Verhalenlezen.nl - Voor al uw verhalen en sprookjes. Ook hebben we liefdes verhalen en erotische verhalen.

Achter de rode avondzon part 2.

U leest om dit moment het verhaal Achter de rode avondzon part 2 gepost door Ik. Dit verhaal is gepost in de categorie spannende verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar spannende verhalen?
Categorie: spannende verhalen
Gepost door: Ik
Gepost op: 2007-6-6

Verhaal:

Achter de rode avondzon part 2
Ze lachte, ze stond boven op een heuvel en terwijl ze naar beneden keek lachte ze tegen haar broertje beneden.
Het was niet echt haar broertje, maar ze hield van het idee van familie en dat iemand om haar gaf.
Haar ouders hadden haar lang geleden achter gelaten bij het huis van Lady Lamia, 14 jaar geleden, toen ze 2 was.
Ze waren vast arm geweest zoals veel mensen in deze tijd en hadden haar daarom achter gelaten bij de rijke weduwe.
Je kon niet zeggen dat ze aardig was, integendeel ze was gemeen en schijnheilig maar ze had haar leven gered door haar in huis te nemen.
Nu was ze 16 en ze moest bijna het huis uit.
Gisteren was de Lady naar haar toe gekomen en had geëist dat ze er over 2 weken uit was, waar ze heen moest kon haar niks schelen.
Chiara wist waarom ze kinderen in huis nam, terwijl ze niks om kinderen gaf.
Het was het gevoel van macht, commanderen en de baas zijn.
Zo kon ze de kinderen maken zo als zij dat graag had, zij beheerste hun leven.
Lady Lamia had Chiara nooit kunnen bevelen en daarom wou ze graag dat ze zo snel mogelijk vertrok.
Diep van binnen was Lady Lamia jaloers: het meisje was mooier dan zij ooit was geweest en ze had alles altijd snel door, te snel naar haar zin.

Chiara stond nog steeds op de heuvel, toen Lady Lamia naar buiten kwam en haar wenkte.
Schoorvoetend en met tegenzin liep ze de heuvel af naar de Lady.
“Mijn Lady, u wenkte mij� vroeg ze beleefd.
“Ja, inderdaad Chiara. Ik heb goed nieuws voor je: ik heb voor je geregeld dat je kan trouwen met de heer Lino, hij zoekt nog een nieuwe vrouw sinds zijn vorige twee weken geleden plotseling is vermist. Je zult aan zijn wensen voldoen denk ik zo. En als je met hem trouwt zal hij het geld wat je mij gekost hebt terug betalen, zodat je hier geen verplichtingen meer hebt�.
“Nee, ik heb over hem gehoord. Hij heeft zijn eigen harem thuis. Hij slaat ze als ze niet doen wat ze zeggen. Ik kan daar toch niet mee trouwen�.
“Nonsens Chiara, waar hoor je toch zulke onzin? Als je niet met hem trouwt heb je nog maar 2 opties. De eerste is dat je tot je dood bij mij zult werken, en ik kan me niet inleven dat ik daar gelukkig mee kan zijn, want je bent nergens goed voor. De tweede keuze is een bezoekje aan Madame Voluptas, om daar te werken als een van haar courtisanes. Wat gaat het worden Chiara?
Kijk nou naar jezelf: een nutteloos, dom meisje die denkt dat ze alles kan maken. Meisje luister nou is naar me: je zult nooit iets bereiken, dus stop met dromen, honey. C’est la vie!�
Maar Chiara hoorde het al niet meer, dit hoorde ze al haar hele leven, misschien was ze echt niet goed genoeg voor meer dan deze keuzes.
Maar nooit, nooit zal ze zichzelf aan een man verkopen, ze heeft gezien wat het met die vrouwen doet. Ze doen zich voor alsof ze gelukkig zijn maar achter hun glimlach zit pijn, veel pijn.
En onder hun kleren zitten blauwe plekken van die ene keer dat ze iets per ongeluk had laten vallen.
En het enige doel waarom ze er zijn is om mannen tevreden te houden, niet praten maar gewoon bevelen opvolgen.
Chiara rende naar binnen, trap op en naar haar slaapzaal. Ze pakte haar tasje en propte haar bezittingen erin.
Het was niet veel: een tekening van haar ‘broertje’, een brief van een vriendin, een sjaal en tenslotte een ketting die ze om had gehad toen ze werd gevonden, het was een soort elfje met een blauwe steen erin die vreemd genoeg precies dezelfde kleur als haar ogen was.
Toen liep ze naar de keuken, pakte stukken oud brood en propte het erbij.

Ze had geen keus, ze moest hier weg. Ze verstikte hier.
Ook al kon ze nergens heen, ze dacht dat alles beter was dan hier.
Later zal ze erachter komen dat ze dat fout had gedacht.
Haar broertje stond inmiddels in de deuropening, klein maar fier en met grote ogen keek hij haar aan en vroeg “Ga jij me ook alleen laten, zus? Kan ik niet met jouw mee? Waar ga je heen en kom je terug?�.
Ze beet op haar lip om haar tranen te bedwingen en zei tenslotte: “Lief broertje van me, ik zal terug komen. Op een dag kom ik je redden maar nu kan je niet met mij mee want ik weet nog niet waar ik heen ga. En het wordt zwaar en ik wil je dat niet aan doen. Beloof me dat je lief zult zijn en goed gaat luisteren, oké?� snikte ze.
En met deze woorden liep ze het huis uit terwijl Lady Lamia vanuit haar raam keek. Ze lachte zelfvoldaan. De enige reden waarom ze Chiara ooit in huis had genomen omdat ze een afspraak met haar moeder had gemaakt.
Ze dacht terug aan de tijd dat haar moeder hier was geweest. Dat was nu zo’n veertien jaar geleden. Een lange, slanke vrouw gekleed in gekleurde lappen, rode ogen van het huilen en in haar armen een mand met een klein kindje met ogen met de kleur van de zee, geklemd.
Ze had geknield en gesmeekt of ze voor haar baby wou zorgen, in ieder geval tot ze zestien was.
Lady Lamia had er niks voor gevoeld en had als excuus een vergoeding gevraagd en had die, tot haar verbazing, gekregen. Het enige wat de vrouw nog bezat: een gouden armband met een inscriptie in een andere taal erop.
De Lady had uiteindelijk toegegeven en had het meisje onder haar hoede genomen.
Jarenlang had ze het meisje benijd voor haar schoonheid. Ze had er alles aan gedaan om haar zo ellendig leven te geven als mogelijk.
Als het aan haar had gelegen had ze het meisje al snel in de sloot gegooid maar de kokkin had haar er van weerhouden.
En nu ging ze weg, haar grootste concurrentie eindelijk weg. Want ze had wel gezien hoe de mannen in het dorp naar Chiara staarden, niet zoals zij naar haar keken, met respect of soms beleefdheid maar naar Chiara dat was pure lust. “ik had er recht op gehad� dacht ze, zij moesten voor haar ontzag hebben en haar aanstaren. Vroeger hadden ze dat ook gedaan maar nu was ze oud en rimpelig.
Ze toostte op zichzelf toen ze eindelijk na veertien jaar het meisje zag vertrekken naar een wereld waarvan ze wist dat ze die nooit zou overleven.
Ja, nu was het goed dacht ze terwijl ze van haar rode wijn nipte.


Aantal keer bekeken: 3283
Waardering: 7.13 op 10
Geef een cijfer:

Alle rechten voorbehouden 2005-2024 - www.verhalenlezen.nl


Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!


Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 25 bezoekers online