor me staan. Ze veegt wat plukken uit haar gezicht. “Je raad nooit wat ik heb gehoord!” zegt ze enthousiast.
“Vertel eens,” Als antwoord sleurt ze me mee de tuin in en we ploffen neer onder de appelboom die vol in bloei staat.
“We krijgen een nieuwe op school!’
“Nee, echt?” Ik wordt net zo enthousiast en vraag haar de oren van haar hoofd.
“Een jongen of een meisje?”
“Jongen,” Ik slaak een gilletje en mijn hoop laait weer een beetje op. Alle jongens van school zijn zo saai en zo gewoon.
“Komt hij in mijn klas, of de jouwe?”
“Ik geloof in de jouwe,” Ze knijpt me even in mijn hand.
“Van wie heb je dat gehoord dan?” Ze trekt een gezicht en ik weet al wie ze bedoelt. Tara. Ze loopt Lize achterna alsof ze echt denkt dat ze vriendinnen zijn, nadat Lize en zij één keer samen naar de stad zijn geweest. Lize en ik kunnen haar niet uitstaan, maar de leraren daarentegen houden van haar alsof Tara hun kind is. Tara weet alles uit de leraren te halen, en vertelt het daarna natuurlijk gelijk door aan Lize. Zo is ze dan weer wel.
“Ik hoop dat hij een beetje anders is dan de rest van de jongens,” Lize knikt instemmend. “Waarneer komt hij?” vraag ik haar nieuwsgierig.
“Tara zei dat hij volgende week al zou aankomen op onze school,” Er komt een grote glimlach op mijn gezicht en ik kijk Lize aan.
“Denk jij nu wat ik denk?” vraag ik haar. Ze knikt en trekt me overeind. Ze sleurt me mee naar binnen en gooit me een van haar truien toe, dit keer de blauwe. Ik grinnik en zie hoe Lize haar witte trui aantrekt en moeilijk worstelt met de touwtje van haar capuchon die nog dicht zitten. Ik schiet in de lach en snel naar haar toe om haar te helpen ze los te maken. Als ze los zijn komt haar vrolijke gezicht weer tevoorschijn en we lopen naar de deur, die we goed achter ons sluiten.
“Hoe laat moet jij weer thuis zijn?” vraagt ze aan mij en ze kijkt me aan.
“Ik weet het niet precies, mijn moeder heeft geen exacte tijd. Ik denk iets van half zes,” Ze kijkt op haar horloge.
“Dan hebben we nog twee en een halfuur,” glimlacht ze en ze steekt haar hand op om de bus te laten stoppen. Ik rol mijn mouwen op en stap achter Lize de bus in…

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 11 bezoekers online