Verhalenlezen.nl - Voor al uw verhalen en sprookjes. Ook hebben we liefdes verhalen en erotische verhalen.

Save Him. .

U leest om dit moment het verhaal Save Him. gepost door Kerstin Tempel. Dit verhaal is gepost in de categorie spannende verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar spannende verhalen?
Categorie: spannende verhalen
Gepost door: Kerstin Tempel
Gepost op: 2007-6-8

Verhaal:

Save Him.
’godver, jullie snappen ook niks hé! laat me toch eens met rust!’’ en ik knalde de deur voor mijn ouders dicht. Ik liet me op de grond vallen, en barste in huilen uit. ‘’kerstin.. laat ons even met je praten.’’ ‘’nee!’’ gilde ik. Ik hoorde mijn moeder zuchten en ze liep weer naar beneden, gevolgd door mijn vader. Ik droogde mijn tranen, en zette de computer aan. Het was al 22:45 maar dat interesseerde me niks, niet dat er veel mensen op msn of de chat zouden zijn, maar dat maakte niks uit. Ik drukte internet aan, en ging naar de chat. ‘’jammer dan, je bent verbannen!’’ mompelde ik, en gilde het uit. ‘’dat kan er ook nog wel bij!’’ en ik sloeg mijn hoofd tegen het bureau. ‘’awh…’’ kreunde ik, dat was pijnlijk. ‘’was ik maar nooit geboren, dan was al dit nooit gebeurt!! Ooooh wat zouden mijn ouders dan gelukkig geweest zijn..’’ zat ik tegen mezelf te zeiken. Ik hoorde iemand tegen de deur kloppen, ik zuchtte diep. ‘’rot op! Ik heb jullie niet nodig!!!’’ gilde ik uit, en trapte tegen de computer. Hij viel om, en ging uit. ‘’ook dat nog!!’’ schreeuwde ik uit, ik had echt mijn tijd niet. Langzaam ging de deur open. Ik zag annemieke’s gezicht tevoorschijn komen. ‘’eh.. zou ik binnen mogen komen.’’ Ik haalde me schouders op en zuchtte. ‘’waarom niet..’’ ik liet mezelf weer op de grond vallen, en gilde het uit. ‘’argh, ik weet echt niet waarom ik het nou telkens doe.. ik doe ook alles fout hé… !?’’ Annemieke schudde haar hoofd. ‘’nee hoor.. je doet niks fout, je doet het hartstikke goed.’’ Ik kuchte. ‘’ten 1e; ik ben een heleboel vrienden kwijt… ten 2e; die kut ouders snappen niks van mijn leven, en ten 3e; dat ik geboren werd, was een grote fout van de natuur… Pff, ik wil gewoon dat niemand meer last van mij heeft, klaar uit..’’ Annemieke zuchtte, ze had me wel vaker meegemaakt, maar zo? Nee nooit.. ‘’joh kers, doe nou niet zo idioot.. wij willen je niet kwijt!’’ ik gilde weer. ‘’niet kwijt hé.. wel dood zeker, ach laat me maar!!’’ en ik stond op, en liep naar buiten. Annemieke kwam langzaam achter me aan gelopen. ‘’ga weg! Ik heb je hulp niet nodig!!’’ riep ik, en ze schrok. Ze zuchtte, en liep de trap af naar beneden. Er liepen een paar tranen over mijn wangen, ik snoof. ‘’kut kinderachtige mensen ook allemaal, snappen niks van mijn gevoelens, houden ze er überhaupt rekening mee dat ik ook wil leven.. nee hoor, ze denken godver alleen maar aan zichzelf, Pff..’’ mompelde ik.
Ik voelde mijn mobiel. Ik zuchtte. ‘’kunnen ze me geen moment met rust laten of zo!’’ en ik pakte hem uit me zak. Het was Anna. ‘’mot je?’’ snauwde ik. ‘’zeg zeg, niet zo’n grote mond tegen mij hé.. zeg, ik weet niet wat je dwars zit, maar ik ga het eruit krijgen, vroeg of laat!oh, maar ik moet weer gaan, doei..’’ en ze hing weer op. Ik haalde me schouders op, vaag gesprek was dat. Ik liep snel naar binnen, pakte mijn tas, en stopte er een fles cola en een zak drop in. Ik pakte ook een jogging broek en een shirtje, en nam mijn laatste 20 euro mee. Me broer zag dat ik mijn tas aan het inpakken was. ‘’zeg, wat ga jij doen?’’ ik keek achterom, en ging weer verder. ‘’negeren..’’ mompelde ik. Hij zuchtte. ‘’met jou is niks te beginnen..’’ ik wou gaan gillen, maar hield me toch in. Ik sloeg de tas om mijn schouder, en liep het dak weer op. Ik keek over de rand, en slikte. Durf ik het?.. springen of klimmen..? kan net zo goed geen van beide doen.. nee, ik moet hier weg. Ik ging op de rand staan, en zuchtte even. Het was best klote, dat we op een bovenwoning woonden, als ik ging springen, viel ik nogal hard, en was de kans dat ik het niet zou overleven, maar sowieso, naar beneden klimmen zou ook niet lukken, dan zou ik misschien uitglijden van de regenpijp, en ook vallen, dus allebei zouden mijn dood kunnen worden. ‘’net als of iemand om mij geeft…?!’’ suste ik mezelf toe. Ik kuchte even, en liet mezelf naar beneden glijden via de regenpijp. Maar er kwam een harde windruk aan de regenpijp te trekken, net als of iemand wou dat ik viel.. ik gilde, en gleed steeds verder. Opeens raakte hij los, en viel er water uit, het gleed over mijn handen, ik kreeg het kouder, en mijn handen gleden los. Ik gilde, en viel….

Langzaam opende ik mijn ogen, ik lag in het gras. Het regende en het waaide hard, maar het goede nieuws was.. ik leefde nog! voorzichtig probeerde ik op mijn voeten te gaan staan, het deed wel zeer, maar het lukte. Langzaam en voorzichtig liep ik van het gras af, naar mijn tas, die naast het gras was geland toen ik viel, en hem moest loslaten. Ik strompelde verder, en liep langzaam bij de lantaarnpalen langs. Het was nog S’nachts, dus ik moest voorzichtig doen. Ik voelde in mijn broekzak. Gelukkig, de 20 euro zat er nog in. Ik liep verder, de brug over, en ging richting het park. Opeens kwam er een brommer langs me gereden, hij remde, en draaide zich om. ‘’hé jou gezicht heb ik vaker gezien! Vriendin van Jan-Willem en Bell?’’ ik vond het maar niks, dat iemand S’nachts tegen me praatte, en dat hij me kende, maar ik knikte. Hij glimlachte, en wenkte dat ik dichterbij moest komen. Hij duwde me een helm in de hand, en zei dat ik moest gaan zitten. ‘’ik breng je wel naar Jan-Willem, maar ik moet eerst even mijn nichtje uit de club halen..’’ ik glimlachte, en stapte achterop, niet eens wetend of hij wel te vertrouwen was, maar ach, wat deed het er toe, ik zat eindelijk comfortabel, en ging weg uit die verschrikkelijke buurt. Jan-Willem was de enige nog, alles voor me.. de enigste… alles… en langzaam sloot ik mijn ogen, en leunde tegen de jongen zijn rug aan.


Langzaam schudde hij me heen er weer. ‘’meisje.. we zijn er..’’ ik opende mijn ogen, en zag een vuurrode zon boven de daken uitkomen. Was het alweer zo laat? Hoe lang zaten we dan wel niet op de brommer? Ach, wat kon het me schelen, ik was bij me enigste overgebleven vriend. De enigste die me nog begreep. Hij zou vast willen weten, waarom ik niet op school was, en de vorige keer huilend naar huis ben gefietst.

We liepen samen de tuin in, zo te zien was hij persoon aan ‘t huis. We zagen licht branden in de kamer, en basten klopte zacht op de keuken deur, die leidde naar de woonkamer. ‘kom maar binnen..’’ hoorde we iemand snikkend mompelen. We liepen zacht naar binnen, en ik wist meteen dat het Jan-Willem’s moeder moest zijn die zo huilde. Ik rende naar haar toe, en ging naast haar zitten. ‘’wat is er aan de hand?’’ vroeg ik, en streelde haar rustend over haar schouders. ‘’hij is ziek..’’ ‘’hoe ziek? Een ziekte?!’’ riep ik uit. Ze knikte en snikte even weer. Even later toen ze weer op adem was, vertelde ze me het verhaal. ‘’hier, bekijk deze site maar even..’’ en ze drukte het computer scherm aan, waar nog steeds de site openlijk stond.


‘’dus een kankersoort ziekte?’’ vroeg basten. Ze knikte, en droogde haar tranen weg. ‘’hij ligt boven, misschien wil je even bij hem kijken?’’ vroeg ze, ik knikte, en stormde de trap op. Daar lag hij dan, in zijn bed, rood van de warmte, en zwetend van de pijn. Tranen stroomden, zonder dat ik het überhaupt wou, over mijn wangen. Ik knalde naast hem neer op de grond, en greep zijn hand. ‘’rustig maar… ik ben bij je, het komt wel goed.’’ De dokter, die op de stoel zat wat te schrijven in zijn boekje, zuchtte even. ‘’meisje, ik weet niet of we hem kunnen redden..’’ ik draaide versuft snel mijn hoofd naar de dokter toe, trillingen liepen door mijn hele lichaam. Mijn alles, die jongen die alles voor me was, alles voor me over had, alles van me wist, mij altijd hielp, had een ziekte en kon niet worden gered? Het voelde als of mijn wereld in elkaar stortte, wat ik zelf ook deed. Ik knalde huilend neer op mijn rug, en begon te huilen als een gek. ‘’hij mag… nee, alstublieft, zeg dat er nog een manier is.. hij moet gered worden, ooooh alstublieft!! Laat hem niet sterven!! Ik wil hem nooit of te nimmer kwijt!!’’ basten kwam naast me zitten, en trok mij naar hem toe. Hij sloeg zijn armen om mij heen, zoals Jan-Willem gedaan zou hebben. ‘’rustig meisje..’’ ‘’er is nog 1 manier..’’ en meteen stond ik recht op, de dokter stond op, en voelde aan Jan-Willem’s voorhoofd. Hij slikte, hij voelde gloeiend heet aan. ‘’Azië..’’ was alles wat hij sprak.

Basten stond op. ‘’dus we moeten naar Azië om daar íets of íemand te gaan zoeken zodat hij weer beter word?’’ de dokter knikte. ‘’AZIË?! U wilt ons gewoon naar Azië sturen zonder naam of wat dan ook? Weet u ook niet welk land, of welke stad?’’ de dokter kuchte even kort, en ging weer zitten. Mijn hele leven thuis, en school, al mijn problemen, het was niks meer waard, het deed er niet toe, ik móest Jan-Willem helpen! ‘’ja, ik weet zijn laatste adres nog wel.. ik zal even voor jullie kijken.’’ Een stroom van opluchting vloog door mij en basten heen. De dokter drukte ons een boekje in de hand, met daarin het adres, en verdere informatie over de vliegtuigen en andere vervoersmiddelen voor naar Azië. ‘’bewaar dit goed.. het is het bewijs dat jullie door mij zijn gestuurd, ze laten zeg maar, niet iedereen toe, snap je?’’ we knikten begrijpelijk, en ik stopte het boekje in mijn tas. ‘’ik zal het goed bewaren..’’ ik pakte Jan-Willem’s hand, en streelde zijn warme gezicht. ‘’ik wil je niet kwijt,, alsjeblieft houd vol! We komen zo snel mogelijk weer..’’ en ik gaf hem een zoen op zijn wang, mijn lippen branden zowat kapot, zo warm was hij. Hij ademde zwaar, maar hield zijn ogen dicht. Waarschijnlijk lag hij in een diepe slaap. ‘’ga maar snel..’’ zei z’n moeder, en gaf ons nog een knuffel. ‘’veel succes, en ooooh zo erg bedankt dat jullie dit voor hem willen doen!!’’ ‘’voor hem heb ik alles over..’’ mompelde ik, en we stapten weer op de brommer. ‘’we gaan naar een vriend van me, die heeft een auto, daarmee kunnen we naar het vliegveld.’’ Ik knikte, en vond het allemaal wel best, áls hij maar gered werd.

Niet denkend aan hoe mijn ouders erover zouden denken dat ik zo maar naar Azië ging, stapte ik in de auto. We hadden genoeg spullen meegekregen van basten’s vriend, en ik had nog 20 euro, maar basten had natuurlijk veel meer mee, dus we konden ons wel redden. ‘’de vliegtickets zijn gereserveerd, jullie kunnen zo doorlopen bij het vliegveld, en…veel succes.’’ We knikten, en basten reed snel de straat uit. We reden richting de snelweg, en zo kwamen we ondertussen na een anderhalf uur in de buurt van Flevoland. ‘nog ongeveer 2 uurtjes.. als er geen files staan, ga maar even proberen te slapen, dat heb je wel verdient.’’ Ik knikte, en ging liggen. Ik staarde naar buiten, uit het dakraam. Wolken vlogen voorbij, en zo af en toe, vloog er een vogeltje. Langzaam sloot ik mijn ogen, en zag Jan-Willem voor me. Ik zuchtte, zou hij het volhouden tot wij terug zouden zijn uit Azië? Zou die persoon met het tegengif ons überhaupt willen helpen? Ik haalde even diep adem, en opende mijn ogen weer.

We renden naar de ingang van het vliegveld, we hadden dus wel in de file gestaan, een kwartiertje maar, maar wel een kwartiertje te lang! ‘’wacht! Wij moeten nog mee!!’’ riep basten. ‘’hebben jullie een ticket?’’ ‘’we hebben gereserveerd..’’ zei ik, de man knikte, en liet ons door. We zochten de gereserveerde stoelen op en gingen snel zitten. ‘’wilt u uw riemen vast maken? We gaan opstijgen.’’ Mompelde een vrouw via de cockpit. Ik maakte mijn riem vast, en daar gingen we. Richting Azië.. vanaf dit moment begon mijn grootste avontuur ooit, de redding van Jan-Willem kon nu niet meer worden terug gedraaid….

‘’waar nu heen…?’’ mompelde ik, en keek vragend om me heen, op het oh zo grote vliegveld van Calcutta. ‘’India is groot.. maar we moeten naar een klein dorpje, net buiten het centrum..’’ en Basten keek even op het papiertje. ‘’als het goed is, in Bali..’’ ik knikte, en begon te liften voor een taxi. ‘’jij wil, in India, als een Nederlander, die geen woord Indisch kan, een taxi te pakken krijgen?!’’ ik grinnikte, toen er net op dat moment een taxi stopte. ‘’We must get as quick as it can to Bali, can you get us there?’’ de man achter het stuur knikte en deed de deuren open. ‘’zeg.. hoe willen wij de taxi betalen, met EURO’S!?’’ ik zuchtte, daar had ik ook nog niet aan gedacht. ‘’can we pay with Netherlands’ euros?’’ vroeg basten, de man glimlachte. ‘’off course.. always happy to get an other money..’’ ik zuchtte opgelucht.

‘’here it is, and thanks for the money!’’ zei de chauffeur, en we werden voor een bijna uit elkaar vallend ziekenhuis afgezet. ‘’t ziet er verlaten uit..’’ mompelde basten, en klopte op de deur. Stof viel op ons hoofd, van het dakje. ‘’en het word tijd dat dit gerestaureerd word..’’ zei ik, en veegde het stof uit mijn haar, en van me schouders. De deur werd krakend open gedaan door een vrouw, zo te zien Nederlands, aan haar Nederlandse uiterlijk. ‘’kan ik jullie helpen?’’ vroeg ze, zo te zien had ze opgemerkt dat wij ook Nederlands waren. Ik stak mijn hand uit. ‘’wij komen uit Nederland, en zouden graag even met de dokter willen praten..’’ de vrouw keek ons opeens streng aan. ‘’we zijn gestuurd dokter de vries..’’ de vrouw keek ons nog steeds streng aan, maar liet ons binnen. ‘’wacht hier maar even..’’ en ze liep een kamer binnen, en sloot zachtjes de deur. Daar stonden we dan, midden in India, een verlaten ziekenhuis, te wachten op onze redder in nood. Ik keek rond, het was hier eigenlijk best mooi, ondanks alle stof en rotzooi. Basten wees naar de muur. ‘’zo te zien sinds kort nog ingeschoten..’’ ik knikte, er zat een gigantisch gat in het grote raam boven de trap. Even later ging de deur weer open, en kwam er een man uit gelopen. Ik wist niet zeker op het Dokter Anderson was, maar ik rende op hem af. ‘’heeft u het middel?’’ ‘’welk middel meisje..’’ ik keek hem vragend aan, hij zuchtte. ‘’kinderen.. ik heb vreselijk nieuws voor jullie.. jullie zoeken dokter Anderson hé?’’ ik knikte. ‘’waar is hij? We hebben hem echt dringend nodig!!!’’ ‘’sorry.. maar de dokter is 2 jaar geleden al overleden..’’ Basten schrok, en schokte naar adem. Ik keek de man aan, en mijn ogen begonnen te blinken van tranen. ‘’maar…’’ ‘’sorry, ik kan jullie niet verder helpen…’’

Daar stonden we dan, buiten op straat, voor het verlaten ziekenhuis, zónder een tegengif voor Jan-Willem’s ziekte. Hoe kon het gebeuren? Onze reis naar India, voor niks! Hoe konden we nou ooit hem redden als onze enige hoop Allang niet meer leefde? Ik zuchtte, en legde mijn hoofd op mijn Knieën. ‘’het lukt ons misschien, als we in zijn medicijnenkast kunnen komen, die heeft elke dokter die eigen recepten heeft voor ziektes..’’ mompelde basten, terwijl hij vragend naar het huis staarde. ‘’en waar kunnen wij die kast vinden?!’’ zei ik, en stond meteen op. Basten wees naar een raam, helemaal bovenin het huis. ‘’ik denk dat het daar staat, maar wij worden nooit weer binnengelaten daar.’’ Ik knikte, en liep het trappetje voor het ziekenhuis af, en ging aan de andere kant van het ziekenhuis kijken. ‘’hier!! Daar kunnen we omhoog komen!!’’ riep ik, en basten kwam eraan lopen. Ik wees naar een trap, die uitkwam boven het huis, waarschijnlijk een brandtrap, voor het geval dat er brand uit zou breken. ‘’het ziet er niet stevig uit..’’ mompelde basten. Ik zette mijn voet op de eerste treed, en het kraakte wel heel erg. ‘’kom, we zoeken eerst een slaapplek.. ik kan het nu niet meer, ik ben doodop..’’ zei basten, en we liepen samen richting het dorpje. Een vrouw zwaaide vrolijk, en wenkte dat we moesten komen. ‘’jullie zoeken een slaapplaats?’’ vroeg ze, basten en ik keken elkaar vragend aan, en ik haalde me schouders op. ‘’kom binnen, kom binnen!!’’ en ze gaf ons een vriendschappelijk duwtje, en we stapten het huisje binnen. ‘’ik heb jullie in het vliegtuig al horen praten, en ik hoorde dat jullie hierheen moesten, net als ik.’’ Vertelde de vrouw, terwijl ze ons een kop warme chocolademelk gaf. Ik pakte hem vast, met allebei de handen, en drukte de beker tegen mijn lippen aan, geen druppel goot ik door mijn keel. ‘’jullie moesten naar Dokter Anderson hé?’’ basten knikte, en zette zijn beker weer even op tafel. ‘’maar hij is al dood..’’ ik verslikte me, zo droog dat hij het zei, moest ik er wel om lachen. ‘’ja ik hoorde het.. jullie hadden een vriend met een ziekte?’’ ik knikte, en drukte de beker nog dichter tegen mijn lippen, langzaam stroomden er tranen uit mijn ogen. ‘’ongenezelijk.. Dokter Anderson was de enige met een tegengif..’’ de vrouw knikte, en reikte ons een paar koekjes toe, maar ik weigerde te eten. ‘’je moet wat eten…’’ suste basten, ‘’ook al is het maar een koekje..’’ ik zuchtte, en stopte een klein stukje in mijn mond.

‘’hier kunnen jullie slapen, en blijf maar hier zolang als jullie tijd nodig hebben voor je onderzoek naar het tegengif..’’ zei de vrouw, en wees ons een kamer. Ik knikte, en gooide mijn tas, die met de minuut zwaarder werd op het bed. ‘’bedankt voor de hulp..’’ zei ik, de vrouw knikte. ‘’graag gedaan kinderen.. je denkt toch niet dat ik zulke jonge kinderen alleen op straat laat?’’ ik glimlachte. ‘’nou ja, welterusten..’’ en ze sloot zachtjes de deur. ‘’ik ben doodop joh, ik ga slapen.. ik weet niet wat jij gaat doen, maar mij zie je niet terug..’’ mompelde basten, terwijl hij zijn shirt uittrok. Ik keek naar zijn mooi gevormde lichaam, en kreeg het er warm van. ‘’ja, ik ga ook liggen.. welterusten..’’ zei ik, terwijl ik mijn tas doorzocht naar mijn shirtje en trainingsbroek. hij glimlachte, en sloot zijn ogen.


Aantal keer bekeken: 2718
Waardering: 5.08 op 10
Geef een cijfer:

Alle rechten voorbehouden 2005-2024 - www.verhalenlezen.nl


Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!


Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 20 bezoekers online