Verhalen

Verhaaltje mailen naar iemand.

Spreek een verhaal u aan, vind je een verhaal om te lachen? En wilt u het verhaaltje laten lezen door één van uw vrienden? Dan kan je via dit formulier het verhaaltje verzenden naar u vriend(in).

Naam ontvanger:
E-mail ontvanger:
Naam afzender:
E-mail afzender:
Verhaal:

niet goed genoeg 1


"Het kan niet... Dat kan toch niet..?"
Het kan, neem dat maar van mij aan, want het is mij overkomen. Ik zal mijn verhaal hier opschrijven.

Het begon allemaal op mijn veertiende. Ik was nogal een onzeker meisje zonder al te veel vrienden en vriendinnen. Ik had maar een beste vriendin, Iris. Een meid die graag gezien werd en eigenlijk door iedereen geliefd was. Als ik met haar ergens heen ging, en ze kwam weereens iemand tegen was ik ‘het vriendinnetje van’, en stond ik er maar een beetje bij. Met haar vergeleken was ik echt een niets. Waar zij veel kennissen en vrienden had, had ik alleen wat vage mensen die ik toevallig wel eens gezien had op feestjes (maar nog te slecht kende om zelfs maar hoi te zeggen als ik ze tegenkwam). Waar ik behoorlijk schuw was, liep zij op iedereen af en was echt heel spontaan.
Er waren momenten van dipjes omdat ik mezelf niet accepteerde maar met een goed gesprek, veel zakdoekjes en nog veel meer chocola wist mijn vriendin me er altijd weer uit te trekken. Wat heel belangrijk voor mij was, was dat ik er op kon vertrouwen dat ik haar beste vriendin was. Als ze weer met een meisje aan het praten was, dan werd ik wel eens leeg van binnen en bedacht ik hoeveel mazzel ik wel had dat ze mij verkoos boven al die meiden die toch echt tien keer leuker waren dan ik. Kortom, ik keek op tegen mijn beste vriendin, en dus had ik ook geen zelfvertrouwen.
Wij zaten bij elkaar in de klas. Aan het begin van het schooljaar vertelde ze mij al gelijk dat ze het zo leuk vond dat ze het met iedereen zo goed kon vinden. Ze ging dan ook vaak naast anderen zitten. Ik zat dan of alleen of naast Nicole, een meisje dat een beetje hetzelfde was als ik, met een minpuntje; ze zag alles negatief. Was er iets om te doen, dan vond zij er altijd niets aan, en dat verpestte toch wel een hoop. En ze praatte ook altijd over school. Dat was het enige onderwerp waar ik eigenlijk met haar over praatte. Dat was wel jammer.
Verder liep ik eigenlijk als een loophondje achter Iris aan. Ik vond het ook niet echt leuk als andere meiden met haar omgingen. Niet omdat ik jaloers was, ik ben nooit een jaloers type geweest. Maar wel omdat ik bang was mijn enige zekerheid te verliezen, namelijk Iris. Hoe dit klinkt, lijk ik een enorme claimer. Maar niets was minder waar, meerdere vriendinnen was iets waar Iris me van weerhield. Want iedere keer als ik eindelijk met iemand praatte, kwam zij ertussen, en tussen haar met haar, goedgebouwde lichaam, vriendelijke lach en spontaniteit en tussen mij, met een schuchtere houding en ietwat mollig figuur was de keuze zo gemaakt.
Ik had ook nog nooit een vriendje gehad. Was ook nog nooit echt verliefd geweest. Mensen werden ook nooit verliefd op mij. Ik had er althans nog nooit wat van gemerkt.



Het was weer maandag. Het was weer kwart voor zeven, en dus was het weer opstaan. Douchen, aankleden enz. En dan om 10 voor acht de deur uit. Op naar Iris, met haar reed ik naar school.

Na twintig minuten fietsen kwamen we aan bij onze school net buiten het dorp. Ik vond school niets aan. Het interesseerde me niet of je hallo met een of met twee ellen schreef en of een plus een wel of geen twee is. Ik ging er alleen maar heen omdat ik het thuis niet uit kon houden. Mijn ouders zaten tegen een scheiding aan, en zoals het nu ging zouden ze met ruzie uit elkaar gaan. Als ik thuis kwam uit school dan voelde ik de spanning hangen, als een strop die zich steeds nauwer sloot rond mijn nek.

Het eerste uur had ik mentor-uur. Dat was wel het saaiste uur ooit. Want het enige wat je daar kon doen was een beetje huiswerk maken. Veel kon ik er sowieso niet doen, ik had alleen Iris om mee te praten maar die zat tegenwoordig naast iemand anders en ik zat dus alleen.
Ik had ook een hele grote klas. Vaak moesten we zelfs tafels en stoelen uit andere lokalen halen omdat er in het lokaal te weinig waren.
Maar goed, terug naar het mentor-uur. Ik kwam binnen en ging zitten. Alleen, voorin.
Ik pakte mijn spullen vast en ik wilde beginnen. Maar de mentor wilde iets zeggen voor we zouden beginnen en ik keek op.
En wie ik daar zag staan deed mijn hart sneller slaan. Ik bekeek hem vanaf zijn zwarte haren, tot zijn gympies aan, en toen hij terugkeek werd ik zo rood als een biet. Ik vond hem de knapste jongen die ik ooit had gezien. Maar helaas vond de rest van de klas dat ook. Er ging een geroezemoes door het lokaal, en ik kon een paar woorden opvangen. Dat varieerde van daar zou ik best wat mee willen, tot lekker ding.
Kans verkeken dus. Als hij kon kiezen tussen die meiden die al verschillende vriendjes hadden gehad, of het zielige alleenzittende kneusje van de klas, dan was de keuze gauw gemaakt.
De mentor stelde hem voor en hij bleek Daniel te heten. Ik weet niet waarom, maar het werd opeens de mooiste naam van de wereld. Ik voelde me zo raar, heel vrolijk opeens, alsof er een grote verassing stond te gebeuren. Verder was hij 16, en een jaar blijven zitten.
Daniel keek de klas rond. Hij keek iedereen om beurten aan, toen hij mij recht in de ogen keek voelde ik al dat ik rood werd. Maar ik riep mezelf tot de orde; ‘doe niet zo idioot. Je hebt je nog nooit zo aangesteld.’
Hij moest gaan zitten, ergens. Maar ja, de klas was vol natuurlijk. Alleen die ene plek naast mij was nog leeg, dus hij moest daar wel gaan zitten. Ik was bang voor zijn reactie, ik verwachte een blik van afkeer maar in plaats daarvan liep hij met een grote lach naar de tafel naast mij en ging zitten. De klas keek hem na, en ik wist dus dat ze ook naar mij zouden kijken en ik luisterde of ik ergens iets zou horen van ‘Goh, zo’n leuke jongen en dat moet dan langs haar zitten.’ Ik kon het nergens horen, maar wist zeker dat het wel gezegd zou worden. Wat ik nu hoorde was alleen maar jaloers gezucht omdat zij naast hem wilden zitten.
"Hoi, wie ben jij?"
Ik keek hem een beetje raar aan geloof ik, aan zijn reactie te zien. Maar jah, hoe kan het anders, HIJ praatte tegen MIJ!
"Uh, ik ben uh... Ik ben Janine."
"Hoi, ik ben Daniel."
"Weet ik, dat zei hij net."
"Willen de twee vooraan ook even gaan werken?"
Dat was de mentor. Hoe kon ik nou zo iets stoms zeggen als, ik weet dat je Daniel heet. Bah! Ik walg van mezelf.

Het hele uur heb ik niet opzij durven kijken en heb ik ook niets durven zeggen want ik was bang om een hoofd als een tomaat te krijgen.

Ik kwam aan het einde van die lange dag thuis en ik voelde me dom. Omdat ik zoiets stoms had gezegd en daarna de rest van de dag mijn mond had gehouden. Ik nam me voor de volgende keer wat meer te zeggen dan niets.

De volgende dag stond ik om kwart over 6 al op. Ik stond voor mijn kledingkast en wist niet wat ik aan moest trekken. Normaal pakte ik maar gewoon wat, maar ineens moest ik er leuk uitzien. Ik kwam tot de conclusie dat ik eigenlijk gewoon niets leuks hád om aan te trekken. Ik trok dus maar gewoon een saaie lompe trui uit de kast en trok die aan. Ik bekeek mezelf in de spiegel en jah, ik zal het maar gewoon zeggen; ik zag er niet uit! Een saaie modelloze broek en een futloze trui erop. Kun je je iets stommers voorstellen? Behoorlijk chagrijnig ging ik naar beneden waar mijn moeder al zat te wachten. Zij stond altijd al vroeg op omdat zij om half 7 de deur uitmoest. Ik viel tegen haar uit:
"Ma, hoe kun je me nou zó voor schut laten lopen!"
"Wat is er schat?"
"Jah, doe nog maar net alsof er niets aan de hand is ook!"
"Ik heb geen idee waar je het over h..?
"M’n kleren! Ik zie d’r toch niet uit!"
"Maar kind, je hebt altijd dat soort kleren aan?"
"Jah, en nu wil ik iets anders."
"Nou, weet je wat? We gaan vanmiddag de stad in en dan gaan we samen kijken voor iets leuks. Je hebt eigenlijk wel gelijk, je mag wel eens wat nieuws."

Ineens was m’n moeder veel aardiger geworden. Ik kon me toen trouwens niet herinneren dat ik weleens zo kwaad op haar ben geweest. En wat had zij nou helemaal gedaan? Niets eigenlijk. Ik moest maar weer eens wat aardiger doen...

Na school die middag gingen we dus naar de stad. En daar werd ik in de eerste de beste winkel verliefd op een prachtige rok met een heel mooi truitje erop. Passen dus! Jah, helaas m’n moeder vond hem niet goed.
"Kijk eens naar de prijs!"
"Jah, en?"
"Dat ga ik er niet voor uitgeven hoor!"
Nou, weg rok, weg truitje. Voor mij hoefde het toen al niet meer. Dat gezeik over prijzen en zo. Maar wel nieuwe wasmachines halen en nieuwe computers, maar kleren voor je dochter, ho maar!
Kortom de dag was verziekt. Na een paar uur winkel in, winkel uit, gingen we naar huis. Ik snapte niets meer van mezelf. Vanmiddag was ik nog zo vrolijk en nu was ik door een stom voorvalletje de hele middag chagrijnig geweest waardoor m’n moeder ook al niet vrolijk werd.
Geen nieuwe kleren gekocht ook.
Die nieuwe kleren koop je maar met Iris! had m’n moeder nog gezegd, voor ik de deur met een klap dichttrok en naar boven ging.
En ja, de volgende dag gingen Iris en ik naar de stad. Ik vond het heel leuk. En had al snel een nieuwe broek met twee truitjes gekocht.
Ik stond in een pashokje wanneer ik Iris hoorde lachen. Ik hoorde ook een zwaardere stem, een jongensstem met haar praten. O jee, Iris heeft contact met een jongen en ik kom zo naar buiten, dacht ik in paniek. Ik wilde in het pashokje blijven tot hij weg zou gaan, maar na een tijdje stond hij er nog en vroeg Iris of ik nog leefde. Dus ik moest er wel uitkomen.
Ik kwam het pashokje uit en zag een jongen staan; Bah! Dat Iris alleen al de moeite doet om met hem te sjansen! Hij was zo lelijk! Overal puistjes, en putjes, en natuurlijk moet je niet op iemand zijn uiterlijk afgaan maar hij had er ook nog zo’n arrogante uitdrukking bij! Bah! Maar goed, zij kon ten minste sjansen. Ik hoefde daar niet mee aan te komen.
Ik wilde snel weer het pashokje ingaan, om me weer om te kleden maar vooral om van die jongen af te zijn. Maar Iris vond dat ze me nog niet genoeg gezien had om te kunnen beoordelen of ik het wel of niet zou moeten kopen. Ze pakte m’n arm, en gaf er een zwieper aan.
"Hé! Wat doe je?"
"Ik laat je even ronddraaien, dan kunnen we het wat beter zien, hè Thomas?"
Thomas heette hij dus. Gadver, wat een stom knulletje!
Ik draaide me om en snelde de paskamer in. Binnen een mum van tijd was ik omgekleed, en op advies van Iris hing ik de broek die ik toen gepast had, terug in het rek. Ik liep op een rap tempo weer de winkel uit, en ik wilde naar huis.

Eenmaal thuisgekomen, vroeg m’n moeder wat ik gekocht had, en showde mijn broek en twee truitjes.
En ze vond het mooi. Dat had ik niet verwacht, en dat viel dan wel weer mee van haar. , ze zei in ieder geval niet dat het groene truitje met de diepe V-hals te bloot was.
Ik ging naar mijn kamer, en zette de CD van de Kelly Family aan. Ik was fan van hen. Mijn hele kamer hing vol met posters, en ik was ook een keer naar een concert van hen geweest. Ik had het onwijs gaaf gevonden. Ik vond het wel jammer dat Iris niet fan was van The Kelly Family, volgens haar waren het kleuters die nog moesten leren zingen. Hoewel Iris altijd tegen mij zei hoe ongelooflijk stom ze het vond dat ik zo’n fan van hen was, had ik er nog nooit een moment aan gedacht mijn idolen te vergeten.
Ik schakelde door naar het nummer ‘I can’t help myself’ en zette hem voluit aan. Nog voordat het refrein was begonnen schreeuwde mijn moeder omhoog dat hij best wat zachter kon.
‘Sjees, zeurwijf’ dacht ik, en draaide aan de volumeknop.

De volgende dag was het woensdag. Ik moest het eerste uur naar school, dus sjeesde ik om 10 voor acht de deur uit. Met mijn nieuwe broek en een van mijn nieuwe truitjes (de groene met de V-hals) aan.
Iris en ik reden naar school, en onderweg kwamen we, ja je raad het al, Daniel tegen. Ik voelde mijn hart kloppen in mijn keel, en ik vond het opeens zo vreselijk warm, dat ik dacht dat t zweet van mijn rug af zou gutsen. En dat terwijl hij ons helemaal niet had gezien! Wat mij betreft mocht dat zo blijven, ik had totaal geen idee wat ik zeggen moest. Maar Iris was het daar dus duidelijk niet mee eens.
"Daniel!" Riep ze naar voren.
Hij keek om, en remde af.
‘O jeej’ dacht ik, ik kan nog omdraaien en zeggen dat ik mijn wiskundeboek vergeten ben. Maar nee, dat zou vast stom lijken om daarvoor terug te fietsen.
Dus reden we door, tot we naast hem fietsten. Gelukkig fietste hij naast Iris, dan zou ik niet zoveel hoeven te zeggen. Iris, die meteen al haar charmes op hem losliet, verveelde hem zo te zien. Hij keek voor zich uit met af en toe een ‘hmhm’, en een ‘jah? Ooh..’ Iris, die ook wel in de gaten had dat ze hem verveelde met haar verhaal begon steeds sterkere verhalen te vertellen om hem maar te boeien.
Ik had Iris eigenlijk nog nooit zoveel moeite zien doen voor een jongen. Haar motto was immers: "jongens komen naar jou, achter een jongen aanzitten is verspilde moeite." En het was misschien gek, maar het klopte vaak nog ook. Veel jongens kwamen op haar af.
Maar goed, op een gegeven moment remde Daniel midden in een verhaal van Iris af, en riep: "Ik ben m’n wiskundeboek vergeten, ik zie jullie zo op school!" Hij draaide zich om en fietste weg
"Najaah", zei Iris, zo te zien met stomheid geslagen. Ik was hem iets aan het vertellen!"
"Je vind hem leuk he?" vroeg ik.
"Nou ja, leuk? Leuk is een groot woord, hij is leuker dan anderen ja."
"Je vind hem leuk dus..." Zei ik met een klein stemmetje. Iris merkte er niets van en ging weer verder met haar verhaal.
Als Iris hem leuk vond, dan zou het gaan zoals altijd. Ik zal ze moeten gaan koppelen. Of ze komen naar mij toe, en dan moet ik hen gaan vertellen hoe je haar het beste kan vragen, wat ze leuk vind enz. Nou, vergeet het maar! Deze keer niet.

We waren op school, en kwamen de klas binnen voor wiskunde. Stiekem had ik gehoopt dat Daniel nog steeds gedwongen zou zijn naast mij te zitten. Maar nee, naast Sarah, waar normaal Bob zat, was een plek vrij. Want Bob had zijn tafel aangeschoven bij hun voorburen, en de tafel naast mij was weggehaald en naast Sarah neergezet. Ik zou dus weer alleen zitten. Ik zuchtte diep, ging zitten, pakte mijn wiskundeboek en schrift en wilde beginnen met werken, toen Daniel binnenkwam kwam.
Hij keek een beetje verward om zich heen en ging toen naast Sarah zitten. ‘Zie je wel’, dacht ik, ‘zit jezelf toch geen illusies te maken! Dacht je nou echt, dat hij liever naast jou zou zitten?.’
Ik begon te werken, en nam me voor nooit meer naar jongens te kijken, laat staan leuk te vinden. Wat ik niet zag, doordat ik met wiskunde bezig was, maar wat de anderen wel zagen, was dat Daniel wel opvallend vaak mijn richting opkeek....
Na drie uur les, begon de kleine pauze. Ik liep naar mijn kluisje, om mijn eten eruit te halen. Ik bukte, pakte mijn spullen en kwam weer omhoog. Daar stond hij, Daniel. Er stonden een stuk of vijf meiden om hem heen. Hij kletste er wat mee.
Ik liep naar Iris’ kluisje toe, en samen met haar liep ik naar buiten. We gingen op een stoepje op het schoolplein zitten, en na een tijdje stond Iris op. Ze liep zonder iets te zeggen weg, en ik had al door waar ze heen ging... Ze liep in de richting van een hele fanclub meiden, en hoe kan het ook anders, ertussenin stond Daniel. Iris wrong zich door de groep meisjes. Ik stond ook op, om te zien wat ze ging doen. Maar eigenlijk wist ik al wel wat haar plannen waren, zoals altijd wilde ze gewoon nog een jongen achter haar aan laten zitten.
Ze vloog hem om de nek, en zoende hem zowat. En hij... Hij vond het gewoon goed!
‘Belachelijk, vond ik het, om je zo aan te stellen! Nee, dan kon je zeggen over mij wat je wilde, maar ik zou zo never nooit worden. Dus daar stond ik alleen. Ik draaide me om en ging op zoek naar Nicole



Ik draaide me om en keek op mijn wekker 00.43 gaf deze aan. Het was dus ’s nachts. Waar was ik wakker van geworden? Ik hoorde beneden geluiden. Geschreeuw en geblèr. Mijn ouders waren weer bezig elkaar de hersenen in te slaan.
Ik was het zat deze ruzies altijd, ik was zó boos, dat ik naar beneden ging, om ze deze keer eens goed te vertellen hoe ik erover dacht.
Maar onderaan de trap hield ik stil. Ik hoorde mijn naam vallen, en boos als ik was, wilde ik toch eerst weten wat er over mij te vertellen viel.
"En je dochter begint ook steeds meer op jou te lijken! Ze begint ook opvliegers te krijgen"
"En dat moet jij zeggen??? Jij laat haar aanklooien, je had zelf mee moeten gaan naar de stad dan had ze niet zo’n open truitje gekocht!"
"Nee, had jij het dan gedaan, jij hebt nooit tijd, altijd maar werk, werk, werk!"
‘Wat?’ Dacht ik, ‘ik opvliegers? Is zij gek?’ Maar eigenlijk had ze wel gelijk. Ik werd eerder boos dan voorheen, en ik was ook de ene keer vrolijk en dan opeens boos, om niets eigenlijk... En vooral mijn moeder moest het ontgelden. Mijn woede om de ruzie was gezakt, en ik draaide me om en liep zachtjes de trap weer op.
Ik werd die ochtend pas om kwart over 11 wakker. Ik schrok eerst op en rende mijn bed uit, en pas toen ontdekte ik dat het zaterdag was. Blunder dus. Ik zetten een CD van de Kelly Family aan, en skipte door naar ‘I’m in love with an Alien.’
Ik lied me op mijn bed vallen en sloot mijn ogen. Meteen kwam het beeld van Daniel voor mijn ogen. Ik zag hem glimlachen, en hij liep mijn richting op. Hij kwam dichterbij en toen kust...... "Waar denk je aan? Je kijkt zo blij, ben je verliefd?"
Weg droom, waarom komt ze nou net nú binnenlopen.
"Nee, ik ben niet verliefd en ik denk nergens aan."
"ow, nou, kom je me zo even helpen met afwassen?"
"Afwassen? Ma, ik kan niet afwassen."
"O, en waarom niet als ik vragen mag? Je hebt nu tot half 12 uit kunnen slapen, het wordt tijd dat je, je eens nuttig maakt vandaag.
Ik zuchtte en stond op. Ik zette mijn CD af, en liep achter mijn moeder aan naar beneden. Daar stond de vaat me al tegemoet te lachen.

Wordt vervolgd

Alle rechten voorbehouden 2005-2024 - www.verhalenlezen.nl



Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

• blunders
• dieren verhalen
• erotische verhalen
• griezel verhalen
• humor verhalen
• kinderverhalen
• liefdes verhalen
• sex verhalen
• spannende verhalen
• sprookjes

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 15 bezoekers online