Lees het verhaaltje: vliegen op verhalenlezen.

vliegen.

U leest om dit moment het verhaal vliegen gepost door Marinus van der Roest . Dit verhaal is gepost in de categorie spannende verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar spannende verhalen?
Categorie: spannende verhalen
Gepost door: Marinus van der Roest
Gepost op: 2009-6-8

Verhaal:

vliegen

1

Vliegen.
1

Een paar jaar geleden maakte ik in een kroeg kennis met een man die verkondigde dat de dood geen vreemde voor hem was, hij had ermee geleefd en in de ogen gekeken.
Ik bekeek hem nauwgezet, goedgelovigheid is mij van nature vreemd. Hij stak goed in het pak, zijn lichtgrijze ogen bekeken het dagelijkse reilen en zeilen met een amusante blik, alsof hij wist waar Abraham de mosterd haalde. Aan zijn rechter middelvinger flonkerde een diamant of iets wat er op leek. Zijn hoofdbedekking had hij deels prijs moeten geven.
Bij de bar bestelde ik een grote pils. Daar ik drinken in mijn uppie ervaar als een absurde bezigheid vroeg ik, ‘jij ook een natmaker?’
Hij keek me onverschillig aan,‘wel ja, je kunt er beter van pissen dan een korst kaas.’
Nadat we waren voorzien, hief hij zijn glas, ‘geluk.’
Ik wilde hem hetzelfde toedichten maar mijn heilwens verdronk in het in het sonore geluid van een laag overkomende luchtreus die zorgde dat de drinkglazen op de bar zachtjes natrilden..
Nadat de stilte opnieuw was teruggekeerd zei mijn tijdelijke barvriend ‘ze hebben de aanvliegroute en hoogte tijdelijk veranderd in verband met reparaties aan een paar landingsbanen. Vandaar dat lawaai. Hopelijk ondervindt dit toestel geen moeilijkheden.’
‘Moeilijkheden? ‘vroeg ik, ‘wat bedoel je?’
Me indringen aankijkend leegde hij hoorbaar zijn glas.
Ik begreep de wenk en vroeg de barkeeper de glazen opnieuw te vullen.
Nadat hij een flinke slok had genomen, zei hij me opnieuw vorsend aankijkend,’.wat ik je ga vertellen hebben ze geweigerd aan de grote klok te hangen.’ Even leek het alsof hij in tweestrijd stond, maar vervolgde, ‘er is me indertijd dringend verzocht mijn mond te houden maar voel me niet langer geroepen te zwijgen vanwege een niet nagekomen belofte.’Hij zette zijn lege glas op de bar. ‘Je gelooft je oren niet wat ik je vertel.’
‘Wacht,’ voor je begint bestel ik nog wat te drinken,’zei ik.
.’Met jou kan ik een oorlog winnen.’
Nadat volle glazen een plaats op de bar hadden gevonden, begon hij zacht aan zijn verhaal:

‘Het inchecken verliep vlot, een hoogblonde stewardess wees mijn tijdelijke zitplaats.
Even later kreeg ik gezelschap van een slanke man waarmee ik in gesprek raakte.
Het toestel een F28 Fellowship, was volledig bezet toen het opsteeg. Eenmaal werden we onderbroken door de stem van de gezagvoerder die ons welkom heette. Hij vertelde nog een paar bijzonderheden, die op mij geen blijvende indruk achterlieten.
We waren ongeveer drie kwartier in de lucht toen de hoogblonde fee naast ons kwam staan. Ze leunde naar mijn reisgenoot en ik hoorde haar fluisterend vragen, ‘volgens de passagierslijst bent u arts, klopt dat?’
‘Inderdaad.’
‘Wilt u alstublieft meekomen, iemand heeft medische attentie nodig.’
‘Natuurlijk.’Opstaand verontschuldigde hij zich.
Ik verdiepte me in een cryptogram.
Ongeveer een kwartier later zag ik dezelfde stewardess opnieuw passagiers benaderen, hen wat vragen, waarop ontkennend werd gereageerd.
Even later stond ze naast me,‘bent u op de hoogte met de werking van een vluchtsimulator?’

2

Verbluft keek ik haar aan. Eer ik kon reageren liep ze door en ging bij de cockpitdeur staan wachten.
Even stond ik in dubio, vermande me en liep op haar toe.
‘Hebt u de benodigde ervaring?’
‘Misschien,’zei ik.
Ze zuchtte diep, ‘gelukkig, gaat u mee?’Ze ging me voor naar de cockpit waar de onderuit gezakte, bewusteloze lichamen van de captain en copiloot hingen.
De arts stond gebogen over laatstgenoemde. ‘Voor deze man kan ik niets meer betekenen, alles wijst op een hartstilstand. Wat de gezagvoerder betreft weet ik het niet, de oorzaak van zijn bewusteloosheid is mij een raadsel.’
‘Ik zag hem wat drinken,’ zei een binnengekomen bemanningslid.
‘Wat doen we met hem?’zei ik, wijzend op de copiloot.
‘De pantry?’ opperde de hoofdstewardess.
Gezamenlijk zeulden we het lichaam er heen.
Nadat ik hem de hoofdtelefoon had afgenomen zette we de gezagvoerder in de vrijgekomen stoel van de copiloot en gespten hem er goed in vast. Gebukt onder de vrijwillig aangenomen last ging ik zitten, mijn hart zonk bijna in mijn schoenen bij het zien van het aantal instrumenten. Ik zuchtte diep en hervond me, drukte de zendknop in, en zei, kalm en beheerst, ‘mayday, mayday, mayday.’
Vrijwel direct hoorde ik ‘here Tenerife aircontrol , please identify yourself.’
Ik reageerde ‘Tenerife, this is flight KL1109 speaking, destination Amsterdam. The original crew is not able to perform.’
‘Just a moment KL1109, I‘ll contact Amsterdam.’
Even later klonk zacht maar duidelijk, ‘hier Amsterdam luchtcontrole, wat is uw probleem, KL1109?’
In korte bewoordingen schetste ik het probleem, besluitend, ‘de arts die de gezagvoerder heeft onderzocht staat voor een raadsel, blijkbaar is de een of andere vloeistof schuldig aan zijn bewusteloosheid.’
‘Wat heeft hij dan gedronken?’
‘Dat weet ik niet, misschien dat de hoofdstewardess meer weet.’
Ik riep haar, maar ook zij moest het antwoord schuldig blijven. ‘Niemand van ons heeft de gezagvoerder wat te drinken gegeven, waarschijnlijk heeft hij het zelf meegenomen.’
‘Dat moet dan wel,’ en onze onzichtbare gesprekspartner vervolgde, ‘tijdelijke gezagvoerder wat u moet……’
Ik liet hem niet uit uitspreken. ‘Laat het duidelijk zijn dat ik met dit type vliegtuig geen ervaring heb.’
‘Een moment KL1109.’
Wat een eeuwigheid leek, werd verbroken door een andere, rustige stem, ‘KL1109 ik ben vlieger en bekend met de besturing van de kist waarop u nu zit. U hebt toch wel enige ervaring wat vliegen betreft?’

3

‘Jazeker, met een vluchtsimulator.’
‘Prima. Waar heb je die opleiding gevolgd, bij de luchtmacht of marine?’
‘Bij geen van beiden.’
‘Geen van beiden, zeg je, hoe heb je dan…..waar heb je dan?’…
‘Thuis op een spelcomputer.’
Het bleef ongewoon lang stil.
‘Dus je hebt nooit daadwerkelijk gevlogen?’
‘Nee.’
De opgeroepen stilte deed pijn aan mijn oren.
‘Is daar niemand die meer weet?’
‘Blijkbaar niet.’
De man zuchtte diep, dan zit er niets anders op dan te proberen je naar binnen te praten. Mijn naam is Frits, wat is de jouwe?’
‘Ron.’
‘Oké Ron, luister, jouw eerste taak is de passagiers geruststellen.
Nadat ik aan dat verzoek gevolg had gegeven, zoveel mogelijk de stem van de gezagvoerder imiterend, keek ik met een schuin oog naar de man. Het was alsof in korte tijd zijn baard en nagels fors waren gegroeid. Ik schudde dat beeld van me af als een vorm van onbegrijpelijke zinsbegoocheling.
‘Ron, geef me de hoofdstewardess alsjeblieft.’
Ze kreeg opdracht met de noodprocedure te beginnen. Frits besloot, ‘diep in mijn hart kijkend kan ik niet de juiste woorden over mijn lippen krijgen om te beschrijven wat ik voel, maar weet dat wij allen hier, jullie een behouden thuiskomst toewensen.’
De stewardess vertrok, opnieuw was ik alleen, in die zin, dat de captain weinig tot niets bijdroeg in uitwisselen van gedachten.
Ik viel in een toestand van zelfonderzoek en schrok van de stem uit Amsterdam.’

Mijn verteller zweeg, kijkend naar de bierglazen waarvan de bodems hem in stille verwachting aanstaarden.
Ik liet weer twee pilzen aanrukken.
Hij leegde de glazen waarvan de inhoud klotsend een weg naar zijn binnenste vond. Hij vervolgde,

‘Ron, zie je de zeven witte, ronde, knoppen recht voor je? Die zijn voor de automatische piloot. Samen met ILS3, het blindlandingssysteem, wordt er gezorgd dat de kist automatisch landt. In feite is er geen mensenhand bij nodig. Nu moet je goed luisteren, de instrumenten in het midden zijn voor de motoren, ze geven oliedruk, toerentallen, temperaturen en brandstoftoevoer aan. Daar moet je goed op letten. Daarnaast zie je het radarbeeldscherm. Daaronder zit de radiohoogtemeter. Wat je nu doet is de ontvanger afstemmen op 117.8 megahertz, het Pampus radiokoerslijnbaken, dat ervoor zorgt dat de kist op de juiste hoogte, snelheid en aanvliegroute binnenkomt. Aan de rechterkant zit de kunstmatige horizon, die de stand van de kist aangeeft ten opzichte van de werkelijke horizon. Op de vloer drie pedalen. De middelste is om te remmen als je bent geland. De twee anderen zijn voor het maken van bochten, in samenhang met de stuurknuppel. Die moet je naar voren duwen om te dalen en naar je toetrekken om te stijgen. Ik realiseer me dat ik je overspoel met gegevens. Iets niet duidelijk?’
‘Ik hoef dus niets te doen?’

4

‘Nee, als alles functioneert naar behoren, niet. Je bent trouwens zichtbaar op de langeafstand radar.’
Het aantal instrumenten op het dashboard maakten me niet veel duidelijk.
Het begon donker te worden.
Ik keek naar de captain en kon er een eed op doen dat zijn baard verder was gegroeid. Ook de vorm van zijn gezicht veranderde.
De stem van Frits verbrak mijn gemijmer. ‘Hoe oud ben je?’
‘Vierendertig.’
‘Dan heb je nog een heel leven voor je.’
‘Laat ik het hopen.’ Ondanks de gerezen spanning voelde ik me rustig.
‘Over ongeveer twintig minuten ben je te zien met het blote oog. Ik ga nu de verkeersleider vragen alle toestellen die op Schiphol willen landen opdracht geven boven het IJsselmeer te blijven cirkelen. Zodoende is de luchthaven voor jou alleen.’
Direct daarop hoorde ik een tweede stem, ‘notam for all airtraffic approaching Schiphol area, hold at lake. I repeat, all airtraffic approaching Schiphol, hold at lake.’
De spastische bewegingen van de captain dwongen me te kijken, waren de vreemde geluiden van hem afkomstig? Opnieuw zag ik de twee uitsteeksels op zijn voorhoofd. Het werd me koud om het hart. In welke afgrijselijke gebeurtenis speelde ik een rol?
In de verte verscheen luchthaven Schiphol.
Een lampje op het dashboard begon op te lichten, gevolgd door een doffe klap. ‘Ik voel wat dreunen’, zei ik.
‘Dat is het landingsgestel dat automatisch uitklapt. Maak je niet ongerust. Je gaat prima zo.’
‘Het meest linkse lampje van de automatische besturing knippert,’ meldde ik even later.
Mijn woorden veroorzaakten een gespannen stilte, waarop mijn mentor met stemverheffing liet weten, ‘wat zeg je?’
Mijn woorden herhalend voegde ik er aan toe, ‘is dat erg?’
‘Nogal. Het is een indicatie dat de automatische besturing is uitgevallen, je moet die nu overnemen. Druk van de zeven de laatste, rechtse knop in, oké?’
Ik deed wat me was gezegd, ‘dat ding heeft een behoorlijke weerstand. Is dat normaal?’
‘Ja, flink doordrukken. Lukt het?’
‘Nee, ja toch.’
‘De kist reageert nu op wat jij doet. Ron. Ik zal eerlijk zijn, we zijn nu in een fase waarop het er op aankomt. Je moet nu precies doen wat ik je opdraag. Als je een opdracht half of helemaal niet begrijpt, zeg het dan, oké?’
‘Ja,’zei ik hees. ‘Ik ben zover.’
‘Druk de stuurknuppel iets naar voren.’
Ik volgde de aanwijzing en voelde de neus hard zakken.
‘Teveel, ‘ klonk het waarschuwend, ietsje terug.’
De landingsbaan verscheen als een verlichte streep. Moest ik daar op landen? Het vliegtuig was er te breed voor.
‘Je gaat goed,’ hoorde ik Frits zeggen, ‘druk de knuppel een beetje naar rechts, let op de kunstmatige horizon. Als je binnenkomt, kijk dan niet naar de brandweer of ambulances. Die zijn speciaal gekomen om kennis te maken. Nog wat zakken, ja, houden zo.’

5

Van de captain was het hoofd gedeeltelijk vervormd en een sik sierde zijn gezicht. De twee uitsteeksels completeerden het geheel. Die aanblik gaf me een sinister, huiverend gevoel. Met welk duivels fenomeen kreeg ik te maken?
De verlichte landingsbaan was nu duidelijk zichtbaar.
‘Nog meer zakken Ron. Als je geland moet je niet te hard remmen. Nu nog meer zakken, nog wat, stop. Nu wat naar rechts, denk om je horizon, want je linkervleugeltip is te laag. Prima, goed gecorrigeerd.’
De opeen volgende opdrachten maakten dat ik overmatig transpireerde.
‘Neem gas terug, niet teveel anders verlies je hoogte. Hou het toerental van de motoren op 2350 .Dat regel je met de zwarte handle naast je. Nog wat zakken, nu een tikkeltje naar rechts. Zo ja, je gaat prima.’
De landingsbaan was nu helemaal te zien. In de verte zag ik voertuigen die in actie kwamen als er wat mis ging.
‘Zakken Ron, nog meer, stop. Wat er ook gebeurt in mijn ogen ben je een kanjer. Straks gaan we gezellig een pils nemen.’

Mijn verteller zweeg opnieuw, zijn ogen naar binnen gericht alsof hij zich terug waande in de hachelijke situatie waarbij de dood zijn kameraad was. Diep zuchtend zei hij schor,’op dat moment had ik zoals nu, behoefte aan een hart versterker.’
Om hem niet meer te onderbreken gebaarde ik naar de barkeeper voor vijf pilzen en een fles oude klare. Genietend goot hij drie glazen bier in combinatie met de sterke drank smakkend achterover, zuchtte diep en hervatte zijn verhaal.

‘De landingsbaan was veranderd in een helverlichte, kaarsrechte baan en hoogstens 20 meter verwijderd.
‘Mijn mentor zei luid,’als ik dadelijk NU zeg druk je de stuurknuppel zo hard je kunt naar voren, houdt die goed vast en neem gelijktijdig gas terug. Je kunt het, dat heb je bewezen.’
Gespannen tot in het uiterste wachtte ik zijn commando af.
‘NU.’
Met een waas voor ogen volgde ik het bevel op, voelde een paar seconden later de harde bons waarmee de wielen de betonnen ondergrond vonden. Nu merkte ik de snelheid waarmee ik was geland en trapte op de rem. Blijkbaar te hard want het vliegtuig trok naar rechts, de banden gillend in protest. Met moeite kon ik het toestel corrigeren, de snelheid minderde. Toen ik dacht dat het kon trapte ik weer op de rem, waarschijnlijk opnieuw te hard want de neus dook schokkend naar beneden. Gelijktijdig voelde ik een harde klap tegen mijn rechterenkel. Eindelijk stond het toestel trillend stil. Uitgeput door de doorstane emoties leunde ik achterover, keek daarna op de vloer en zag een lege fles tussen de pedalen liggen. Ik pakte de fles op en zag dat er een etiket op zat. Lezende wat de inhoud was geweest vielen alle stukjes van de puzzle op hun plaats. In deze fles had de geheimzinnige vloeistof gezeten die verantwoordelijk was voor de gedaanteverwisseling en gedrag van de captain’

Mijn verteller reikte naar de resterende, volle glazen, leegde die in een handomdraai, gelijktijdig met de halfvolle fles Wankelend opstaand, lalde hij,‘het het…genoegen was, was …geheel aan mijn.. kant.’
Verbijsterd keek ik naar zijn slingerende afgang. Hij stond in de deuropening toen ik in staat was te vragen,’wat had er eigenlijk in de fles gezeten?’
Kijkend over zijn rechterschouder liet hij grijnzend weten,’BOK, BOKBIER.’
M vd Roest

’
M vd Roest

Aantal keer bekeken: 3169
Waardering: 7.69 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 24 bezoekers online