Verhalenlezen.nl - Voor al uw verhalen en sprookjes. Ook hebben we liefdes verhalen en erotische verhalen.

Leugens?! 1.

U leest om dit moment het verhaal Leugens?! 1 gepost door Isabella Lisanne. Dit verhaal is gepost in de categorie spannende verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar spannende verhalen?
Categorie: spannende verhalen
Gepost door: Isabella Lisanne
Gepost op: 2010-1-13

Verhaal:

Leugens?! 1
Ze sluipt door de donkere steeg. Verwilderd draait ze haar hoofd om. Haar blonde haren, die zo blond zijn dat het bijna wit is, zwiepen achter haar aan. Er ligt een zoekende blik in haar ogen. Zal ze hem vinden? Ze draait zich om en zet een paar passen, haar zwarte cape waait geruisloos achter haar aan. Dan zakt ze op haar knieën en slaat een hand voor haar ogen. In het zilveren licht van de maan zijn twee zuivere, naar beneden druipende diamantjes op haar wangen te zien...





Nee, ik krijg geen lucht…ik stik, schiet het door me heen. ‘Oké, schalt de zware stem van meneer Ozonen door het lokaal. ‘Vera, zeg het maar, hoelang heb jij je adem ingehouden?’ Kay-linn hoopt maar niet dat zij straks aan de beurt komt. Ze heeft haar adem namelijk maar 60 sec. in weten te houden. En voor iemand in de leer als duikster is dat niet erg veel. Ze moet vandaag minimaal drie-en-een-halve minuut halen! Gelukkig zegt meneer Ozonen dat het tijd is om naar huis te gaan, pff.

Op weg naar huis ziet ze een meisje van ongeveer veertien lopen met gigantisch leuke laarsjes aan. Die zouden leuk bij haar nieuwe beenwarmers passen! Ze ademt diep in en stapt op het meisje af. ‘Hoi, mag ik vragen waar je die laarzen gekocht hebt?’ hoort ze zichzelf met een pieperige stem zeggen. Het meisje schijnt er niks van gemerkt te hebben. ‘Ik zou het je graag willen zeggen, maar ik heb die laarzen gekregen van Mc. Ammenrol’ Die naam zegt Kay-linn helemaal niks en dat is blijkbaar duidelijk van haar gezicht af te lezen, want het meisje zegt direct: ‘O, sorry. Dat is de man bij wie ik gisteren een fotoshoot had. Het zit namelijk zo, ik ben een fotomodel ’. Fotomodel, fotomodel, fotomodel dreunt het door Kay-linns hoofd. Maar dat meisje is niet bijzonder mooi ofzo. Gewoon een doorsnee tienermeisje, dus dan zou ik..? Weer lijkt het of het meisje kan raden waar ze met haar gedachten zit. ‘Ik weet het, ik ben niet bijzonder mooi, maar ze zeggen op het modellenbureau dat ik erg fotogeniek ben’. Even speelt er een trotse glimlach om haar mond. ‘O, leuk voor je’. Is het enige wat Kay-linn op dit moment kan uitbrengen. ‘Jij hebt ook een mooie gezichtsuitdrukking, je mag wel een keer mee, misschien zien ze jouw ook wel zitten?’ ‘Dat is heel lief, maar ik sta altijd lelijk op foto’s, dus ik ga maar niet mee, wat moeten ze nou met mij?’ slaat ze het aanbod verlegen af. ‘Kom op johh, kan toch leuk worden!’ ‘Nee, ik moet nu weg. Hier heb je m’n nummer en ik heet Kay-linn. Jij?’ zegt de een beetje te gehaast opeens. ‘Ik heet Xandra en dit is mijn nummer, en zo te zien kan jij ook goed toneel spelen Kay-linn.’ Kay-linn lacht verlegen en pakt het briefje aan dat Xandra haar in haar handen duwt. Ze draait zich om en loopt weg. Wat moet Xanra nou wel niet van me gedacht hebben? Schiet het door haar hoofd. Als ze zich nog even omdraait omdraait ziet de dat Xandra lief lacht en zo met de zon op haar gezich lijkt ze inderdaad een fotomodel. Het lijkt of ze speelt met het licht, alsof het zijn best moet doen om haar te volgen, om haar daarna nooit meer kwijt te raken.
Zo zal ik nooit worden, schiet het door haar hoofd. Snel schudt ze die gedachte van haar af, Xandra zij immers dat ze een mooie gezichtsuitdrukking had. Maar dat hadden vast veel meer meiden en Xandra heeft er heust niet zoveel verstand van dat ze een model kan herkennen.









…Ze heft haar hoofd langzaam op en veegt met de bovenkant van haar hand langs haar wangen. Ze laat zich onderuit zakken tegen de schutting van een huis. Ze kijkt omhoog naar de maan, waarom weet ze het nou niet meer? Ze denkt terug aan de dag dat ze ontdekte dat haar moeder ook zo was.
‘Wil jij het wasgoed even in de kasten leggen schat?’ Haar moeder keek haar aan met zo’n blik die alleen moeders hebben, zo’n strenge maar ook lieve blik waar je gewoon geen ‘nee’ op kunt zeggen.
Ze pakte de witte plastic mand op en liep naar boven naar haar moeders kamer. Ze baalt, eigenlijk wilde ze lekker met haar vrienden een stuk gaan hardlopen in de duinen, maar nee…
Wat moet zij doen? De was in de kasten leggen en andere klusjes doen voor haar moeder! Maar ze weet ook wel dat haar moeder er niks aan kan doen dat ze niet meer kan lopen en voor de rest van haar leven in een rolstoel moet zitten. Dus doet ze het toch maar, zonder ertegen in te gaan. Toch rukt ze de kast deurtje iets harder open dan nodig was. Zeg maar gerust veel te hard. Direct daarna valt er dan ook een stapeltje kleding op de grond en hoort ze een hoop kabaal. Ze springt van schrik achteruit,legt haar handen op haar oren en krimpt ineen. Na de harde geluiden loopt ze voorzichtig naar de kast toen en trekt de kleding tussen de planken vandaan en begint die op te vouwen. De kleding die ze opgevouwen heeft legt ze op een stapeltje naast haar. Als ze alles opgevouwen heeft haalt ze de twee planken uit de kast. Hè? Twee? Haar moeder heef toch maar een plank in de kast? Toch? Ze plaatst de ene plank terug waar die hoort en legt het stapeltje kleren erop. Dan pakt ze de andere plank op die beduidend kleiner is dan de vorige plank. Ze kijkt rond en ze ontdekt dat er een soort opening op de bodem van de kast is waar de plank in schijnt te passen. Even denkt ze erover om de plank gewoon terug te leggen en het te laten voor wat het is. Maar die gedachte laat ze waaien, natuurlijk niet! Misschien liggen daar wel geheime dingen! Dat moet ze weten! Ze steekt haar arm in de opening en meteen trek ze hem terug, ze slaat een klein gilletje. Wat voelde ze nou? Een soort leerachtig iets…Ze steekt haar arm er weer in en grijpt het leergeval beet. Ze trekt haar arm terug en wat ze dan ziet, dat was wel het laatste wat ze verwacht had. Ze heeft een soort zwart pak in haar handen met handschoenen, een cape en een masker. Wat is dat nou? Wanneer zou haar moeder dat gedragen hebben?
Als ze beneden komt ziet ze haar moeder in de rolstoel zitten, ze kijkt naar haar op en ze ziet dat haar moeder schrikt. ‘Wat heb je daar ?’ vraagt haar moeder. Er ligt een raar vragende ondertoon in haar stem, terwijl ze uiterst normaal probeert te kijken. ‘Dit vond ik in je kleding kast toen er planken naar beneden vielen. Wanneer heb je dit gedragen mam?’ vroeg haar stem raar bibberend. ‘Ik…Ik wilde het je vertellen als je zestien werd, niet eerder, maar nu ben je er zelf achter gekomen…’ zei haar moeder verward. ‘Wat wilde je me vertellen mam? Dat je naar een verkleed feestje gaat ofzo?’.Ze schrok zelf van de spottende toon in haar stem. ‘Ik..Ik weet niet hoe ik je het moet vertellen, dus ik begin maar bij het begin’ antwoordde haar moeder. Ze begon te vertellen ‘Toen ik zestien werd vertelde mijn moeder dat zij de misdaad had bestreden, ik vond dat natuurlijk grote onzin, zoals je alles grote onzin vind wat je moeder zegt op die leeftijd. Ik heb haar pas na een half jaar pas gevraagd wat ze daar precies mee bedoelde. Ze legde toen uit dat ze een soort spionne was. Mijn moeder droeg deze kleren als ze op pad was, om niet herkend te worden ’sloot haar moeder het verhaal af. En dat was het voor haar. Een leuk verhaal. Meer niet. Dit kon toch niet waar zijn gebeurd? Ze keek haar moeder vragend aan.
Zo, dus nu moest zij het maar overnemen en zo is ze hier dus beland. Had ze maar nooit tegen haar moeder gezegd dat ze dat goed vond. Dus nu sloop ze elke nacht dor donkere stegen opzoek naar een missie waar alleen een spion de moed voor had. Overdag deed de politie het meeste werk. Maar ’s nachts zij. Nu was ze een groot misdadiger op het spoor maar… ze is hem kwijtgeraakt. Nu stelt ze haar moeder vast teleur.
Weer begint ze te huilen.. Ze kan het niet meer..Ze is niet zo goed als dat haar moeder was, ze kan er niets van..
Vastberaden staat ze op. Heel even twijfelt ze nog, maar ze schud die gedachte van zich af. Het heeft toch geen zin meer. Wie zou haar immers missen? Ze liep met kleine passen naar het meer. Ze wist dat daar wasmachine en fietsen op de grond waren gegooid. Ze nam een kleine aanloop en vlak voor de rand van de steiger hapte ze even een grote hap lucht, al wist ze dat dat geen zin zou hebben en sprong het meer in. Ze dook.





Kay-linn lag eindeloos op haar bed naar het telefoon nummer van Xandra te staren. Zou ze wel bellen of niet? Ze wilde maar wat graag model worden, maar hoe groot was die kans nou? Ze zou altijd op die stomme duikschool moeten zitten, haar adem vijf minuten leren in te houden. Ze slaakte een diepe zucht en draaide zich op haar zij. Ze klikte de tv aan, waar het nieuws begon. ‘Er is vanochtend een zwarte cape gevonden in het meer vlak bij de Steeglaan.’ Ze zapte verder naar TMF een zag een clip, waarbij 5 schaars geklede meiden zwoel om een man dansen, die in net pak gekleed was. Ze zuchtte weer en dacht bij zichzelf ‘Was ik maar zo knap als die meiden, met een perfect gave huid en een fantastische glimlach waar iedereen jaloers op werd.’ Dan was ze al lang bij een modellenbureau aangenomen. Maar nee. Ze draaide zich om op haar bed en liep naar de spiegel. Ze keek naar het meisje dat terug staarde. Zij was niet zo mooi nee, zij was gewoon een dorpsmeisje. Met een wit blanke huid die niet echt niet gaaf genoeg was om model te worden. Haar honing blonde haren vielen in zielige strengen langs haar gezicht. Het enige dat ze nog een beetje mooi aan zich zelf vond, was haar mond. Ze had gemiddeld volle lippen met rechte, bijna witte tanden. Maar dat viel weg bij haar lelijke ogen. Haar ene oog was groter dan de andere. Maar ze had best lange wimpers. Ze had alleen een zwart potlood lijntje onder haar ogen en een beetje rouge op, wat als make-up door moest gaan. Haar moeder droeg geen make-up dus die kon haar niet leren zich op te maken. Nee, het meisje wat haar vanuit de spiegel aankeek, was totaal geen fotomodel.

‘Kay-linn!!!’ riep haar moeder van beneden ‘Kom eens hier!!’ Ze stond op en deed de tv uit. Toen ze naar beneden liep, hoorde ze een auto voorrijden. ‘Ik heb op tv wat gehoord over het meer, dus ik ga even kijken, lieverd.’ Kay-linn wist gelijk, door wat haar moeder zei, dat de auto die ze had horen voorrijden, een taxi was. Haar moeder kom immers niet lopen. Ze zat ik een rolstoel. Kay-linn had daar geen moeite mee. Maar de blikken die zo naar haar en haar moeder kijken wanneer ze samen ergens lopen, of .. nou .. haar moeder rijd dan … die blikken, die kan ze niet uitstaan. Alsof mensen voor het eerst een vrouw in een rolstoel zien! Echt walgelijk gewoon. Ze hoorde de deur achter haar moeder dicht slaan en riep nog snel ‘succes!’ naar haar moeder. Wat ging haar moeder eigen lijk doen bij dat meer? Ze hoorde wel op de tv dat er een zwarte cape was gevonden in het meer, maar dat was toch niet interessant voor haar moeder?! Nou ja, het zal wel. Ze liep naar de keuken en schonk een cola voor zichzelf in.
Net toen Kay-linn een slok van haar cola wou nemen, hoorde ze muziek. Het was haar ringtone! Ze viste haar mobieltje uit haar broekzak en drukte op het knopje met het groene hoorntje. ‘Hoi Linnie!’ schelde de felle stem van Fianna uit haar mobiel. ‘Hoi Fifi!’ riep ze terug. Blij om Fianna weer te spreken. Fianna zat niet bij haar op de duikschool, zij deed een journalistiek opleiding. Fianna was erg slim, slimmer dan zijzelf. Fianna had er dan ook niet voor gekozen om iets onder water te gaan doen, ze wilde haar talent laten zien aan de wereld. Fianna wist dan ook als eerste alle nieuwtjes, en wist ze altijd sappig te brengen, zo erg, dat je gelijk meer wilde weten. Fianna had dan ook erg veel vriendinnen. In tegenstelling tot Kay-linn zelf, die als enige vriendin Fianna had. Nou, en Xandra misschien een beetje. Maar die moest ze maar uit haar hoofd zetten, voor ze nog echt zou bellen, en zichzelf voor gek zou zetten. Xandra zou haar vast uitlachen en zeggen dat ze het niet serieus meende. ‘Heb je het al gehoord? Tien talen jaren terug verdween er toch een meisje? Ze hebben haar lichaam in het meer gevonden! Ze droeg zwarte kleren, en een cape. Een aantal duikers, volgens mij van jouw duikschool, vonden een zwarte cape. Er werd direct gehandeld en zo kwam het meisje aan de oppervlakte! Echt zielig!’ ratelde de stem van Fianna. Kay-linn wist dat wanneer Fianna eenmaal begon met praten, en geen einde meer aankwam. ‘Ja, ik hoorde zoiets al op tv.’ Probeerde ze ertussen te komen. ‘Ja’ antwoord Fianna. Kay-linn hoorde Fianna al weer adem halen voor de volgende woordenval, dus zei ze snel: ‘Mijn moeder is er nu heen. Ik weet eigenlijk niet waarom. Zij heeft er toch niets mee te maken?’ ‘Nee, ik weet het ook niet… misschien wil ze er gewoon even tussen uit.’ Antwoord Fianna. ‘Zou kunnen’ maar terwijl Kay-linn dat zei, wist ze dat dat helemaal niet klopte. Zo’n ‘er even tussenuit’ type was haar moeder helemaal niet. Nou ja, ze moest er ook niet meer van maken dan het was, bedacht ze. ‘Maarre, zullen we nog wat afspreken? Want ik moet gaan, ik ga even opendoen, Yoerie is aan de deur.’ Zei Fianna. ‘Oke, zullen we morgenmiddag wat gaan drinken?’ vroeg Kay-linn. Ze wachtte maar kreeg geen antwoord. Ze hoorde Fianna op de achtergrond even giechelen en toen hoorde ze de bekende ‘tut-tut-tut-toon’. Fianna had opgehangen. Nou ja! Ze zoekt het maar uit ook. Als Fianna nog iets met me wil drinken, belt zij mij maar!

‘Hoi, ik ben thuis!!’ hoorde ze haar moeder ’s avond laat roepen. Kay-linn had haar cola gedronken, tv gekeken, een pizza opgewarmd en gegeten en lag nu op de bank weer tv te kijken. Ze klikte de tv uit en ging rechtop zitten. ‘Hoi mam! Wat ging je eigenlik doen bij dat meer?’ vroeg ze, misschien iets te argwanend. ‘O, gewoon, even kijken wat er aan de hand was.’ Meer zij haar moeder niet. Even later hoorde Kay-linn het bekende zoemende geluid. Haar moeder ging naar boven. Met de traplift. ‘Ik ga slapen’ klonk haar moeders vermoeide stem van boven. ‘Maak je het niet te laat Lin?’ ‘Oke, nee hoor.’ Antwoorde Kay-linn. Haar moeder moest niet denken dat ze nu al naar bed ging hoor! Het was nog maar tien uur. Ze wou Brent bellen. Ze wist dat het eens moest gebeuren. Ze ging het uitmaken.

De deurbel ging. Wat is Brent toch lief. Ze had hem gebeld en gevraagd om te komen, want ze moesten praten. Brent was gelijk gekomen, waarschijnlijk omdat ze zo serieus had geklonken. Ze vond het sneu om het uit te maken, maar het moest wel. Ze voelde het gewoon niet meer. De liefde was over, ze hoopte wel dat Brent en zij vrienden konden blijven. Ze opende de deur en Brent gaf haar meteen een knuffel. ‘Wat is er? Waar wil je over praten? Is er iets erg gebeurt?’ vroeg hij meedelevend. ‘Nee,nee…rustig maar. Ik wil je wat vertellen.’ ‘Oke, maar geef me eerst eens een zoen, ik heb je gemist.’ Brent boog zich naar haar voorover en pakte haar hand, maar ze wende haar hoofd af. ‘Nee Brent, het spijt me. Maar ik kan dit niet langer.’ ‘Wat bedoel je? Wat kan je niet langer?’ Brent begon het door te krijgen. Ze hoorde het aan zijn stem. ‘Ik maak het uit, Brent. De liefde is over.’ Hij keek haar beteuterd aan. ‘O….’ Ze liet zijn hand los. ‘Ik wil heel graag vrienden blijven ,Brent.’ Hoorde ze zichzelf zeggen. ‘O…’ zei hij weer. Hij draaide zich langzaam om en liep snel naar zijn fiets. Ze rende achter hem aan en pakte zijn schouder. Ze voelde hem verstijven en hij draaide zich om. Hij had tranen in zijn ogen. ‘Het spijt me Brent...’ Ze boog zich naar hem toe en zoende hem op zijn mond. Ze voelde dat hij haar schouders pakte. Hij duwt haar na een paar seconden weg. ‘Waarom deed je dat?’ vroeg hij kwaad maar ook verbaasd. Hij keek haar vijandig aan. ‘Je was toch niet meer op me verliefd?’ Ze wist niet wat ze moest zeggen. Waarom had ze hem zomaar gezoend? Wat had haar bezield? Ze draaide zich om een liep naar de voordeur, die ze vervolgens achter zich dicht gooide. ‘Kan het wat zachter?’ hoorde ze haar moeder met een slaperige stem zeggen. Een luide snik ontsnapte uit haar keel. Ze ging op de trap zitten en huilde zachtjes met haar gezicht in haar handen. Wat had ze gedaan? Waarom zoende ze hem nou? Waarom?

‘Hoi Fianna, met mij, Kay-linn.’ Ze wist dat Fianna zou horen dat ze gehuild had. ‘Hoi Linn, sorry maar Yoeri is er nog. Kan je een andere keer terug brengen? O, ik bedoel terug … hihi … bellen. Yoer niet kietelen! Haaaa’ was Fianna’s antwoord. Ze hoorde helemaal niet dat ze gehuild had. Nou sprongen er weer tranen in haar ogen. Iedereen had iemand, Fianna had veel vriendinnen en zo te horen een super leuk vriendje. Brent had giga veel vrienden en speelde ook nog eens in een band. Haar moeder had zussen en vrienden en vriendinnen. En wie had zij? Fianna misschien… maar die was alleen maar met andere dingen bezig. En Brent, ja, dat was duidelijk. Die had ze de deur gewezen, en daarna gezoend. Hoe stom kan je zijn? Ze stond op van de trap en liep naar boven. ‘Wat is er liefje? Hoorde ik je nou huilen?’ vroeg haar moeder. Ze hoorde de bezorgde klank. Ze zou het ontkennen. ‘Nee hoor, er is niets.’ Ze probeerde zo normaal mogelijk en een beetje verbaasd te klinken. ‘Oké, dan ga ik weer slapen.’ Ze zuchtte en gooide haar kamer deur open. Ze kleedde zich uit en deed haar pyjama aan. Even later, na het tanden poetsen in de badkamer,l iep ze naar de tafel waar een plastic bak op stond. Hè? Waar was hij? Waar was meneer Bo? Ze wist dat het een verschrikkelijke naam was, maar ze wist niets anders en Fianna vond het een super coole naam. Dus heette haar dwerghamster voortaan Meneer Bo. Echt dom. Maar nu zag ze hem niet in zijn bak zitten. Wat vreemd. Ze maakte de deksel open en keek onder het houten huis. Ze schrok ‘Hè?!!’ zei ze hardop. Waar is Meneer Bo nou? Het enige wat ze onder het huisje zag zitten was een leeg hoopje stro. Terwijl ze de deksel weer op de bak deed schrok ze. Ze liet de deksel uit haar handen vallen. Wat een hoop herrie veroorzaakt. Haar moeder riep niets. Dus die had waarschijnlijk een slaappil genomen, omdat ze anders niet kan slapen. En gelijk heeft ze. Zij zou ook niet kunnen slapen met al het kabaal dat ze maakt. Maar ze was zo geschrokken omdat ze een gat in de bak zag zitten. Bo was ontsnapt! Ze zocht haar hele kamer door, maar vond Meneer Bo niet. Ze zocht op de badkamer en de logeerkamer, maar kon hem niet vinden.

Op het laatst bedacht ze zich dat hij misschien wel bij haar moeder op haar kamer was. Ze stond voor haar moeders deur en wist niet of ze nou naar binnen moest gaan of niet. Haar moeder zou vast en zeker boos op haar worden als ze wakker zou worden van haar. Maar ze had waarschijnlijk een slaappil ingenomen, anders had ze net ook wel geroepen toen de deksel viel. Haar hand reikte naar de deurklink, een moment twijfelde ze nog maar haar hand duwde de klink al omlaag. Ieeeee!!! Een hels kabaal klonk door de kamer. Dat was de deurklink. Maar ze zag haar moeder in bed liggen, en zij scheen er geen last van te hebben. Ze wou beginnen te gaan zoeken, maar het schoot haar te binnen dat ze het licht niet aan kon doen. Ze liet de deur op een kier en liep terug naar haar eigen slaapkamer. Ze trok haar houten lade open en graaide de zaklamp eruit. Ze liep wat gehaast terug naar de kamer van haar moeder. Op de een of ander manier voelde ze zich opgejaagd, alsof ze iets deed wat niet mocht. Ze wist dat het dat niet zo was, maar toch. Ze klikte de zaklamp aan en scheen voorzichtig op haar moeders bed. Ze zag haar moeder met haar rug naar haar toe liggen. Ze ademde gelijkmatig, wat betekende dat ze diep sliep. Ze scheen over de vloer en langs de muren. Toen ze daar niets zag, zakte ze door haar knieën en scheen onder het bed. Ze dacht dat ze wat zag en bukte zich iets verder onder het bed. Ze hoorde iets kraken achter zich en schrok op. BAF! Ze had haar hoofd gestoten tegen het bed van haar moeder. ‘Au’! floepte ze eruit. Ze sloeg verschrikt een hand voor haar mond en schoof onder het bed vandaan. Ze zakte neer in een kleermakers zit en streek met haar hand over haar hoofd. Auw, wat deed dat zeer zeg. Maar waar was ze nu eigenlijk van geschrokken? Ze stond op en scheen naar de deuropening. Ze zag niets, ze zal wel met haar eigen voet op een plank hebben geleund, die gekraakt heeft. Wat een sufferd is ze ook.

Ze staat op en schijnt met de zaklamp door de kamer, misschien zit Meneer Bo in onder het boekenkastje? Ze bukt en schijnt onder het kastje. Ze ziet geen Meneer Bo, alleen een boek met een glanzende rode kaft. Ze grinnikt in zichzelf als ze denkt aan het grote boek van sinterklaas. Vroeger dacht ze altijd dat daar de meest geweldigste dingen in stonden.. maar nu ter zaken. Ze pakt het boek op en strijkt met haar hand over de kaft. Het voelt stoffig aan. Ze blaast over het boek en ze voelt een nies opkomen. Ze schuifelt snel de kamer uit en niest nog voordat ze goed en wel op de gang staat. In het licht van de gang kijkt ze naar de titel. ‘De roze bloesem in je ogen’ geschreven door Rick Jean. Vast een saai boek. Ze loop de kamer van haar moeder weer in en maakt wat ruimte in de kast. Ze zet het boek tussen twee andere boeken in. Maar nu nog Meneer Bo vinden. Ze besluit om nog even onder de kledingkast van haar moeder te kijken. Daar ziet ze ook niets. Ze zucht en sluipt terug naar haar kamer.

Als ze in bed ligt, komt ze niet in slaap. Waarom bel ik Xandra eigenlijk niet? Vraagt ze zich af. En waarom zoende ik Brent nou? Ik laat hem zo in twijfel en dat verdient hij niet. Ze vraagt zich af of Xandra een vriendje heeft. Zelf heeft ze pas twee vriendjes gehad, Brent en Nick. Nick was helemaal niet aardig voor haar, en bovendien was dat in groep acht. Dus dat telt eigenlijk niet, maar toch noemt ze hem wel altijd als mensen haar naar haar vriendjes vragen, anders klinkt alleen Brent zo zielig. Maar het is wel waar. Ze is ook zielig. Niets waard, lelijk en vriendloos. Met een verdrietige blik op haar gezicht valt ze in slaap.

Na een paar uur schrikt ze wakker van een geluid in de badkamer. Ze wrijft in haar ogen en denkt eraan of ze zal gaan kijken. Natuurlijk, denkt ze opeens, misschien is het Meneer Bo wel! Ze zwaait de dekens van zich af en zet haar kleurige sokken op de grond. Altijd heeft ze al gedacht dat twee verschillende sokken geluk brachten, dus vannacht heeft ze een donkerpaarse sok en een lichtgele aan. Want een beetje geluk kan ze nu wel gebruiken. Maar oké, ze doet voorzichtig de deur open, om haar moeder niet wakker te maken. Ze loopt naar de badkamer. Ze weet dat de klink kraakt dus doet ze deze haast nog voorzichtiger naar beneden. Ze wil de deur open doen, maar die klemt, dus trekt ze nog een keer. ‘Hé, wil je dat laten?’ hoort ze een stem vanuit de badkamer. ‘Mam?!’ hoorde ze nou de stem van haar moeder in de badkamer? ‘Ik zit even op de w.c. mag dat niet ofzo?’ haar moeder klinkt boos. ‘Jawel, maar ik hoorde wat in de badkamer, en aangezien in Meneer Bo zocht, dacht ik: laat ik even gaan kijken, maar ik kan niet naar binnen want de deur klemt.’ Ratelt ze haar verhaal. ‘De deur klemt niet’ is het antwoord van haar moeder. ‘O’ zegt Kay-linn. ‘Hij zit op slot.’ Zei haar moeder deze keer wat vriendelijker. ‘Maar mam! Je doet de badkamer nooit op slot, dus waarom nu wel?’ ‘Ik …. Dus jij bent die hamster kwijt? Heb je al en de logeerkamer gezocht, en in de badkamer? En in mijn kamer?’ het verbaasd Kay-linn dat haar moeder geen antwoord geeft. ‘Ja’ beluit ze daarom maar te zeggen. Ze vindt dat het erg lastig praat zo met een deur tussen hun in. ‘Waarom zit je daar, mam?’ vraagt ze nogeens. Het blijft een lange tijd stil en dan gaat de deur open. Kay-linn stond in gedachte verzonken, dus ze had het eerst niet door, ze kon nog net op tijd aan de kant springen, anders had ze haar hoofd lelijk bezeerd. ‘Hé!’ roept ze. Haar moeder gaat er niet op in.
Ze zegt alleen: ‘Ik weet misschien waar meneer Bo is …’



VOLGENDE KEER VERDER!!!!!!

Aantal keer bekeken: 2919
Waardering: 7.67 op 10
Geef een cijfer:

Alle rechten voorbehouden 2005-2024 - www.verhalenlezen.nl


Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!


Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 13 bezoekers online