Lees het verhaaltje: Save him deel2. op verhalenlezen.

Save him deel2..

U leest om dit moment het verhaal Save him deel2. gepost door Kerstin Tempel. Dit verhaal is gepost in de categorie spannende verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar spannende verhalen?
Categorie: spannende verhalen
Gepost door: Kerstin Tempel
Gepost op: 2008-2-23

Verhaal:

Save him deel2.
DE VOLGENDE OCHTEND
We waren vroeg opgestaan, om terug naar het ziekenhuis te gaan, maar dit keer niet alleen. De vrouw, Christina heette ze, ging met ons mee. Ze klopte op de deur, niemand deed open, dus duwde basten de deur in. We zochten door de kamers heen. Ik plofte neer op een onder stof bedorven bank, en zuchtte. Niks, helemaal niks, niemand te vinden. ‘’wat nu?’’ vroeg Christina, die wat drinken pakte uit de zojuist gevonden keuken. Ik stond op, en strompelde de gang op, ik keek rond, en zag 5 trappen. 4 daarvan hadden we net gevolgd, en kwamen bij een soort behandelkamers uit. Ik had er nog bij na gedacht de 5e trap ook te nemen, maar die kwam waarschijnlijk bij hetzelfde uit. Ik zuchtte, en ging op de onderste treed zitten. Langzaam draaide de radio een deuntje, basten had hem aangezet. Als we zijn medicijnenkamer niet zouden vinden, of überhaupt iemand..hoe zou het dan met Jw aflopen.. misschien genas hij wel, en had de dokter het fout, of.. de dokter had het goed, en had hij niet lang meer. Ik zuchtte diep, toch, ik zou moeten kijken waar die 5e trap naar liep. Dus ik stond op, en liep richting de trap. Ik zette mijn voeten op de eerste treden, en het kraakte erg. Ik liep verder, tot de volgende ronding, en bleef even staan. Misschien was dit wél de trap tot ontdekking, maar niets was zeker. Ik gooide mijn naar voren gevallen haar weer naar achter, en liep langzaam verder omhoog. Ik dacht na, over de ruzies op school, opeens was alles weg, het enigste wat nog bestond, was Jw die ziek was. Het interesseerde me niet wat de anderen dachten, en wat me ouders wel niet zouden zeggen als ze hoorden dat ik in India zat. Ik zuchtte, en liep weer een paar treden verder omhoog. Ik had tot nu toe nog geen bereik gehad met me telefoon. Ik pakte hem, en keek of het nu wel lukte. En ja hoor, 4 gemiste oproepen. 1 van Anna, 1 van Nadine, en 2 van me ouders. Ik kuchte, en gooide mijn mobiel terug in de tas. Ik duwde zacht tegen de deur aan, en zag al meteen dat het niet een behandelkamer was. Ik keek naar de deur, er hing een vaag naambordje op. Ik kon nog net Anderson lezen, en gilde het uit. Basten en Christina kwamen naar boven gerend. ‘’wat is er?!’’ riepen ze. Ik wees naar de deur, en een grote glimlach vormde zich op basten’s gezicht. Hij duwde de deur verder open, en liep snel naar binnen.

We zochten de hele kamer door naar de medicijnen, tot dat we bij de kast aankwamen. ‘’hij is op slot…’’ mompelde Christina teleurgesteld. Basten keek naar het bureau, en liep er snel heen. Hij opende alle laden, en vond een sleutel. ‘’misschien..’’ zei hij, en keek ons vragend aan. Hij stak de sleutel in het gat, en ja hoor, de kast ging open. Daar stonden dan, minstens 200 potjes. ‘’één van die moet het zijn..’’ we pakten alle 3 zo’n 50 potjes, en zochten naar het tegengif van de ziekte.

How to save a Life
Langzaam begon er een zacht muziekje te spelen in de duisternis, we zochten gewoon door en negeerden het. Na 190 potjes en flesjes te hebben doorzocht, hadden we nog steeds niks. Ik begon de hoop op overleving van Jw te verliezen en tranen stroomden over mijn wangen, en de muziek maakte het alleen nog maar erger. Hoe kon het, dat ik mijn hoop begon te verliezen, terwijl we nog 10 flesjes te gaan hadden? Wie weet, zat daar ons einde wel in. Of stel je voor, hij zat er niet bij.. en het ging daar in Nederland met de seconde slechter met Jw. Zou hij het nog volhouden.. ik zuchtte, en ging op de grond zitten, met de laatste 10 flesjes. Hoe dan ook, ging ik ze toch doorzoeken naar ons antwoord. Mijn hoop vervaagde met de minuut verder weg. Ik pakte het eerste potje, en nee.. dat was het niet, de volgende tranen liepen over mijn wangen. ‘’het is maar 1 potje, de andere 9 kunnen het nog zijn..’’ suste Christina, die samen met basten naast me was komen zitten. Ik pakte het volgende potje. En nee, die was het ook niet.. de volgende 6 potjes waren het ook niet, en al mijn hoop was vervlogen, niets zou Jw kunnen redden, het tegengif was er gewoon nooit geweest! Ik slikte, en tranen bleven maar stromen, we ruimden de gepakte potjes weer op, en de laatste 2 potjes lieten we staan. ‘’het zijn ze toch niet..’’ mompelde ik, en veegde mijn tranen weg. ‘’where did I go wrong, I lost a friend…’’ fluisterde ik. Basten sloeg een arm om me heen. ‘’hij is nog niet verloren!!’’ ik zuchtte, en pakte 1 van de 2 potjes. Christina had de andere gepakt, en was de tekst aan het doorlezen. Niks zei mij nog, het zou nog kunnen! Niemand die nog zei, geef de moed niet op! Mijn hoop, mijn moed, alles was weg, hier zaten we dan, in India, op zoek naar het middel om alles wat ik nog had te redden.. ik had niks meer om te geloven dat het nog zou lukken, alles was weg..

‘’ik zei het toch!!’’ riep ik, het potje wat ik had, was het ook niet, en Christina zuchtte ook diep. ‘’wat zei je?’’ vroeg ze streng. Ik stond op, en streelde met mijn eigen hand over mijn armen. Ik leunde tegen het raam, en tranen stroomden tegen het raam aan. ‘’niks is er nog.. dat hem kan redden..’’ ze kuchte, en liep langzaam naar me toe. ‘’waar is dat boekje?’’ ik slikte, en pakte het boekje uit mijn tas, en gaf het aan haar. Christina zocht de bladzijde op, waar stond wat we moesten hebben. ‘’dus jij wil zeggen, dat deze 2 namen niet het zelfde waren?’’ suste ze troostend, terwijl ze mij het potje aanreikte. Ik bekeek het potje, zonder enige glinsteringen, las ik ook de bladzijde in het boekje. ‘’wat bedoel je..’’ mompelde ik, tranen verblindden mijn ogen, dus ik kon niet veel lezen. Ze reikte me dit keer een zakdoekje toe, en ik droogde mijn ogen. Ik bekeek opnieuw het potje. ‘’apo..apocalipta…’’ las ik met moeite. ‘’hier.. lees nu dit eens..’’ mompelde basten, en wees naar de tekst in het boekje. ‘’apocalipta, het enigste middel tegen de ziekte, dat is wat jullie moeten hebben, niks anders zou hem kunnen redden, dit middel heeft al meer dan 200 levens gered..’’ en mijn ogen begonnen weer te glanzen, hoop vloog terug, moed verzamelde zich weer. Hoe kon het, dat we het hadden gevonden.. hoe kon het, dat ik nu het levens middel in mijn hand had dat Jw ging redden, en dat we nog steeds niet het huis waren uitgerend om zo snel mogelijk naar het vliegveld te gaan?! ‘’kom!! We gaan terug!!!!’’ riep ik, en stormde de kamer uit, rende de trap af, gleed bijna uit, en vloog naar de deur. Ik probeerde de deur te openen, maar dat ging niet..

Aantal keer bekeken: 2383
Waardering: 6.14 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 26 bezoekers online