Lees het verhaaltje: het sluiten van mijn ogen op verhalenlezen.

het sluiten van mijn ogen.

U leest om dit moment het verhaal het sluiten van mijn ogen gepost door CH. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: CH
Gepost op: 2011-6-23

Verhaal:

het sluiten van mijn ogen
Vandaag heb ik er genoeg van. Het is echt de druppel. Het leven voelt zo dermate zwaar dat ik nog verbaasd ben dat ik nog in staat ben te bewegen. Ik doe het echter ook niet graag, ik vul de laatste tijd het liefst mijn dagen met in bed liggen, ik ben te lusteloos, kan mezelf nergens toe aanzetten, kon ik nou maar blijven liggen, had ik nou maar eens eindelijk rust.

De persoon die langzaam in mij is gaan groeien, de persoon die langzaam mij is geworden, is er niet altijd geweest. En god wat haat ik die persoon die ik nu ben.
Die persoon maakt dat mijn leven op de aardbol zo moeilijk is, die maakt dat ik niet meer goed weet, wat te doen aan mijn toekomst, aan mijn leven.
Ik weet niet wat ik moet doen, hoe ik nu verder moet, ik ben nu echt de weg kwijt, en ik verwacht deze niet snel terug te vinden.
Ik voel me oud, afgeleefd en vermoeid, als een uitputting die niet weggeslapen kan worden. Kon ik maar gewoon stoppen met spoorzoeken en enkel blijven liggen.

Ik mag mezelf niet meer.
Ik ben geen aardig iemand meer. Ik ben niet aangenaam in de omgang, en ik kwets mensen om me heen. De irritatie en de frustratie voor de kleine dingen om me heen worden mijn hoofdzakelijke dagelijkse activiteiten. Is dat niet het meest trieste dat u ooit heeft gehoord?

Maar laten we aan het begin beginnen, is er nog een mogelijkheid dat ik ga slagen in het leven, of ben ik nu dan ook echt zo diep gezonken, en zijn al mijn kansen nu echt verkeken?

Ik weet dat ik geen slecht iemand ben, integendeel, ik zou mijn ziel nog verkopen, indien het voor een groter doel bestemd zou zijn. Ik zou nooit iets misdadigs doen, mensen schaden of over lijken gaan mijn doelen te bereiken.
Ik zou daarentegen gewoonweg succesvol willen zijn, op een eerlijke manier een groot succes van mezelf willen maken. Ik ben maar een simpele ziel, aan de ene kant ben ik met normale verzoeken tevreden. Ik wil net als de meeste mensen gewoonweg een huisje, boompje ,beestje fundering in mijn leven. Ik wil een goede opleiding, een goede baan, en ik wil heel hard werken binnen mijn beroep, als ik ouder word. Ik wil niet afhankelijk moeten zijn van iemand anders, gewoon financieel volledig onafhankelijk, is dat niet mooi?

Dat is dan ook de leidraad in mijn leven, ik leef volgens deze idealen, dit staat bij mij het hoogst in het vaandel. Ik ben hier dagelijks mee bezig, en soms vraag ik mij wel eens af of ik niet te hoge eisen aan mezelf stel. Ik maak het mezelf soms zo moeilijk. De laatste tijd begin ik me dan ook af te vragen; wat is nou eigenlijk het belangrijkst, wat zou mijn prioriteit moeten hebben?
Maakt dit gestribbel mij nou echt zo gelukkig, als ik mezelf vaak voorhoud, dat het me zo zal maken?

Een tijd lang had ik het idee dat ik de hele wereld op mijn schouders kon dragen. Ik voelde me jong, onoverwinnelijk, en ik was tot alles in staat. De wereld had potentieel, ik had potentieel, en deze combinatie zou ertoe leiden dat het leven mooi zou worden. Intelligentie ten top, en ik zou niet onderdoen ten opzichte van het andere geslacht. Ik was volhardend, zelfverzekerd en had ambitie.
Vaak denk ik hieraan terug en heb ik het idee dat als alle tegenslagen het niet zouden hebben gemaakt dat ik al halverwege begraven ben onder alle onzekerheden, en ik nog net zo zou zijn als vroeger, ik tot meer in staat zou zijn dan ik momenteel voor mogelijk zou houden.

Ik voel me incapabel, gehandicapt en gelimiteerd. Is dit zoals de jeugdigheid zou moeten voelen?
Ik heb het gevoel alsof ik een mensenleven in stroomversnelling heb meegemaakt. Ik heb alle normale zaken al meegemaakt, op wellicht bizarre en ongewone manier misschien. Ik heb van de liefde geproefd, lief en leed met iemand gedeeld, maar ook tranen gelaten. Ik heb leven gevoeld in alle aders van mijn jonge lichaam. Ook heb ik gezorgd, gezorgd voor geliefden om me heen, maar ook gezorgd voor mensen die eigenlijk voor mij hadden moeten zorgen. Ook heb ik me zorgen gemaakt. Zorgen om alles om heen, gepiekert tot in alle ellende. Zorgen gemaakt tot mij een benauwend gevoel bekroop, een druk op mijn borstkast die er voor mijn gevoel uiteindelijk toe zou leiden dat me de adem ontnomen zou worden en dat de zorgen er uiteindelijk toe zou leiden dat ik de verstikkingsdood keer op keer kon sterven.

De afgelopen 20 jaar waren helaas voor mij een wereldreis op mijn knieen, ik voel mij niet meer jong, ik heb diepe onzichtbare rimpels, een moe hart en een zwaar hoofd. Ik wou dat mijn geliefden mij dan ook lieten weten dat het goed was, als ik stiekem wegging, ver weg van hier, waar ik kan slapen tot in de eeuwigheid.

Aantal keer bekeken: 2664
Waardering: 5.29 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 29 bezoekers online