Verhalen

Verhaaltje mailen naar iemand.

Spreek een verhaal u aan, vind je een verhaal om te lachen? En wilt u het verhaaltje laten lezen door één van uw vrienden? Dan kan je via dit formulier het verhaaltje verzenden naar u vriend(in).

Naam ontvanger:
E-mail ontvanger:
Naam afzender:
E-mail afzender:
Verhaal:

Amanda, en de gedwongen ontvoering.
Brrr wat is het koud! Al is het zomer, er staat een aardig windje nog. het is ook laat in de avond.. dan word het altijd wat killer buiten.
Amanda loopt rustig tussen de huizen door, ze stopt bij het grasperkje om haar hondje
te laten plassen. Het is zeer stil, ze hoort alleen af en toe een auto langs razen.
ze ziet in de verte een donkere schim langzaam lopen. t is een man, ziet ze.
Als hij dichterbij komt ziet ze dat het een deftige heer is die zijn zwarte poedeltje uitlaat.
ondertussen als ze de meneer begluurd, trekt ze de jas iets dichter om zich heen.
ze loopt verder nu tussen de huizen weg, langs de stoeprand bij de weg waar af en toe zacht
een auto langs ruist. verder is het stil. heerlijk.. denkt Amanda. ze geniet even van de rust.
Achter haar doemt zich in de verte weer een auto op. deze rijd gelukkig beheerst, denkt amanda.
o nee, viniglo staat met zn poten wijd..! en even later ligt er eén bruine drap op een hoopje.
De auto rijdt wel heél langzaam! ziet Amanda dan plots, tot haar schrik.. hij staat bijna tot stilstand!
Hij moet toch niks van me.. Hij? het zijn er zelfs 2 ziet ze dan!, twee jongens van een jaar of 19/20
Ze kan niet meer denken.. wat willen ze van me.. alles, alles draait en spookt door haar hoofd! haar gedachten razen met topsnelheid.
O.. nee! De jongen achter het stuur wenkt naar haar, dat ze komen moet., hij gebaard druk met zijn hand dat ze moet opschieten.
Wat moet ik nu.. denkt ze benauwd. snel wegrennen? straks schieten ze me nog dood! of ze komen me achterna! dat zal dan
zeker wel gebeuren als ik dat doe! Voorzichtig stapt ze in de richting van de zwarte auto.. een audi is het, ziet ze in een flits.
Nog gebaard de jongen met z'n handen, hij lijkt vriendelijk, maar ze vertrouwd hem toch niet helemaal.
Hij draaid het raampje open en vraagd ''Dag schoonheid,, ben je hier bekend in deze buurt?'' oei, wat moet ik zeggen denkt ze..
Eh, ja ik woon hier. antwoord Amanda. Ze denkt,, ik moet maar eerlijk zijn, want die gastjes weten alles! straks worden ze kwaad als ik lieg.
''Oké, fijn!, kijk dat komt we moeten deze straat hebben.'' Hij wijst op de landkaart, en Amanda richt haar hoofd door het raampje tot de land-
kaart. ''Opeens, word ze met een ruk de auto ingetrokken.'' Ze word geslingerd tussen de twee voor-stoelen door naar de
achterbank. Door de jongen die achterin zit natuurlijk. Ze hijgt van schrik en zegt ''Nee!! nee, laat me eruit!!''
Ze voelt dat ze tegen de sterke kracht van de jongen, die haar tegen de bank drukt zodat ze zich niet meer kan bewegen, niet opkan.
Ze probeerd zich los te wringen, maar dat helpt natuurlijk niets.. haar krachten kunnen niet op tegen die gemene vuillak!
Ze zit gevangen in een zwarte duistere auto met twee onbetrouwbare ventjes die niet eéns veel ouder zijn dan haarzelf.
''alsjeblieft waarom doen jullie me dit aan!!? vraagd ze aan de jongen die haar vastdrukt tegen de bank.
Meissie nu klep dicht, anders kunnen er vervelende dingen gebeuren straks, begrepen!?.. ze kijkt hem smekend aan, maar het doet hem niets.
De jongen achter het stuur weet duidelijk zijn weg wel! hij rijd gericht op zijn doel af.
Wat zou dat doel zijn, en wat staat me te wachten?'' peinst Amanda. ''hou je koest jongedame!'' snauwd de jongen haar toe.
Ze beweegd een beetje, meer niet.. ze word bang voor wat komen gaat.. 'Zouden haar ouders al ongerust zijn? denkt ze..
Waarom mag ik niet weg! huilt ze bijna. ze gaat nu voluit met al haar krachten nog eens proberen weg te komen, ze beukt erop los,
maar na twee keer tegen zijn arm aan beuken heeft ze niks meer te proberen!! ze word stevig vastgegrepen.
De auto komt tot stilstand, en de jongen die voorin zat opent de achterdeur van de auto.
hij grijpt haar vast, en zegt dat ze zich nu zeker op zal moeten passen, ''gebeurt dit niet,, zullen we maatregelen moeten gaan
nemen met je.'' ''en dat zou niet best voor je zijn.'' hij pakt een pistool uit z'n binnenzak, en drukt die tegen haar borstkas.
''Je hebt het gehoord.'' zegt de ander. ''Hier gebruik dit voor haar Jason!, want dit gaat met deze dame niet lukken.'' zegt de jongen die voorin zat.
Hij geeft tape aan de ander, die scheurt er een stuk af en plakt het op haar mond. doe alsjeblieft niet! smeekt Amanda.
''Geen woord meer!'' zegt de jongen naast haar, die Jason blijkt te heten. de ander gaat weer voorin zitten en lacht vals. ''maak je niet
druk Jason, ze zal nu niet meer kúnnen lachen.'' Amanda staat stijf van de schrik.. ze durft zich niet meer te veroeren.
Ze vraagd zich af of ze hier ooit nog uit vrijkomt.. ''Melvin, kijk uit voor je'' waarschuwd Jason.
Melvin rijdt om de politiewagen heen. ''dat kunnen we er niet bij hebben.'' mompeld hij.
Nog steviger duwt Jason Amanda tegen de bank.. ze mag natuurlijk niet gezien worden! vuillakken.
ze krijgt pijn in haar armen van de stevige greep van Jason, en haar benen tintelen van dezelfde houding heel de rit al.
Ze murmeld wat.. omdat ze het bijna niet meer houden kan. maar ze is niet hoorbaar, door de tape.
'' Meid wat heb je nu weer'' snauwd Jason. hij trekt de tape in een ruk van haar lippen.. wat vreselijk pijn doet!
''mag ik anders zitten...'' vraagd ze bijna onhoorbaar. ze verwacht ieder moment iets wat pijn zal doen.
Jason zucht en kijkt haar geititeerd aan. ''hij verzit zijn plaats naar rechts, maar houd haar vast. leg je hoofd op mijn schoot!''
gebied hij, en hij verlegt haar lichaam op de bank zoals hij het hebben wil. ''en blijf zo.'' ,, ''als je je mond houd
zullen we je de tape besparen, maar alleen als je je mond houd., duidelijk!?'' Amanda knikt.
Ze beeft en trilt op de schoot van Jason.. als ze denkt aan de gedachte dat hij misschien haar moordenaar is.
''Hou die dame ff koest daar vriend'' Klinkt het vanachter het stuur,, ''je hebt het gehoord, hou je koest'' richt Jason tot Amanda.
maar het lukt Amanda niet om zich stil te krijgen.. ze blijft beven. Jason klemt z'n armen stevig om Amanda 's buik met z'n linkerarm,
en z'n rechterarm langs haar hoofdhaar over haar kaak. het rillen word er wel minder door.
''verdomme, ze blijft beven en rillen wat ik ook probeer!'' bulderd Jason. hij duwd Amanda naar links en gaat tekeer.
''Blijf daar! in die hoek '' Amanda zit gebogen in de hoek en durft zich niet te bewegen.
'' Heb je Jason gehoord?!?? jongedame? zeg trouwens je naam!'' snauwt melvin haar toe.
'' Vertel ons hoe je heet, dan kunnen we je bij naam noemen.'' zegt Jason nu wat vriendelijker dan zijn vriend.
''Mijn.. mijn naam is.. Amanda...'' hakkeld ze. '' mooi, luister Amanda, als je doet wat je word opgedragen loopt het goed af met
je, maar gebeurt dit niet dan deinzen we nergens voor terug.'' ''begrijp je dat?'' ja.. zegt ze zacht. '' dus als je braaf bent
heb je niets te vrezen.'' drukt Jason haar nog eens op het hart.
Ze rijden nog een eind door. Amanda weet zeker dat haar ouders nu zeer ongerust zijn, en op het punt zijn om de politie in te schakelen,
of ze hebben het al gedaan. '' dan opeens schiet het haar te binnen, Viniglo is niet mee..'' gelukkig heeft ie z'n halsband om en is hij
gechipt.. denkt Amanda. wie weet kunnen ze me opsporen..? ''dieper bukken, jij daar!'' schreeuwd Jason naar Amanda.
Jason geeft haar een harde duw op haar schouder. Amanda krimpt ineen. ''hoe lang zal de reis nog duren..? denkt ze.
De reis is heel vermoeiend omdat ze natuurlijk ook niet fijn zit. Na zeker wel 2 uur.. stopt de auto.
Melvin gebied dat ze moet uitstappen. Ze wringt zich los van de plaats waar ze heel de reis zat.
Jason geeft haar een zet in de rug. ''schiet een beetje op!'' zegt hij.
Nu beseft Amanda waar ze is. Ze is in een bos, een stil bos waar de auto is gestopt voor een grote bungelow.
O.. nee, dit zal mn eindpunt zijn. Amanda denkt moedeloos aan wat er komen gaat. wat staat me te wachten..?! denkt ze.
''Lopen maar'' gebied Melvin. hij geeft haar een duw in de goede richting naar de voordeur bij de garage.
Jason loopt naast Melvin achter haar. Melvin drukt op de bel, en er word na twee keer open gedaan.
degene die open doet is weer een jonge jongen. ook een jaar of 19. Amanda is er zeker van, dat dit afgesproken is.
Melvin geeft haar een harde duw in haar rug omdat ze schijnbaar niet van plan is naar binnen te gaan.
ze zijn allebei vals en gemeen, en zonder gevoel.. maar toch is Jason iets zachter... Iets maar. denkt Amanda.
Wie zal deze derde persoon zijn in het spel.? vraagd ze zich hopeloos af. Hij heeft nog niets gezegt.
De vreemde jongen loopt voor Amanda uit naar de woonkamer. hij wijst haar een plek waar ze moet gaan zitten.
''Ga zitten daar.'' zegt hij wijzend naar een plaats midden op het lange bankstel. Melvin en Jason zitten beiden aan een
kant naast haar, en de vreemde jongen gaat op een stoel zitten. ''Vanaf nu ben jij 'ons' bezit.'' begind hij. ''Je leven gaat
er vanaf nu anders uitzien, teminste als je braaf bent.'' ''Tja, niet luisteren kan een dodelijk gevolg hebben.'' Trouwens mijn naam
is Justin. ''en nu wil ik jou naam graag nog even horen.'',, ''vertel op, hoe heet je?'' zacht klinkt het uit haar mond. ''Amanda.''
''goed, volg me.'' Amanda word door de Melvin en Jason aan haar armen vastgepakt en voor hen uit geduwd achter Justin aan.
Ze lopen de grote woonkamer door, naar de keuken. Amanda voelt zich vreselijk ellendig.. 'Zal ze echt hier weer uitkomen?'' denkt ze.
''Wat zouden ze toch van me willen!'' toch voelt ze hoop dat het goed komt.. omdat ze voelt dat Melvin niet zo'n slechte gast is
als hij zich voordoet. maar Melvin kan aardig ruw zijn.. letterlijk en figuurlijk.. Ze lopen aan het eind van de keuken, naar de hal.
Justin tilt de mat op. er is nu een luik te zien.
Nee toch,,..! ik zal daar toch niet in moeten? ongerust kijkt Amanda naar wat Justin's volgende stap zal zijn.
Justin opend het luik. En geeft een knikje aan zijn vrienden,, bij dit teken pakken ze Amanda beet, en duwen ze haar het trappengat in.
Amanda klemt zich vast aan de trap,, van dikke touwen, terwijl Jason ook naar beneden gaat,, daardoor moet Amanda ook wel de trap af gaan.
Jason stapt vurig door, dus Amanda moet opschieten voordat ze een trap in haar gezicht krijgt. Het is een lange trap naar beneden
van dikke touwen. je moet je goed vastpakken want het is wiebelig.
Eindelijk zijn ze er dan. Het is een donkere ruimte, waar gelukkig wel een soort ventilator is, voor zuurstof.
Het is een kleine ruimte met een bed, wastafel en w.c. verder alleen een tafeltje. en aan de muur een paars schilderij.
Amanda heeft een dikke brok in haar keel.. ze denkt terug aan de fijne tijd die ze altijd gehad heeft, thuis en toch op school ook wel.
Ze wil het nu wel tien keer overdoen als ze hier maar zou uitkomen. het ziet er somber uit voor Amanda. hier in dit hok, dit is haar eindpunt.
Wat zou ze haar moeder graag laten weten waar ze is.. Hoe is het mogelijk dat haar dit overkomt. Alles tolt door haar hoofd.
Maar haar gedachten worden onderbroken nu ze Jason met vurige felle ogen haar ziet aankijken.
''Je hebt gehoord wat er van je verwacht word. gehoorzaam en braaf zijn dan kan het goed met je aflopen.'' Spreekt Jason haar toe.
''En waag het niet te gaan schreeuwen of je aan te stellen.'' gaat hij verder. ''dan is het gauw met je gebeurd.'' 'Je doet wat er gevraagd
word van je.'' is dat duidelijk?' ze knikt. Jason staat op, en gaat terug naar boven. ''ze wil vragen, smeken, ''en ik dan? mag ik ook mee naar boven?''
maar er komt niets meer uit haar keel, ze weet dat ze hier voor bestemd is en dat is haar duidelijk gemaakt door Jason. dus er tegenin gaan
kan ze beter niet proberen. Ze beseft nu dat dit haar ''eeuwige'' laatste plek wel eens kan zijn. en dat maakt haar zo benauwd!
Boven haar valt het luik met een smak dicht.
Ze kijkt nog eens rond in het kamertje.. is er echt niets wat leid tot een uitgang!?? ze krijgt het benauwd.. ze zit vast hier.
helemaal alleén en opgesloten. en niet wetend wat er gaat gebeuren. De jongens moeten toch een doel hebben met haar anders
sluiten ze haar niet zomaar op. ze trilt van de spanning en angst voor wat komen gaat.
zal ze het proberen.. ze kan nu ineens heel hard gaan roepen om hulp. maar wat er dan komt, wil ze niet aan denken..
trouwens ze bedenkt ineens dat het niet zal helpen. ze zit midden in een bos. Niemand komt hier langs, ze zal niet te horen zijn.
Ja misschien leverd het haar alleen op dat ze in elkaar word geslagen. het is verschrikkelijk. wat jammer dat er geen raam ofzoiets is!
het zijn vier muren om haar heen.. ze Kán niks beginnen.. alleen smeken aan de jongens of ze haar willen laten gaan.
Dat zal ze proberen als Jason weer eens bij haar komt. voor Melvin moet ze uitkijken en Justin is volgens Amanda
een soort 'baas' van dit alles. ze weet niet hoe Justin is, daar moet ze nog achter komen..
ze kan niet anders dan denken. denken. denken. Zo zijn er anderhalf uur voorij gegaan. en nog zit ze op het bed.
Melvin: de ruwe jongen, die achter het stuur zat.
Jason: iets zachter karakter al is hij nog gemeen.
Justin: ... ze heeft geen idee wat voor typ het is, een soort leider.. meer weet ze niet. Hij is de bedenker van dit.. denkt ze.
ze gaat maar eens liggen.. wat kan ze anders. ze bijt aan haar nagels van de angst en zenuwen.. wat zullen haar ouders ongerust zijn!
gelukkig.. ze heeft een wastafel. ze kan zich wel even opfrissen. ze gooit een spat water in haar gezicht.
Twee uren zijn voorbij. ze gaat liggen. met de angst in haar lijf voor het nog onbekende. het is niet licht in de kamer.
het is schermerig. met weinig licht. er is wel een lampje aan de muur. die brand met zacht licht.
toch valt ze dan in slaap, gewoon van al het gepieker en gedenk. in haar slaap ziet ze beelden van thuis met haar broertje
Arno aan de afwas.. thuis had ze vaak ruzie, maar ze droomt er met fijne beelden over.
Dan schrikt ze wakker van een harde por tegen haar schouder. ze schrikt even van het valse gezicht met het valse lachje van Melvin.
Melvin de gemeenste gast van de drie. hij observeerd haar van top tot teen. en kijkt haar dan aan, met een valse grijs om z'n mond.
ze kan het niet langer verdragen.. het doet zo'n pijn om hier te zijn. met jongens die haar alleen maar pijn willen doen.
Ze zou willen huilen.. maar het komt niet en ze zou ook niet durven. melvin is donkerblond, blauwe ogen en donkere wenkbrauwen.
hij lijkt een normale jongen waar veel meisjes op zouden vallen als ze hem in het dagelijkse leven zouden zien.
Jason is meer getint, en donker. met bruine ogen, en ook diep donkere wenkbrauwen.
Jusitin is middenin, niet licht en niet bruin, wel iets getint maar Jason is net iets bruiner dan. wat zou Melvin willen?!
hij gaat ook net weg. hij observeert haar heel de tijd, zou hij wachten op dat ze iets zegt.. ik moet proberen aardig te zijn..
wie weet krijgen ze medelijden dat ze me laten gaan.. Melvin is een belangrijk persoon omdat hij niet erg gevoelig is.
Als ik hem nu kan ompraten.. '' eh.. heet... heet..jij... melvin? vraagd ze hakkelig. ''ik heet Melvin, juist ja.'' hij kijkt haar onderzoekend
aan. ze moet verder praten.. ze moet proberen hier weg te komen!'' ''Wa.. wanneer mag.. ik naar huis...'' smeekt ze.
hij kijkt haar vernietigend aan. ''Durf dat geen tweede keer te vragen.'' zegt hij dan.
''oei.. ze moet oppassen, dit kan ze bij hem niet proberen!'' nouja.. ze denkt, nu of straks dood.. ze volgd haar gevoel en
probeerd haar laatste kans op vrijheid. ''Melvin... alsjeblieft! ik zal jullie niet verraden, wil je me alsjeblieft...''
plotseling krijgt ze een smak in haar gezicht! haar hoofd slaat om van de keiharde mep.
ze durft hem niet weer aan te kijken. ''luister! en kijk me aan.'' gebied hij.
''Kijk me aan als ik praat!'' zegt hij nog eens. voorzichtig draaid ze haar hoofd terug. tranen vallen over haar wangen.
dit bevalt hem natuurlijk niks dat ze zo zit te kniezen.. hij kijkt haar weer met zijn valse blik aan.
Hij gaat de trap op weer naar boven. en het luik valt weer met een klap dicht. ze is weer alleen in de sombere ruimte.
ze begind honger te krijgen. haar maag rammeld. zou ze iets te eten krijgen? straks laten ze haar nog verhongeren.
Ze laat zich moedeloos vallen op haar bed. ze snikt in haar kussen..
alstjeblieft!! roept ze. maar er komt geen gehoor. ze voelt zich alleen en in de steek gelaten. ze dumpen haar in dit kleine kamertje.
ze blijft weer een hele poos alleen op haar kamertje, ze ligt op haar rug naar boven te staren, en schrikt als het luik opengaat
en ze justin's gezicht ziet. hij gooit een trommel naar beneden. er zal wel wat voedsel in zitten.
het luik valt meteen weer dicht. en ze bekijkt het trommeltje waar iets in zal moeten zitten. ze bekijkt wat er in zit.
er zitten 2 muslyrepen in. ze neemt er een van, want ze heeft best honger. de andere bewaard ze voor het geval dat er een tijd niemand meer
met eten komt. je weet maar nooit, denkt ze. Het is nacht geworden intussen. Amanda probeerd wat te slapen.
Ze gaat liggen en dommeld toch in slaap. ze is doodmoe, en slapen is het beste wat ze kan doen in dit hokje.. als ze wakker is
word ze helemaal gek. en als ze slaapt hoeft ze zich daar over niet druk te maken.
Ze merkt de volgende morgen dat het dag is aan haar verlichte kamer. gister was het toch donkerder hier.
Wat staat me voor vandaag te wachten.. denkt ze ongerust. maar smorgens gebeurt er niet veel.
er zijn wel twee boterhammen met kaas naar beneden gegooid in een boterhamzakje. die heeft ze opgegeten.
ze heeft gelukkig haar horloge nog om, ze kan dus zien hoe laat het is overdag.
Het is nu 12 uur. ze zit hier heel de tijd op haar kamer met niets. ze weet niet wat ze doen moet. ze kan niks doen.
Dan word het luik opengedaan, Jason roept dat ze komen moet. Ze staat op en klimt de trap op naar boven.
Daar staan ze met zn drieen klaar om haar op te vangen. Justin pakt haar hardhandig bij haar arm beet en leid haar naar een grote gang met
een trap naar boven. ze gaan helemaal naar de zolder. Haar kamertje voelde eigenlijk best vertrouwd met het bed en de wastafel.
En voor eten werd gezorgd.. kon ze toch daar maar blijven, bij deze jongens in handen is ze in gevaar. op haar kamertje komt toch zelden
iemand als ze daar is. Maar ze verkeerd nu tussen de valse listige jongens die geen gevoel in zich hebben, ze zijn tot
alles toe in staat. Ze zijn zelfs bereid haar te doden als ze niet doet wat er gevraagd word. maar toch is ze ook weer even blij als ze even kan lucht

happen, het werd best wat benauwd daar.
ze lopen de kamer in en dan word ze hardhandig achter een kamerscherm geduwd. wat zou ze hier nu moeten?
in de kamer zag ze een wit wollen vacht, op de grond en er hing een rood scherm tegen de muur.
maar nu zit ze achter een klein kamerscherm op een krukje..
'Jason richt zich naar haar, hij zegt.: ''Kleed je om en trek dit aan.'' hij gooit een lingeriesetje naar haar. het beland op haar schoot.
Oh. vreselijk! vind ze het. ze zal moeten luisteren.. ze kleed zich trillerig uit, ze doet hele voorzichtig het rode b-h.tje aan. en het slipje.
Nu zal ze zich moeten laten zien..! aan die valse honden! Maar Justin neemt zelf al poolshoogte of ze al klaar is.
''Klaar??'' vraagt hij gespannen. ze antwoord niet. hij komt zelf de hoek al om en bekijkt haar.
''Prima, loop mee.'' je ziet er goed uit, hiermee.'' zegt Justin. Melvin en Jason pakken haar vast ieder aan een kant en duwen haar
op het wollen kleed. 'Ze laat alles maar gebeuren. ze kan niet anders. ze vind het vasthouden al erg genoeg.
''Goed. ga liggen'' zegt Justin, ''en lach vriendelijk naar de camera.'' ze probeerd te lachen maar ze kan er maar een schuine
mislukte glimlach uitkrijgen. Melvin en Jason zitten tegenover haar haar te begluren.. daar kan ze al helemaal niet tegen!
en Justin neemt natuurlijk de foto. maar het lukt haar niet een goede glimlach op te zetten. tranen drukken achter haar ogen.
''Laat beter je tanden zien als je lacht'' zegt Melvin. ''dat is mooier.'' maar als ze dat doet begind ze eerder
te huilen dan te lachen. er loopt een traan over haar wang.. ze Kán hem niet bedwingen! ''Verdomme!'' schreeuwd Melvin. ''Zet gewoon
een glimlach op!'' .. ''als je zit te janken schiet het niks op meid.'' zegt Jason. ''We zullen je weer moeten opsluiten en dat betekend voor jou
niet veel goed meissie.'' Jason en Melvin pakken haar vast aan haar armen. en leiden haar de trap af. Justin gaat er niet achteraan.
Ze beseft dat ze bijna geen kleren aan heeft.. ze word de trap af geduwd, en Jason en Melvin gaan mee de kamer in.
Melvin duwd haar het bed op, en geeft haar een mep. ''Ik heb je gewaarschuwd, je moet gehoorzamen!!'' bulderd Jason.
En nog een paar klappen komen hard aan, Jason geeft haar een slag recht in haar gezicht. en een vuist van Melvin in haar schouder.
''We zullen je nu aan het verstand brengen dat je zal boeten, voor elke ongehoorzaamheid.'' Schreeuwd Jason woest.
Amanda ligt kapot van pijn en verdriet ineengekrompen op haar dekbed. ''Voortaan zul je luisteren!'' melvin zegt het met grote woede.
Jason is zo makkelijk nog niet. nu is al haar hoop helemaal verloren. Ze denkt aan haar gezin.. zou ze al opgegeven zijn als vermist?
Haar moeder is een doorzetter. die zal er alles aan doen om haar op te speuren.
Misschien kan viniglo haar hond ook helpen.. als hij gevonden is? ze voelt zich zo eenzaam.. ze heeft weinig hoop.
Ze denkt nog eens goed na. waarom zouden ze haar hier houden. natuurlijk wilden ze haar net fotograferen,
en dan die foto' s door verkopen ofzo.. maar als dat alleen de reden is..?
Ze blijft de rest van de middag alleen. als het maar niet erger word. overal heeft ze pijn..
Haar hele lichaam doet pijn aan alle kanten. Dat had ze van Jason niet gedacht! maar natuurlijk kwam het nu harder aan omdat
ze geen kleding om haar heen heeft. Hoe lang zal ze dit nog volhouden! straks word ze gek of overspannen.
Niemand is haar komen bezoeken deze middag. geen jusitin, geen melvin, ook geen jason. Alleén is ze. ze is er ook wel weer blij om.
Als ze wel waren gekomen had er wel iets ergs kunnen gebeuren uit hun woede. maar goed.. ze kan alleen afwachten.
het is nu tegen de avond aan het word schemerig in haar kamer. ze kan het ook zien op haar horloge.
Wat een geluk dat ze die nog heeft! dat ze de tijd kan zien is toch fijn.
Dan gaat het luik open. ''komen.'' word er geroepen. door.. Justin? ze staat op van haar bed en klimt naar boven.
meteen word ze vast gepakt bij haar arm, het is Justin ja. Hij neemt haar mee naar de keuken.
''trek dit aan.'' gebied hij. het is een rood met zwarte glittertjes jurk met een zwarte legging. zo gek nog niet.
''Mag ik..'' probeerd ze, maar hij zegt ''Nee niks mag, je gaat dat hier nu aantrekken.'' Hij kijkt toe hoe ze de jurk al over zich heen trekt.
dan de legging en klaar. hier heb je zwarte verf voor je haar, dat ga je zelf doen. ''het moet er mét drie kwartier in zitten.'' zegt justin.
''je mag het aanrecht gebruiken hierbij.'' ''duidelijk?'' ''ja.'' zegt Amanda zacht. ze willen haar ombouwen.. dat ze niet te herkennen is.
Maar goed, zwart haar heeft ze altijd al mooi gevonden alleen jammer dat het doel ervoor verkeerd is.. ze gaat maar gauw aan de slag.
Ze heeft het gauw onder de knie, het lukt haar aardig. Ze smeert de créme er nu in. dat moet 5 min intrekken dan is het klaar.
Uiteindelijk is het haar prima gelukt. ''gebruik je normaal mascara?'' vraagd justin. ''heel soms.'' weet ze te zeggen.
''Goed je gebruikt het vanaf nu elke dag, dan mag je ook wat vaker uit je kamer.'' ''vergeet het niet dik op te doen.''
Hij gaat verder,, ''Als er hier een vriend of wie dan ook komt, ben je de vriendin van Melvin en je logeerd hier een tijdje omdat je in deze plek
je studie volgd voor geneeskunde.'' ''knoop dat goed in je oren.'' ''en waag het niet om iets te zeggen of te roepen om hulp want hoe dan
ook, is je leven diezelfde dag voorbij.'' hij kijkt haar doordringend aan. hij is echt in staat om dat te doen, weet Amanda.
''En heb je een vraag stel die maar, maar waag het niet te beginnen over vrijlating want die komt voorlopig niet.'' Zegt Justin dan.
Toch geeft dat haar hoop, het woord, ''voorlopig.'' voorlopig word ze niet vrijgelaten maar misschien komt er wel gauw een dag.
Ze zal haar best doen, te luisteren en gehoorzamen. ''goed ik heb hier wat werk voor je.'' er ligt een berg strijkwerk in een mand.
''Aan de slag.'' zegt Justin. en Justin loopt de woonkamer in. ze is hier nu even alleen.
Waar zouden Melvin en Jason zijn, vraagd ze zich af. ze heeft ondertussen twee blousen gestreken. zeker van hun.
ze gaat verder met een spijkerbroek. 'Waarom zouden ze haar dit laten doen.?'' ze vertrouwen er wel op dat ze zich nu aan de regels
houd zeker. ze zou kunnen ontsnappen maar dat heeft Justin gauw genoeg door. en in het bos kan ze toch nergens heen. Ze weet de weg
immers niet. ze heeft het idee dat melvin en Jason op dit moment niet thuis zijn.. als dat zo is kan ze een poging wagen.
Ze durft het niet.. ze is blij dat ze wat vaker uit haar kamer kan. straks kan ze weer voor een tijd haar kamer in als ze probeerd om
te ontsnappen. daar zijn ze echt niet van gedient. ze is bijna klaar met strijken. een laatste roze met grijze blouse, en nog een shirt.
Ze loopt naar de woonkamer. ''het is klaar.'' zegt ze zacht. ''Dat is mooi. loop maar mee.'' hij duwd haar zacht voor hem uit
''Ja loop maar door naar de zolder.'' zegt Justin. O'nee denkt ze. moet ze weer poseren.!?
''het gaat weer net zoals vorige keer, maar je moet nu beter je glimlach tonen.'' maakt hij duidelijk.
''Ga zitten op de plaats.'' ze neemt plaats op het wollen kleed. ''en nu glimlachen.'' ze glimlacht op haar beste.
''Goed gedaan! zo zien we het graag van je.'' waarom deed je daar nu zo moeilijk over?'' ze denkt.,, zal ik het zeggen dat ik het niet kan
met Melvin en Jason erbij? ja nu kan het '' Nou, het lukt niet als melvin en Jason tegenover me zitten.'' zegt ze dan toch.
''O is het hem dat.'' ze doen je toch niks als jij doet hoe het moet?'' hij kijkt haar schamper aan. ''nee maar.. dan gaat het juist fout.'' zegt ze.
''Tja ik denk dat we daar allemaal geen rekening mee kunnen houden hoor!'',, ''Bovendien zullen melvin en Jason dat niet accepteren.'' legt Justin uit.
Ze gluurd door de vitrazie naar buiten. ''Kom maar mee, loop voor me de trap af.'' zegt Justin dan.
Als ze beneden zijn leid Justin haar naar de keuken. ''Hier heb je een Libelle om te lezen, en dan wil ik geen geklaag meer van je horen.''
Ze denkt, ik klaag toch ook niet? maar ze neemt de libelle aan en word weer naar haar ondergrondse kamer geleid.
''En ik controleer de bladen.'' ''dus probeer niets.'' Hij laat haar naar beneden gaan en takelt de trap weer naar boven. hij gooit het trommeltje
ook naar beneden, met voedsel erin. het luik valt dicht.
Ze heeft nu teminste wat te lezen. de ontvoeder is zo slecht nog niet, denkt ze.. zou hij echt in staat zijn me te vermoorden?.
Ze moet proberen zo snel mogelijk weg te komen, ze heeft nu wel vertrouwen gewekt. ze heeft niets probeerd.
Maar hij houd alles in de gaten, Justin. en Melvin en Jason zijn er nu niet. dus.. hoe kan ze Justin nu bereiken?
Zal ze hem roepen? ja dat wil ze, maar met wat voor smoes zal ze naar boven mogen. ze denkt diep na..
Ja, ze weet wel iets waarmee ze hem kan lokken. Er is hier geen douche. ze kan vragen of ze even mag gaan douchen.
Dat is een goed idee, ze hoopt dat hij haar zal geloven!
''Justin!!'' roept ze zo hard ze kan. ''wil je even komen??'' ''Justin!!!'' kom even! en dan hoort ze boven haar het gerammel van het luik.
Ze beseft nu hoe gevaarlijk het is.. wat ze doet, hij kan haar doden. als het hem even niet zint.
maar laat ze haar plan nu ook verder uitvoeren. Justin? ''wat moet je?'' ''ik.. ik wou vragen.. of ik misschien even mag douchen?''
''Douchen?? je kunt je gewoon wassen op je kamer.'' snauwd hij geergerd. en het luik valt met een klap dicht.
Ze voelt zich zo verdrietig.. anders zat ze nu gezellig met haar moeder op de bank aan een thee.tje. maar moeder zal nu niet
kunnen rusten. ze weten vast dat de kans er is, dat ze niet meer leeft. kon ze haar maar gerust stellen.
Ze zit hier maar te wachten en niks te doen.. terwijl ze zoveel beters had kunnen doen op dit momend. zoveel pijn heeft ze
lichamelijk ook en geestelijke pijn. de jongens zijn geweldadig en willen haar gebruiken, haar moeder heeft altijd het goede
met haar voor. ze verlangt naar liefde en knuffels.. hoe lang zal dit nog duren.. een paar weken? maanden? hopelijk toch
geen jaar of jaren.. zo ver zal het vast niet komen, denkt Amanda. eén jaar zou ze zelfs niet uithouden!
Ze laat zich zakken in haar kussen. ze laat haar tranen komen, en haar kussen word er helemaal nat door.
Ze zakt even later weg in een diepe slaap.
De Volgende morgen word ze wakker met spierpijn overal. ze pakt de libelle om te lezen. ze ziet op haar horloge dat het al 10 uur is.
Nu ineens denkt ze aan haar school, ze is al twee dagen niet op school geweest. Dit word de derde dag..
Ze leest wat in de libelle. een stukje over een alleenstaande moeder met 3 adoptiekinderen. Ze zou in deze toestand met iedereen
van leven willen ruilen! als ze maar vrijheid heeft. ze zit hier vast.. als ze niet uit kijkt krijgt ze weer een hyperventilatieaanval.
ze heeft geleerd rustig in en uit te ademen. Gelukkig komt er deze morgen niemand haar opzoeken.
maar om half een word ze toch geroepen. ze is weer boven en Melvin is er weer. Ook Jason is er.
''Ga zitten en eet.'' zegt Melvin. zij hebben zeker het eten al op.
Melvin gaat naar de woonkamer en zit te tikken op z'n laptop. Jason houd haar in de gaten, die zit tegenover haar op zijn laptop, maar houd
ondertussen een oogje op haar, ze ziet wel dat hij steeds even zijn werk op de laptop laat liggen en dan naar haar zit te gluren.
en justin is met ander briefwerk aan de gang.
Ze is opgelucht dat ze even bevrijd is uit haar kamerhok maar dat Jason haar zit te begluren voeld niet fijn. ze voelt zich vreselijk opgelaten.
toch zal ze moeten eten.. ze krijgt amper een hap door haar keel. het is zuurkool. thuis lust ze dat graag,, al is dit ook niet vies, het lukt haar
niet goed om het door te kunnen slikken. ''Eet eens door!'' zegt Jason ge-ergerd.
Justin weet dat ze er niet tegen kan dat er op haar word gelet, ze heeft hem het wel duidelijk gemaakt. maar hij laat het er bij.
Ze neemt nog een hap, al is haar mond nog vol. ze zal nu echt moeten slikken.. met een kleine slik krijgt ze gelukkig al iets eten weg.
Nu eerst dit wegkrijgen voordat ik de volgende hap neem, houd ze zichzelf nu voor. Het lukt. haar mond is eindelijk leeg.
Ze kijkt met een zuur gezicht naar het nog volle bord. Dan schrikt ze van de vurige geiriteerde blik in Jasons ogen.
In een flits buigt hij zich voorover en geeft haar een pats recht in haar gezicht. Ze kijkt niet op of om, ze durft zich niet te bewegen.
Jason staat op en neemt haar bij de arm. hij sleept haar door de keuken mee en drukt haar het luik in.
Ze heeft geen tijd zich vast te pakken en valt naar beneden. het luik word dichtgesleuteld en Jason schenkt geen aandacht meer aan Amanda.
Ze ligt op de grond. met een smak is ze gevallen. ze kan niet meer opstaan..! het lukt haar niet. Verdorie! mompeld ze.
het voelt als verdoofd. ze blijft liggen op de grond.. ze Kan niet opstaan!! Oh.. als ze straks geroepen word.. dan kan ze niet komen!
Zouden ze dan denken, we hebben niks meer aan haar, dat ze me doodschieten!..?? De tranen komen opwellen.. ze huilt alles eruit.
Stoppen met huilen lukt niet.. Ze huilt schreeuwende. ze probeerd haar eigen snikken te stoppen maar het gaat vanzelf.
Wanneer zal ze vrij zijn? of ziet ze de buitenwereld nooit meer? ze heeft zoveel vragen..
Boven haar klinkt hardhandig gerammel aan het luik, het word opengedraaid.
Het is Justin die naar beneden komt. wat zou hij van me willen.. vraagd ze zich voor de zoveelste keer af.
''Wat lig je daar raar op de grond!'' ''Ga op je bed.'' zegt Justin. Ze kan niets zeggen.. ze is bang voor haar dodelijke laatste uur.
''Ga staan! verdo.. '' maar Amanda zegt ''Nee, ik kan niet!!'' ''Wat kan niet?'' vraagd hij verveeld.
''Ik werd naar beneden geduwd door Jason..'' durft ze te zeggen. ''Ja ja ik moet het maar weer geloven!'' zegt hij ongemakkelijk.
ze kan nu niets beginnen.. er komt weer een traan die over haar wang naar beneden tuimeld, ze heeft ook zo'n pijn nu in haar benen.
''Pak mijn hand, ik leg je op bed.'' zegt Justin wat begrijpelijker. Ze neemt zijn hand, en ligt even later languit op haar bed.
Hij gaat weer weg, naar boven. ze hoort na een paar minuuten stil hebben gelegen, gerommel en gepraat boven haar.
er komt weer iemand. weet Amanda ondertussen.
dan ziet ze Melvin, naar beneden komen, maar ook Justin en Jason volgen. alle drie komen ze naar beneden. ze voelt dat dit niet goed
zal aflopen.. ze begind te rillen. Justin begind. ''Je hoeft niet bang te zijn, we willen je alleen helpen.'' dat stelt haar toch gerust.
''Het kan zijn dat je benen gebroken zijn, dus zullen we een dokter langs laten komen.'' gaat hij verder.
''Je weet wat de regels zijn zo lang je hier bent, toch?'' vraagd Melvin. ze knikt. ''Dus probeer niets.'' voegd Jason daaraan toe.
Ze tillen haar naar boven, en ze word neergelegd op de bank. ''je bent gevallen met dozen tillen, van de zoldertrap.'' zegt Melvin.
Gelukkig dat er iemand komt denkt ze. ze zal proberen iets duidelijk te maken aan de dokter.
de bel ging even later. er kwam een dokter in wit pak binnen. Hij gaf haar een hand en stelde zich voor als dokter Goudman.
Laat me je benen eens bekijken, zegt hij vriendelijk. Daar zat het probleem toch? ''Ja dokter.'' antwoord ze.
Hij pakt haar rechterbeen. hij tilt hem helemaal naar boven. dat gaat best. zoveel pijn heeft ze daar niet.
Justin en Melvin zitten erbij. Jason is even weg. waar heen weet ze niet. kans om iets duidelijk te maken heeft ze dus niet
want Melvin houd haar scherp in de gaten, Justin ook trouwens.
De dokter vraagd dan, en hoe is de pijn gekomen? ondertussen neemt hij haar linkerbeen in handen, maar als hij die naar boven tilt
geeft ze een kreet. ''Auu!!'' ''Daar heb ik echt veel pijn dokter.'' ze wijst de plek aan. ''Dat ziet er niet best uit inderdaad.'' zegt dokter dan.
''O ja, ik heb u vraag nog niet beantwoord. Ik tilde twee dozen naar beneden, en toen struikelde ik over en slof..
ik kwam met een harde klap beneden terecht.'' Dat was heel pijnlijk kan ik me voorstellen. zegt dokter Goudman.
''Ze zal mee moeten naar het ziekenhuis voor foto' s.'' ''En u bent?'' vraagd de dokter, kijkend in de richting van Justen en Melvin.
Ik woon hier, zegt Justin. Dat is een vriend van me. hij kijkt Melvin aan. '' O dus deze knappe meid is een vriendin?.'' vraagd de dokter.
''Ze logeerd hier voor een tijdje omdat ze in deze plek haar studie volgd. een goede vriendin van mij inderdaad.'' verteld Justin.
De dokter zit aandachtig te kijken. ''Ik begrijp het inderdaad.'' de dokter knikt begrijpend.
Justin kijkt haar scherp aan, ze weet wat hij bedoeld. ze word bang van die intens vurige blik in z'n ogen.
''Willen jullie haar vervoeren naar het plaatselijke ziekenhuis?'' vraagd dokter Goudman. ''Ja dat komt goed.''
De dokter neemd afscheid en ze is weer alleen. ''Bedankt hoor.'' hoort ze Justin nog zeggen vanuit de deuropening.
Even later komt hij bij haar zitten. hij zit op de tafel voor haar.
Ze kijkt hem smekend aan, waarbij ze bedoeld of ze haar alsjebliefd willen laten leven.
''Je hebt goed gespeeld.'' zegt Justin. hij kijkt haar indringend aan.
van nature zou ze hem willen smeken nu om vrijlating maar dat heeft ze eerder geprobeerd als hij in een goede bui is.
dus dat risico neemt ze niet weer. ''We zullen moeten kiezen.'' gaat hij verder. ''Als je je aan de regels houd, kunnen we naar het
ziekenhuis gaan.'' ''maar dat is niet zeker.'' ''dus we kunnen ook kiezen je gewoon hier te laten.''
''Ik zal echt niets zeggen!'' zegt Amanda ''Dat word vaker gezegt.'' Justin ziet alles.
''Goed dan gaan we naar het ziekenhuis, maar je weet dat ik je ter plekke neerschiet als ik iets vermoed.'' ''dus, je bent gewaarschuwd.''
Ze kan echt niets beginnen! erg is dit zeg. ze zou wel straks kunnen vluchten als ze de deur uitgaan.
Ze zal proberen wat haar gevoel zegt. Maar met een zeer been kan ze niet veel beginnen.. al kan ze er toch nog best op lopen.
Justin neemt haar vast en leid haar naar de voordeur. ''Jason!!'' roept hij. ''Waar heb je mijn autosleutels gelaten!?''
''Weet ik veel! heb ik niet gehad hoor.'' zegt hij terug vanuit de keuken. Een diepe geititeerde zucht ontsnapt Justin.
''Jij, hier wachten, ik ga die krengen pakken.'' Justin gaat weg om de sleutels te pakken.
Ze staat hier voor de voordeur, dit is haar kans! ze durft niet... ze durft het niet.. zal ze..?
''Zou hij op slot zitten?'' ze kijkt of ze het slot naar voren ziet geschoven. Ze ziet niks. dit is haar laatste kans. echt haar laatste.
Ze ziet Justin ff niet meer, ja hij gaat de trap op hoord ze. vluchtig maar zacht duwd ze de klink naar beneden.
De deur gaat open, hij staat op een kier. Nu, ze moet nu gaan!! hij kan elk moment terug komen. zacht knipt de deur achter haar dicht.
Ze sluipt door het deurgat, en gaat vliegensvlug de hoek om langs de garage. nu zet ze het op een rennen. Rennen! zo
hard ze kan. ze rent met al haar krachten! in de verte is een brievenbus, als ze daar eerst maar is. daar is een grote dikke boom waar
ze zich achter kan verschuilen. met bosjes. al zijn die bosjes overal, bij de brievenbus is ver genoeg. ze hijgt, en puft.
ze zit veilig achter de boomstam achter de bosjes als ze geschreeuw hoort. Ze hoord Justin schreeuwen om haar.
Hij heeft het ontdekt.. haar hard bonst. als hij haar nu ontdenkt weet ze zeker dat het met haar leven is gebeurt. Het is verschrikkelijk.
Ze durft geen haar te bewegen. Amanda!!! roept hij vanuit de verte. ''Nu onmiddelijk hier komen!'' roept hij.
Zal ze terug.. nee!! natuurlijk niet. ze zou zichzelf wat aandoen om terug te gaan. ze is ook zo in de war.
''Meisje als je nu niet hier komt, kost het je leven als ik je vind.'' natuurlijk kijkt hij wel uit of er niemand verder is in het bos.
Zo slim is hij wel. want er is verder echt niemand. Ze durft zich niet te bewegen. ''Ik weet waar je woont, jammer voor je.''
Dat is waar ook, ze hebben haar al lang gevolgd voor de ontvoering.. ze weten vast haar woonadres.
zou hij weg zijn..? ze hoort nu niets meer. ze wacht nog zeker 10 minuten voordat ze langs de grote boomstam durft
te kijken richting de bungelow waar ze zeker anderhalve week heeft vastgezeten. Ze ziet niemand in de verte meer.
Dan maakt ze dat ze wegkomt en zet het weer op een rennen. Na een eind rennen komt ze wat meer in de bewoonde wereld.
Ze ziet mensen over straat lopen en er lopen trainrails midden bij het perron. Ze loopt naar een jonge vrouw met
een kinderwagen waar een lief meisje met blonde krulletjes in zit. ''Mevrouw help me alstublieft! ik ben Amanda! van vermist''
''Meisje, dat is toch niet waar??!'' ''wat is er met je gebeurt.. je hebt een andere kleur haar als van de foto op de vermistuitzending.''
''Hebben ze geverft!.'' snikt ze. ''help me alstublieft naar huis te komen!..'' ''Ik zal je helpen natuurlijk. Kom maar mee, ik zal je meteen
naar huis brengen!'' ''ik heb een navigatiesysteem, die wijst ons zo de weg wees maar niet ongerust, alles komt goed! geloof me.''
Ze vliegt de vrouw om de hals. ''Oh ik ben zo blij!'' ''Dank u wel!'' Even later zit ze bij de behulpzame vrouw naast haar in de auto.
Ze heeft het adres waar Amanda woont ingetikt op het schermpje, en ze hebben intussen al een tijdje gereden. Met een kwartiertje
zijn ze op de plek van bestemming. Wat is ze gelukkig. alleen nu zal ze de deur niet meer uitgaan omdat de jongens haar zeker
weer zullen opzoeken. dat zeiden ze teminste dus dat gebeurt dan ook vast.
Ze rijden haar dorp binnen. En de navigatie geeft aan, dat ze met 2 km op de plek van bestemming zijn.
Eindelijk, ze zijn bij hun woning aangekomen. ze vliegt de deur uit en bonst op het raam.
meteen word de deur open gedaan! ''Amanda!!'' ... ''Amanda!'' haar moeder knuffeld haar, waar ze zo lang naar verlangde.
''Oh.. mijn lieverd, waar was je al die tijd.. vertel het je moeder maar! vertel het maar mn lieve schat.''
''Mam.. die mevrouw heeft me thuis gebracht.'' Moeder loopt naar de vrouw. wat lief van u dat u haar geholpen heeft mevrouw!
''Ik heb het graag gedaan hoor.'' De buren staan inmiddels er ook bij. en een paar bekende mensen uit de buurd hebben
zich ook verzameld. ze zijn natuurlijk op de hoogte van de ontvoering. dat is op T.v geweest met progamma Vermist..
Moeder heeft de vrouw, bedankt en koffie aangeboden maar dat wees de vrouw af. ze moest nodig weer terug.
Maar ook de plaatselijke krant was er snel bij, en knipte foto' s van Amanda's terugkomst. Ook moest ze nog een keer met
de mevrouw op de foto die haar geholpen heeft.
Ze was zo blij en gelukkig.
Maar het heeft toch een hele tijd geduurd voordat Amanda weer vertrouwen had in jongens.
en natuurlijk voordat ze weer vrij durfde te lopen over straat. Ze heeft aangifte gedaan van de jongens maar die bleken al te zijn verhuist.
en er is niets kunnen achterhalen omdat de namen van de jongens schuilnamen bleken te zijn.
En haar hondje viniglo is ook terug, die was gevonden door een meneer die ook zijn hond uitliet. hij kon zijn adres achterhalen via de chip.

Alle rechten voorbehouden 2005-2024 - www.verhalenlezen.nl



Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

• blunders
• dieren verhalen
• erotische verhalen
• griezel verhalen
• humor verhalen
• kinderverhalen
• liefdes verhalen
• sex verhalen
• spannende verhalen
• sprookjes

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 18 bezoekers online