Lees het verhaaltje: De wachtkamer op verhalenlezen.

De wachtkamer.

U leest om dit moment het verhaal De wachtkamer gepost door Céline Vermeulen. Dit verhaal is gepost in de categorie spannende verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar spannende verhalen?
Categorie: spannende verhalen
Gepost door: Céline Vermeulen
Gepost op: 2008-3-18

Verhaal:

De wachtkamer
Mathilde en Ludo Zandbeek stapten goedgestemd en enthousiast de volle
wachtkamer binnen. Het was het eerste bezoek, maar ze voelden zich direct
verbonden met hun kamergenoten. Sommige gezichten herkenden zij van de
voorbereidingscursus die zij hadden gevolgd. Iedereen zat rondom de drie
tafels die stonden opgesteld.
"Goedemorgen allen!"groette Ludo luid. Alleen de vier bekende gezichten
reageerden. De anderen keken niet eens op, maar staarden verveeld naar de
vloer of in hun blaadjes.
Mathilde en Ludo gingen zitten op twee lege stoelen tegen de muur en naast
een geavanceerd ogend apparaat waaruit verschillende soorten koffie, heet
water en chocolademelk getapt konden worden. De tafeltjes werden
opgefleurd met een tafelkleed en vetplantjes. Geen asbakken. Twee
tl-buizen verlichtten de uit blinde muren bestaande ruimte. Een grijs
geverfde deur kwam uit op een lange gang. Tegen een van de muren stond
een kastje met boeken en spelletjes. Vanaf grote posters keken huilende
kinderen de wachtenden aan en riepen: "Wij hebben u hard nodig" en "Geef
geen geld maar een thuis".
Een van de bekenden, de man van een echtpaar zonder kinderen herinnerden
Mathilde en Ludo zich, stapte op het apparaat af en zei: "Prachtige
cappuccino komt er uit. Aanbevolen. Jullie zijn ook goedgekeurd?" "Ja,
gelukkig wel. We hebben het gisteren gehoord en mijn man Ludo heeft deze
week vrij kunnen nemen om samen met mij op het kind te wachten."
"Gefeliciteerd. Wij zitten hier nu drie weken. We wachten al zes jaar op
een kind, dus die paar weken kunnen er ook nog wel bij."
Hij nam een slok van zijn aanbevolen cappuccino en vulde ondertussen een
tweede beker.
"Wij wachten geduldig af," zei Mathilde zodra de machine was uitgeraasd.
"De babykamer is klaar en prachtig ingericht voor een meisje. Voor ons
wordt het ook de eerste. Maar we hebben alles in huis, van babyolie tot
wieg. We zijn er echt klaar voor."
De man nam weer een slok en liep met de twee bekers naar zijn vrouw.
"Succes verder," zei hij nog.
Mathilde en Ludo zwaaiden nog hartelijk naar zijn vrouw, maar die dook
schichtig weg achter een krant. Twee andere vrouwen aan de tafel wuifden
wel enthousiast terug.
"Kijk Ludo, dat is dat aardige lesbische stel van de voorbereidingsgroep.
Zij wilden geloof ik een schoolgaand kind opnemen," fluisterde Mathilde.
"Ja, ik herkende hen al. En wat nu?" fluisterde ook Ludo.
"Hoe bedoel je, wat nu? We blijven net zo lang zitten tot ze met een
pleegkind komen."
"Maar dit is toch bizar? Zo had ik het mij ook weer niet voorgesteld. Je
weet dat ik vijf dagen vrij heb kunnen nemen en als zij al drie weken hier
zitten dan ..."
"Gewoon wachten en als het komt dan komt het," sprak Mathilde nu luider
omdat iedereen haar optimisme mocht horen. "Ik hoef niet te werken en heb
dus alle tijd."
Ludo berustte en hield zijn mond. Om de verveling tegen te gaan keek hij
aandachtig rond en zag dat zijn lotgenoten elkaar vooral verveeld of soms
argwanend aankeken. Sommigen bewogen zich amper en anderen schopten
nerveus met de voeten in de lucht. Er werd gelezen in de leesportefeuille en
in meegebrachte boeken. Tussen twaalf en twee uur kwamen de belegde
boterhammen te voorschijn. De koffiemachine pruttelde onophoudelijk.
Na vijf lange wachtkamerdagen van negen tot vijf uur was Ludo Zandbeek
blij dat hij weer naar zijn werk kon gaan. Maar Mathilde zat elke dag
trouw op haar stoel met weer een prachtige cappuccino. Wekenlang.
Maandenlang. Haar optimisme en geduld werden zwaar op de proef gesteld.
Soms fleurde ze op wanneer nieuwe en frisse gezichten een plek in de kamer
zochten. Af en toe werden mensen door een medewerker van de Voorziening
voor Pleeggezinnen opgehaald. Na korte tijd kwamen zij met een brede lach
afscheid nemen: "Wij gaan volgende week kennis maken met Xanadoeka",
jubelden zij.
"Wat een prachtige naam," mijmerden de achterblijvers.
"Allemaal veel geluk en sterkte. Volhouden hoor!"
De zomer en dus ook de vakantietijd kondigden zich aan. Als verrassing
voor zijn vermoeide vrouw had Ludo een hotel in de Elzas geboekt. Idyllisch
gelegen tussen de eindeloze wijngaarden en voorzien van alle luxe en
plaatselijke lekkernijen. Maar Mathilde wilde niet mee.
"Je denkt toch niet dat ik onze kansen zomaar ga verprutsen?!" had ze
geroepen tijdens het avondeten waarin Ludo met pretogen zijn surprise had
geopenbaard.
"Ik blijf zitten waar ik zit! Want je zult het net zien, Ludo Zandbeek, je
zult net zien dat ze met een kindje komen uitgerekend op het moment dat ik
niet in de wachtkamer zit. En dan is mijn beurt voorbij. Ik ga dat risico niet
nemen."
Anderen namen kennelijk dat risico wel, want het werd rustig in de
wachtkamer. Maar er gebeurde niets. Ze kreeg een kaartje van Ludo uit de
Elzas, dat wel. Hij had een motor gekocht en leefde zich in Frankrijk een
maand lang uit. Het maakte voor Mathilde niet meer uit of hij nog terug zou
komen. Ze wilde niet meer naar huis en weigerde steeds vaker om de
wachtkamer om vijf uur te verlaten. De directeur kwam er aan te pas om
haar er van te overtuigen dat er na sluitingstijd geen bemiddeling tussen
pleegouders en pleegkinderen mogelijk was. Mathilde stond inmiddels bij de
Voorziening voor Pleeggezinnen bekend als een lastige aspirant pleegouder,
waardoor haar kansen op een pleegkind niet groter werden. Ook haar
familieleden, vrienden en buren bekeken haar met toenemende argwaan:
"Nog steeds geen pleegkind? Waarom duurt dat zo lang? Er is toch zo een
nijpend tekort aan pleegouders? Gisteren was er nog zo een zielig meisje op
de televisie tijdens een wervingsspotje voor pleegouders. Waarom kan dat
meisje niet bij Mathilde wonen? Wat is er met haar mis? En waar is Ludo
eigenlijk gebleven?"
Na de zomervakantie liep de wachtkamer weer vol, voornamelijk met
gebruinde en onbekende gezichten.
"Is deze plaats nog vrij?" vroeg een jonge, vlot geklede vrouw.
"Daar zat Ludo. Die heeft het opgegeven. Die komt niet meer."
"Ik denk niet dat ik hier lang zal zitten, dus..."
"Je moet niet snel opgeven hoor. Dat doe ik ook niet. Ik ben een... een
piranha die zich heeft vastgebeten en niet meer los zal laten."
Mathilde herinnerde zich plotseling een droom van de vorige nacht en greep
de arm van de vrouw naast haar stevig vast. Ze begon te vertellen alsof ze
de droom in filmbeelden terug kon zien:
"Ik sta op een smalle brug boven een bevroren sloot en zie een meisje met
een driewieler op het ijs fietsen. Een schattig, bleek popje dat ik wil
beschermen, vertroetelen en koesteren. Langzaam komt ze mij op haar
blinkend fietsje tegemoet. Het is het fietsje dat ik ooit met Ludo voor een
pleegkind had gekocht. Ze staat nu stil onder de brug en wenkt naar mij.
Ze lacht zo lief en uitnodigend. Ik twijfel niet en ik spring. Maar het ijs
houdt mij niet en ik zak er door heen. In het water zwemmen hongerige
piranha=s die mijn kleren van het lijf scheuren en zich in mijn vlees
vastbijten. Het water kleurt rood en het meisje wuift vrolijk gedag."
"Wat een akelige droom," zei de buurvrouw. Ze rukte zich los en stond op
om een kop koffie te halen.
Mathilde kon die briesende en slurpende geluiden niet meer verdragen. Ze
voelde zich misselijk en kwetsbaar en dacht dat iedereen over haar zat te
smoezen. Ze wilde naar huis, naar een veilig bed, maar was bang dat ze Ludo
met een ander in de slaapkamer zou aantreffen. Koortszweet sijpelde over
haar hele lichaam. Spieren deden overal pijn en haar hoofd zat vol
glasscherven, die bij elke beweging in de hersens sneden. Ze sloot haar ogen
en stond op het dek van een groot cruiseschip. De wind slaat woest om zich
heen en een volle witte maan werpt nerveus zijn licht over een onstuimige
watermassa en een verlaten scheepsdek. Veel passagiers liggen al in bed,
vermoeid van een lange dag aan boord. De anderen dansen en drinken in de
feestzaal. Mathilde loopt over het dek en grijpt zich vast aan de reling
wanneer de wind aan haar lichaam rukt. Dan staat daar ineens dat schattige,
bleke meisje. Maar als Mathilde vlak bij haar staat ziet ze brandende ogen
en een grimmig gelaat. Het meisje pakt bakstenen van een grote stapel en
smijt deze in het water.
"Waarom doe je dat?"roept Mathilde.
"Dom mens, zie je dat dan niet! Ik ben boos! Boos! Boos! Boos!"
Ze blijft stenen gooien en Mathilde kijkt het een poosje aan. De kracht en
de overtuiging waarmee het meisje de stenen gooit werkt aanstekelijk en
Mathilde begint ook met volle overgave stenen te gooien.
"Ook ik ben boos!"schreeuwt ze door de storm.
De stapel met stenen slinkt en samen werpen zij de laatste steen.
"Dat lucht op!"roept Mathilde naar het meisje.
"Helemaal niet. Ik ga door!"
Het kind is dol. Wild rukt ze de kleren van haar lijf. Jas, trui, broek en
ondergoed worden als lege cocons door de wind meegesleurd. Naakt krijst
ze onverstaanbare kreten naar het heelal en de zee. Ze grijpt zich vast aan
de reling en het lijkt alsof ze zich in het water gaat storten. Als Mathilde
haar vastgrijpt legt het meisje een arm om haar heen en plaatst haar
trillende lippen tegen de oorschelp van Mathilde.
"Ik ben een striptease-danseres, " fluistert ze. "Net als mijn moeder. Wil
je het zien?"
Het kind lacht luid en dwaas. Mathilde moet kokhalzen als ze ziet dat het
meisje het vlees van haar jonge botten schuift en de druipende vlees- en
spiermassa overboord gooit. Ingewanden worden uit het karkas gerukt en
weggesmeten. Het hoofdhaar en de blauwgrijze ogen worden uitgerukt. Haar
tong trekt ze met een snelle en krachtige haal uit de strot en ze werpt het
stuk vlees voor de voeten van Mathilde.
Het meisje is gemetamorfoseerd tot een levend skelet. Is dit het einde van
de striptease? De echo geeft het antwoord: Ik ga door!
Het skelet breekt de botten uit de ribbenkast en werpt deze in de zee. De
kleine schedel en de andere botten volgen. De uitgerukte tong is het enige
wat is overgebleven. Mathilde hangt kotsend over de reling en schrikt van
een onstuimig briesend en rochelend beest dat uit de zee opdoemt.
"Die koffie drink ik dus nooit meer" riep de vlotte vrouw. Iedereen stond
naast de stoel en keek afkeurend. Mathilde rook de zure lucht van braaksel
en merkte dat ze over het koffiezetapparaat hing. Per ongeluk had ze de
knop voor een cappuccino ingedrukt.
"Wat doet die zottin hier eigenlijk?" vroeg iedereen zich af.
Drie maatschappelijk werkers stapten de wachtkamer binnen. Ze zagen een
vrouw met verwilderde haren, vuile kleren en een dwaze blik in de ogen. De
mannen pakten haar op en namen haar mee naar buiten. Mathilde riep: "Een
tong van een kind! Is dat het? Is dat wat ik krijg van jullie?"
"Arme vrouw", zei een aspirant pleegmoeder en met een doek boende zij
traag het geavanceerde koffiezetapparaat schoon....

Aantal keer bekeken: 5580
Waardering: 7.45 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 19 bezoekers online